You Don't Know Me || L.R.H

59. Echo

MIJN PROEFWERKWEEK IS BEGONNEN EN WISKUNDE GING ZO GOED. WHAT THE HELL?!?!??

SUCCES VOOR IEDEREEN DIE DE PWW NU OF BINNENKORT OOK HEEFT. 

POV. Katey

Vandaag moet ik mijn eerste echo maken. Ik krijg meteen te weten of het een jongen of meisje wordt. Mam en Ryan gaan met me mee. Ik heb de neiging om een broodje te eten, want ik verhonger, maar de dokter zei dat het op nuchtere maag moest. Ik kijk geïrriteerd naar Ryan die op de bank langzaam zijn worstenbroodje opeet.

"Kut Ryan," mompel ik onder mijn adem. Het lijkt alsof hij expres sloom eet om mij te stangen. Waarschijnlijk doet hij dat ook.

"Verdomme Ryan, eet door!" roep ik vanuit de keuken. Hij kijkt op en begint te lachen. 

"Oh ja, je mag niet eten," grijnst hij. Ik rol mijn ogen en sla mijn armen over elkaar. Ineens beginnen de tranen over mijn wangen te rollen. 

Kut hormonen.

Ik loop boos en verdrietig naar boven.

"Kate?" hoor ik Ryan nog roepen en ik rol mijn ogen en laat me op bed vallen. Ik pak mijn telefoon en scrol door Insta heen.

"Katey?" hoor ik Ryan en hij loopt mijn kamer in.

"Wat?" zeg ik nors. 

"Wat is er aan de hand?" vraagt hij zacht.

"Ik wil verdomme eten," mompel ik boos en draai me om. Hij lacht zacht, waardoor ik een kussen zijn kant opgooi.

"Sorry Katey," zegt hij zacht en gaat naast me liggen.

"Ik weet niet precies hoe zwangere vrouwen zich voelen, maar het zal vast iets aan de hormonen zijn," fluistert hij en ik knik. Ik draai me naar hem toe en begraaf mijn hoofd in zijn borst. Hij slaat zijn armen om me heen. De tranen lopen over mijn wangen.

"Ik voel me zo kut Ry," fluister ik.

"Ik snap het Katey. Het komt goed," zegt hij zacht en speelt met mijn vingers. Een snik verlaat mijn lippen en ik kijk omhoog.

"Is mam al thuis?" vraag ik zacht en hij knikt.

"We moeten gaan," zeg ik als ik de klok zie. Hij knikt en we staan op, waarna we naar beneden lopen waar mama op de bank zit. Ze kijkt op.

"Klaar?" vraagt ze, duidelijk gespannen. We knikken en stappen de auto in. De hele rit is het akelig stil. Ik leun tegen het raam.

Zodra we er zijn, stap ik de auto uit en loop naar binnen terwijl de rest me volgt. Ik volg de bordjes en kom uit bij een grote wachtkamer met brede banken. Ryan en mam gaan naast me zitten.

"Katey?" hoor ik en kijk op.

"Ja," mompel ik en we lopen naar binnen.

"Welkom," glimlacht de vrouw. Ik glimlach naar haar en we nemen plaats. Ze legt van alles uit, waarna ik met haar uitleg in mijn hoofd op het bed ga liggen. Ik schuif mijn shirtje omhoog tot mijn bh en mijn broek knoop ik los, waardoor je de rand van m'n slip ziet. Ik zie Ryan zich wegdraaien, waardoor ik mijn ogen rol.

"Je mag best blijven kijken aangezien je haar vriendje bent," grinnikt de vrouw en ik kijk op.

"Hij is mij broer. Gelukkig," lach ik.

"Wat bedoel je daar nou weer mee?" vraagt hij beledigd.

"Hou je mond gewoon. Je hebt Caitlyn," zucht ik en mam en de dokter lachen.

"Maar goed, ik ga nu een gel op-"

"Ik weet hoe het werk. Begin nou maar," zeg ik gespannen.

"Sorry, ik ben gewoon nerveus," verontschuldig ik me.

"Maakt niet uit. Er zijn brutalere vrouwen geweest," lacht ze en ik knik. Ze gaat met het apparaatje over mijn buik. Ik sis zacht. Ze draait het scherm naar me toe.

"Kijk," zegt ze zacht en wijst een zwart vlekje aan. Ik pak mams hand vast en de tranen springen in mijn ogen. Ze typt wat in.

"Je bent nu halverwege de derde week," glimlacht ze. Een traan verlaat mijn ooghoek.

"Wil je het geslacht weten?" Ik knik, niet wetend hoe ik woorden uit kan brengen.

"Het is een gezond meisje," zegt ze en ik sla een hand voor mijn mond. Dit is geweldig. Mam geeft me een kneepje in mijn hand.

De vrouw veegt de gel weg en maakt een kopie van de echo. Ik trek mijn kleding recht en sta op.

"Dankjewel," glimlach ik naar haar en geef haar een hand, waarna ik de kopie aanneem.

"De nieuwe afspraak moet trouwens over 2 maand. Kun je op 13 maart?" vraagt ze en ik knik.

"Oké dan zie ik je dan. Als je het gevoel hebt dat er iets niet klopt, meteen bellen dan kun je meteen terug," glimlacht ze en ik knik. We lopen het gebouw uit en rijden naar huis. Ik ben heel blij mijn meisje gezond is en van opwinding is de grote honger weggetrokken. Ik loop meteen naar boven en pak mijn telefoon, waarna ik Luke bel.

"Met Luke?" hoor ik hem slaperig. Oh ja, tijdverschil.

"Luke!" zeg ik blij.

"Huh Katey?" vraagt hij iets duidelijker.

"Ja, ik heb goed nieuws," glimlach ik.

"Vertel," grinnikt hij.

"Ik ben vandaag naar de echo geweest, het baby'tje is helemaal gezond. Wil je het geslacht weten?" ratel ik.

"Wow, dit is geweldig. Ja, vertel," zegt hij opgewonden.

"We krijgen een meisje," gil ik haast.

"Oh mijn god," zegt hij en zijn stem breekt.

"Onze babygirl," fluistert hij en ik knik.

"Onze babygirl," zeg ik zacht. 

"Ik wil je nu zo graag zien," fluistert hij en ik knik.

"Ik wou ook," zeg ik teleurgesteld, omdat het niet kan. Mijn laptop is stuk waar Luke al van op de hoogte is. 

"Lukey?" vraag ik.

"Mmh?"

"Ga je slapen?" vraag ik zacht.

"Ja, ik denk het wel. Of wil je nog over iets praten?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.

"Nee, en jij hebt je rust ook nodig," glimlach ik.

"Jij ook, my pregnant little woman," fluistert hij en ik giechel.

"Welterusten Luke."

"Welterusten Hun."