Μείνε [✔️]

Κεφάλαιο 10

"Άρη;" αναφώνησα

Τον κοίταξα έντρομη. Είχα γουρλώσει τα μάτια μου και τον κοίταζα. Κι εκείνος με κοίταζε με τα τεράστια γαλανά του μάτια. Κοιταζόμασταν πέντε δεύτερα , αλλά μου φάνηκε σα να πέρασε αιώνας. Κι απλά καθόμασταν στη μέση του πεζοδρομίου και κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον.

Προχώρησα προς το μέρος του κι εκείνος προς το δικό μου. Τι θα έκανε; Ήρθαμε πιο κοντά από ότι ήμασταν πριν.

"Γιατί το κάνεις αυτό;" του είπα

"Γιατί μπορώ" μου είπε σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο

Ηλίθια απάντηση.

Τον κοίταξα μέσα στα μάτια. Ήθελα να τα δω. Για άλλη μια φορά. Ήθελα να δω τι κρύβουν. Τι μπορούν να κρύβουν άραγε; Ήθελα να χαθώ κάπου μέσα τους.
Έδειχναν λυπημένα. Κι εκείνος κοίταζε τα δικά μου. Μου είχε πει ότι είχα ωραία μάτια. Μα, είναι μόνο μελοπράσινα. Τα δικά του είναι καταγάλανα σαν τη θάλασσα, σαν τον ουρανό, φαντάζομαι μέσα τους κύματα, πολέμους, θαλασσοταραχές.
Ήμασταν μόνο δύο μέτρα μακριά. Ήθελα να το κάνω αυτό. Ήθελα να τον αγκαλιάσω. Δεν τον είχα αγκαλιάσει ποτέ, παρόλο που ήμασταν παλιά τόσο καλοί φίλοι.

Κι αυτό έκανα.
Έσπασα τον πάγο.
Ένωσα μια γέφυρα τρέχοντας.
Έπεσα πάνω του κι εκείνος με αγκάλιασε σφιχτά. Το χρειαζόμουν. Κάτσαμε έτσι δύπ λεπτά, ίσως και λιγότερο. Ο Άρης ήξερε τα πάντα για εμένα και για αυτό δε μπορούσα να τον αφήσω να φύγει έτσι.
Η αγκαλιά ίσως σηματοδοτούσε ότι ήμασταν ξανά φίλοι.
Μέσα στην αγκαλιά του όλα τα ξεχνάς, ό,τι σε απασχολεί και σε παιδεύει. Χάνεσαι.

Κι εμενα μ'αρέσει να χάνομαι.

Χτύπησε το κινητό μου.
Τις κατάλληλες στιγμές ξέρει να χτυπάει. Μόρφασα κοιτώντας την οθόνη. Η μαμά μου.

"Έφτασες στην Έλενα;" ρώτησε

"Σε δύο λεπτά είμαι εκεί." Απάντησα κι απομάκρυνα το αυτί μου από το ακουστικό

"Τι; Ακόμα δεν έχεις φτάσει;" Ρώτησε

"Μπέρδεψα τα στενά για αυτό" είπα ψέματα

"Καλά. Πάρε με όταν φτάσεις. Μην το ξεχάσεις!" είπε

Η κλήση τερματίστηκε.

"Πρέπει να φύγω" είπα στον Άρη

"Εντάξει, έχω αργήσει κι εγώ" είπε και κοίταξε αλλού

Αφού χαιρετηθήκαμε, πήγα σχεδόν τρέχοντας στην Έλενα. Πράγματι ήμουν εκεί σε δύο λεπτά. Πήρα τη μαμά μου τηλέφωνο , για να μην ανησυχεί και πιάσαμε τη συζήτηση με την Έλενα. Της είπα τι είχε γίνει την εβδομάδα αυτή. Της είπα κι εκείνο με τον Άρη. Χάρηκε.