Μείνε [✔️]

Κεφάλαιο 45

"Εάν δεν μείνεις εσύ, θα μείνω εγώ" λέω και τον αγκαλιάζω , ενώ νιώθω τα δάκρυα του άφθονα , να ρέουν στην πλάτη μου.

Τον αγαπώ , δε μπορώ να τον χάσω.

Τρεις ώρες αργότερα

Ξυπνάω με ένα τράνταγμα που νιώθω στην πλάτη μου .

Ο Άρης είναι μπροστά μου , μου χαμογελάει.

"Είμαι καλά" μου λέει

"Αλήθεια;" ρωτάω εγώ χαρούμενη

"Ναι" μου γνέφει καταφατικά.

Έγινε καλά , είναι καλά , θα είναι καλά .

Πλέον.

----

"Μαριτίνα, ξύπνα" ακούω μια φωνή

"Μαριτίνα"

Οι βλεφαρίδες μου πεταρίζουν, ενώ τα μελοπράσινα μάτια μου ανοίγουν. Δε διακρίνω που βρίσκομαι , αλλά έπειτα καταλαβαίνω.

Είμαι ακόμα στο νοσοκομείο.

Καταραμένο νοσοκομειο.

Τα τελευταία πέντε χρόνια βρίσκομαι συνεχώς σε νοσοκομείο. Μία με τον παππού μου, μια με την Μικαέλλα , μια με τον Αλέξανδρο , μια με τον Παναγιώτη. Τώρα με τον Άρη. Δε ξέρω. Ξέχασα κάποιον;

Το κινητό μου δονείται , θα ορκιζόμουν πως δεν περίμενα τηλέφωνο απο εκείνον. Ο Αλέξανδρος.

"Μάντεψε ποιος σου έχει καλά νέα;" ρώτησε

"Τι ακριβώς θες;" ρώτησα απότομα

Άκουσα τον αναστεναγμό του. Όχι, δεν τον έχω συγχωρέσει. Δε μπορώ.

"Μπορείς να έρθεις από κοντά; Πρόκειται για ενα πολύ σοβαρό θέμα" είπε

"Ελπίζω πως δεν έχει σχέση με οικογενειακά" είπα

"Όχι-όχι . Μπορείς να έρθεις;" με ρώτησε ξανά

"Όχι. Για τι πράγμα πρόκειται;" ρωτησα

"Μπορεί πιθανόν να βγςλεις δίσκο " είπε άνετα

Δίσκο;

"Τι δίσκο;" ρωτάω

"Μουσικό, με δικά σου τραγούδια μέσα" είπε

"Τι ακριβώς εννοείς;" ρωτάω περίεργη

"Θα βγάλεις δίσκο, πως να σου το πω;" Ρώτησε

"Μισό, πας καλά; Τους γονείς μου τους ρώτησες;" Ρώτησα νευριασμένη

Μου σπαταλάει χρόνο με τα όνειρα του.