You Don't Know Me || L.R.H

16. Australia?

POV. Katey

Lachend lopen ik en Caitlyn naar de kleedlokalen. We lachen om een of andere stomme grap die ze net maakte. Ashton is ziek. Hij zei dat het niets ergs is, maar ik ben heel erg bezorgd. Met een zucht ga ik op het bankje zitten. Ik kleed me om en wacht op Caitlyn die haar schoenen strikt.

"Kan ik vanmiddag bij jouw slapen? Dan kunnen we morgen samen naar Ashtons chemo toe," zegt ze en kijkt op van d'r schoenen. Ik knik en doe snel een staart in. Ze staat met een sprongetje op en haakt haar arm door de mijne en sleurt me mee naar de gymzaal. Ik lach en we rennen naar de banken toe.

"Waar is Ashton?" hoor ik Luke vragen aan zijn vrienden.

"Vast weer ziek. Dat kind moet zich niet zo aan stellen," zegt Logan.

"Doe eens normaal man!" roept Caitlyn. Logan kijkt op en grijnst.

"Wat? Het is waar. Of niet soms Luke?" Luke kijkt op en schudt zijn hoofd. Hij staat op en loopt naar de gymdocent die hem riep.

"Ahw, nu sta je er alleen voor. Maar dit is je geluksdag, want ik heb héél véél medelijden voor je," zegt Caitlyn sarcastisch. Ik lach terwijl Logan zich ons de rug toe keert. Luke komt het hok uitgelopen met 3 matjes die hij zonder moeite tegelijk mee sleurt. Je ziet van een afstand de spieren in zijn armen samentrekken. Ik slik en schrik wakker van de docent die me roept.

"Ga jij Luke even helpen met de matjes?" ik knik en help hem mee om de matjes neer te leggen. Als hij ziet dat ik lig te worstelen met het matje -wat voor mij zwaar is- laat hij die van hem vallen en helpt me. Zijn hand raakt even de mijne aan, waardoor ik licht bloos. We leggen snel de matjes neer en gaan weer zitten.

"Vandaag gaan we judo doen," zegt de leraar. Een paar meiden kreunen verveeld.

"Oh nee. Ik heb net vanmorgen nog mijn nagels gedaan," hoor ik zelfs iemand mompelen.

"Nou dan doe je dat na school opnieuw. Maar je doet gewoon mee, Kim," zegt de leraar waarschuwend. Ze slaat boos haar armen over elkaar. Luke schiet in de lach, maar als Kim hem een woedende blik stuurt, slaat hij zijn handen voor zijn mond en mompelt een sorry. Hij loopt rood aan, omdat hij zijn lach probeert te verbergen.

"Oké, ik heb de kaarten al bij de matjes neer gelegd. Op elke kaart staat een niveau. Niveau 1 is het makkelijkst tot niveau 5. Niveau 1 is een 2. Als je niveau 5 kan dat heb je een 10. Volgende week moeten jullie het voor de klas uitvoeren. Je gaat in de tweetallen die je laatst had met het project. Jullie mogen beginnen." Luke en ik lopen naar een matje. Zo erg vind ik het niet om met hem te doen, want ik begin hem steeds aardiger te vinden.

"Zullen we beginnen bij 1 en opbouwen tot 5?" stelt hij voor. Ik knik en bekijk de kaart. We hebben al snel de eerste 3 af.

"Nou, we hebben al een 6," lacht hij en geeft me een high-five. Niveau 4 hebben we ook al snel af. Ik pak de kaart van 5. Mijn ogen worden groot. Ik laat de kaart aan Luke zien die met een frons naar de kaart kijkt. Het is nogal een intieme houding. We mijken elkaar ongemakkelijk aan. Als ik deze houding met een meisje moest doen, zou het veel minder gênant zijn. Ik moet met mijn hoofd tegen Luke's borst aan leunen en hij moet zijn armen net onder mijn borst houden. Daarna moet ik proberen te ontsnappen uit zijn greep. Hij bijt op zijn lip en kijkt me aan. Hij haalt zijn wenkbrauwen op.

"Dus... Zullen we dit proberen of gaan we voor een 8?" vraag ik.

"Dit proberen?" zegt hij op een vragende toon. Ik knik langzaam. Dit gaat de gênantste paar minuten zijn van mijn leven. Ik leg mijn hoofd op Luke's borst en hij slaat zijn armen om me heen. Zijn armen liggen net onder mijn borsten. Ik voel mezelf rood worden. Ookal is dit vreselijk ongemakkelijk, voel ik me toch veilig.