Μείνε [✔️]

Κεφάλαιο 61

Βγαίνοντας από το σπίτι του Παναγιώτη, απελπισμένοι τόσο εγώ, όσο κι ο Άρης, για το τι πρόκειται να ακολουθήσει και το πόσο θα αλλάξει ακόμη κι η δική μου ζωή, που είμαι τρίτος στην υπόθεση, συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά, πως ένα περιστατικό και μια πρόταση, μπορούν να οδηγήσουν τόσο προς το καλό, όσο και στο κακό. Δεν ήξερα τι άλλο να περιμένω, είχα ζήσει, είχα ακούσει, είχα δει, είχα βιώσει πολύ περισσότερα από ο,τι κανείς θα φανταζόταν. Αν με χτυπούσε ένας κεραυνός τώρα, εμένα είτε όποιον βρισκόταν δίπλα μου, δε θα μου έκανε εντύπωση. 

Κοίταξα την ώρα, το κινητό μου δονήθηκε, χωρίς να δω ποιος καλούσε το έβαλα στην τσέπη μου και πήρα μια βαθιά ανάσα, ενώ ξεκίνησα το γυρισμό προς το σπίτι, δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Οι εξετάσεις πλησιάζουν και νιώθω τόσο, μα τόσο αδιάβαστη, σαν οι δεκάδες ώρες ατελείωτες στο φροντιστήριο, δεν ήταν αρκετές. Θεωρώ πως ένα ΤΕΙ ζαμπονοκοπτικής, μπορώ να το καταφέρω. Αρχιτεκτονική σίγουρα όχι. Έπιασα με την περιφερειακή μου όραση το βλέμμα του Άρη που βρισκόταν πάνω μου. Είχα τόσες έγνοιες για να ασχοληθώ και με αυτό τώρα και δυστυχώς ή ευτυχώς, μου ήταν αδιάφορο. Δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ και με αυτό, ήδη οι Πανελλήνιες ήταν πάνω από το κεφάλι μου κι είχα κι ένα σκοπό, ένα στόχο, μια υπόσχεση που έπρεπε να φέρω εις πέρας. 

Γύρισα προς το μέρος του Άρη, ο οποίος είχε πάρει αυτή τη λάθος πρωτοβουλία, να με πλησιάσει. Παρατήρησα για ακόμη μια φορά, το πόσο πολύ είχε αλλάξει. Κι όμως, τίποτα δε θύμιζε το αγόρι που γνώρισα πριν μερικά χρόνια. Τα μπλε μάτια, παρέμεναν μπλε, μα έδιναν διαφορετική απόχρωση σε όλο του το είναι, κουρασμένα, σαν να είχαν μεγαλώσει όχι μόνο έναν άνθρωπο, σαν μην κουβαλούσαν αναμνήσεις κι εμπειρίες μόνο του Άρη. Τα μαλλιά του, καστανά πλέον. Πως δεν παρατήρησα πόσες αλλαγές έχει στο πρόσωπό του, το σώμα του έχει στερέψει, οι ώμοι του κυρτοί, ένας σκυμμένος κορμός, χωρίς πυγμή. Θυμήθηκα εμένα, με τόσο βάθος, θα μπορούσα να θρέψω ανθρώπους. Εγώ στην θάλασσα, εγώ στο σχολείο, εγώ στο δωμάτιο μου, εγώ στις διακοπές, εγώ να καπνίζω, εγώ να τραγουδάω, εγώ στη θάλασσα, εγώ στη θάλασσα, εγώ στη θάλασσα. Σχήμα κύκλου, φαύλος κύκλος κι ένας ωκεανός. 

"Αν απλά αφηνόσουν στη στιγμή, θα ζούσες, δε θα επιβίωνες απλά" είπε βγάζοντας με από κάθε είδους σκέψη, σα να διάβασε ο,τι περνούσε από το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή

"Δεν είναι έτσι όπως εσύ το λες. Έμαθες να εκτιμάς αυτά που σου προσφέρονται απλόχερα, κατανοώ, αυτό δε σημαίνει πως μπορείς να αλλάξεις και τον δικό μου τρόπο σκέψης. Δε σκέφτομαι έτσι, Άρη. Έχω αλλάξει πολύ περισσότερο, με θυμάσαι ακόμη ως ένα μικρό, κακόμοιρο κοριτσάκι που το μόνο που έκανε με μεγάλη επιτυχία ήταν να κλαιγόταν για ο,τι εκείνο δεν κατάφερε και δεν απέκτησε. Καμία σχέση, δε θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που παραπονέθηκα δυνατά για κάτι που δεν έγινε σωστά. Δε με άλλαξες μονάχα εσύ, οι καταστάσεις απλά με ανάγκασαν να προσαρμοστώ για το δικό μου καλό. Δε μπορείς να γνωρίζεις από πόσα στάδια πέρασα, για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα κι είμαι χαρούμενη για αυτό." ολοκλήρωσα, αλλά βαθιά μέσα μου γνώριζα πως όλο αυτό το είπα, περισσότερο για να το ακούσω εγώ η ίδια και να πείσω τον εαυτό μου πως είμαι πράγματι καλά  και πως δε θα κάνω κάτι που ίσως αργότερα μετανιώσω, εάν τα καταφέρω