You Don't Know Me || L.R.H

14. Bottrop

POV. Katey

Ik loop de mentorles in met Ashton en Caitlyn. We gaan zitten en wachten op onze mentor. Hij komt aan gesneld met een kop koffie in mijn hand. Hij zet alles op zijn bureau.

"Zoals jullie weten gaan we morgen skiën in Bottrop. Je moet om half 8 op school zijn en kwart voor 8 vertrekt de bus. Wees op tijd. Trek warme kleren aan en neem iets van snoep mee. Geen brood, want daar is een buffet," zegt hij verveeld. Hij heeft dikke wallen onder zijn ogen.

"Ik heb er echt zin in!" zeg ik enthousiast tegen Caitlyn en Ashton. Ze knikken.

"Ik ook. En ik heb het meeste zin in het buffet," lacht Ashton. Ik grinnik en luister weer naar de mentor die alles vertelt over de heen en terugreis. Mijn ogen dwalen af naar Luke en Livy. Ze zitten naast elkaar en fluisteren de hele tijd. Luke leunt naar Livy en fluistert iets. Livy giechelt en kijkt hem aan. Luke kijkt haar lief aan en blaast liefdevol zacht in d'r gezicht en strijkt een haarlok uit haar gezicht. Luke ziet dat ik kijk en kijkt mij aan. Zijn ogen staan vol verwarring en verdriet. Hij kijkt snel weg. Ik frons. Ik word aangetikt door Caitlyn.

"We vroegen je wat," lacht ze. Ik glimlach en kijk d'r aan.

"Zullen we met z'n drieën morgen achter in de bus?" Ik knik en doe mijn schriften in mijn tas. Ik sta op als de bel gaat. Ik wil de deur uit lopen, maar een zachte hand pakt mijn hand vast. Ik draai me om en ik recht in de blauwe ogen van Luke.

"Ik vroeg me af of je nu nog bijles wou," zegt hij en krabt op zijn achterhoofd. Ik glimlach en knik.

"Graag." We fietsen naar zijn huis en lopen naar binnen. De jongen van de vorige keer zit op de bank. Hij staat op en stelt zich voor als Jack, de broer van Luke. Luke en ik gaan naar boven en openen onze schriften. Hij start zijn computer en opent de site van de methode. Ik raak per ongeluk zijn hand aan als ik mijn etui wil pakken. Hij wordt rood en kijkt snel weg. Hij begint met sommen opschrijven. Ik kijk hem aan. Hij concentreert op het wiskunde en zijn kaken spannen af en toe aan. Hij bijt op zijn lip ring en zijn wenkbrauwen staan in een frons. Zijn haren zijn warrig door het fietsen en een plukje hangt voor zijn heldere blauwen ogen.

"Los deze maar op. Denk aan het ezelsbruggetje," zegt hij en schuift het schrift naar me toe. Ik los ze allemaal op zonder enige moeite.

"Je hebt ze allemaal goed," glimlacht hij nadat hij ze heeft nagekeken. 

"Wil je trouwens wat drinken?" Ik knik. Hij loopt naar beneden en komt al snel terug met twee glazen cola.

"Ga je vanavond ook naar het feest?"

"Welk feest?"

"Van Jordan." Ik bijt op mijn lip. De feestjes van Jordan zijn nogal groot. Er is altijd drank, sigaretten en wiet aanwezig. Jordan is niet het persoon waar je ruzie mee wilt. Hij is onder invloed van drugs en doet aan boksen. Hij slaat je zo het ziekenhuis in. Hij zit onder de tatoeage's en heeft een paar piercings.

"Ik ga denk ik niet. Jij wel?" vraag ik. Hij haalt zijn schouders op.

"Ik denk het wel. Ik weet nog niet zeker," zegt hij met een glimlach. 

"Katey, mag ik wat zeggen?" 

"Ligt eraan. Is het beledigend?" Hij schudt meteen zijn hoofd.

"Vertel."

"Het spijt me dat ik zo kut deed tegen jouw en Ashton." Mijn potlood valt uit mijn handen. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Hij heeft Ashton en mij jarenlang zitten stangen en nu biedt hij doodleuk zijn excuses aan. Morgen is hij waarschijnlijk weer de oude en doet hij weer zo irritant als iets. 

"Uh, ja. 't Is niet erg," zeg ik twijfelend en kijk een andere kant op. Hij hoor hem zacht zuchten en hij mompelt iets in zichzelf. Hij vloekt zacht.