You Don't Know Me || L.R.H

17. Who Told Him? Part 1

POV. Katey

Ik lig al de hele dag in bed. De motivatie op uit bed te komen, heb ik niet. Ashton had me vanmiddag geappt dat hij naar Australië gaat. Ik ben er kapot van, hij ook. Maar ik blijf hem steunen. Ik had al verwacht dat hij ging, want daar heeft hij meer overlevingskans.

"Katherine!" hoor ik mam roepen. Ik haat het als mensen me bij me hele naam noemen. Ik loop naar beneden en kijk haar vragend aan.

"Oh goed zo. Ik wou vragen of je uit bed kwam, maar je bent er al." Ik zucht en laat me op de bank vallen. Michael zit ook al de hele middag op bank en heeft tegen niemand gesproken. Hij en Ashton hebben in een korte tijd een goede band gekregen. Ik pak een glas water en drink het met kleine slokjes op. Mijn telefoon gaat af. Het is Ashton.

"Kate, kom alsjeblieft hier naar toe. Nu," huilt hij, zodra ik opneem.

"Ik ben al onderweg," zeg ik en zonder iets te zeggen hang ik op. Ik loop de deur uit en fiets zo snel als ik kan naar Ashton toe. De deur staat op een kiertje en ik ren naar zijn kamer.

"Kate," zegt hij en trekt me in zijn armen. Ook al heb ik geen idee wat er aan de hand is, lopen de tranen toch over mijn wangen.

"Ik ga over 2 dagen al weg, Kate. Over 2 fucking dagen," zegt hij luid snikkend. Alle kleur verdwijnt uit mijn gezicht. Langzaam laat ik hem los en kijk hem aan. Zijn ogen staan vol met verschillende emoties. Vooral verdriet. Ik hoor mijn telefoon verschillende keren afgaan, maar ik negeer het. Opeens wordt Ashton heel erg onrustig. Hij slaat om zich heen. Verschrikt zet ik een paar stappen achteruit. Hij trapt tegen zijn nachtkastje. De lamp valt eraf en de peer valt kapot.

"Ik haat m'n leven," roept Ashton en laat zich zakken op de grond. Hij haalt een hand door zijn haren, maar er blijven een paar plukken tussen zijn vingers zitten. Zodra hij dat ziet, lopen de tranen weer over zijn wangen.

POV. Ashton

"Ik wil niet meer," fluister ik. Kate gaat voor me zitten.

"Je geeft toch niet op?" Ik kijk haar aan. Ze heeft haar hand op mijn knie liggen. Ik kijk naar haar ogen die vol met tranen staan. Mijn ogen dwalen af naar haar lippen. Langzaam buig ik voorover en plant mijn lippen op die van haar. Ze schrikt en duwt me zacht van haar af.

"Shit. Sorry, dat was fout. Ik ben ook zo'n klootzak," zegt ik luid en bal mijn vuisten. Opeens voel ik haar lippen op die van mij. Ik ontspan meteen en ga mee in de kus. Ik lik haar onderlip, waardoor ze langzaam haar mond opent en onze tongen in contact komen. Ik trek haar op mijn schoot en leg mijn handen op haar onderrug. Ze glimlacht tijdens de zoen en legt haar handen in mijn nek. Ze trekt haar dicht naar me toe. Haar handen woelen door mijn haren, waardoor ik zacht kreun. Langzaam trekken we terug. Ze maakt zich klein op mijn schoot en legt haar hoofd op mijn borst.

"I'm gonna miss you," zegt ze zacht. Ik slik en haal mijn hand door haar haar. Ik voel dat ze zich wat ontspant.

"I'm gonna miss you too." Het blijft een tijdje stil.

"Sorry dat ik niet veel te zeggen heb," zeg ik na een tijdje. Ze kijkt op en glimlacht.

"We hoeven niet altijd te praten," zegt ze en pakt haar telefoon en oortjes. Ze geeft er een aan mij. Ik doe hem in en pak haar telefoon af. Ik kijk door haar afspeellijst en tik een liedje aan.

"Gepast," grinnikt ze als het liedje begint. Ik begin zacht mee te zingen.

"Don't waste your time on me, you're already the voice inside my head."

"I miss you, miss you," zing ze zacht. Ik glimlach zwak. Ik merk nu pas dat ik niet zonder haar kan. Ze maakt een groot deel uit van mijn leven. We zijn al bevriend sinds de crèche. Ik begin te glimlachen als ik haar weer voor me zie toen we elkaar voor het eerst zagen. Onze moeders waren toen al bevriend met elkaar, maar ze wisten niet dat we bij elkaar op de crèche zouden zitten.