Μείνε [✔️]

Κεφάλαιο 43

"Άρη" λέω και μένω

Τον κοιτάω.

Οι αναμνήσεις έρχονται μαζεμένες και με κατακλύζουν .

Κοιτάω τον άνθρωπο μπροστά μου.

Πέντε χρόνια με τον άνθρωπο αυτό.

Με κοιτάζει κι εκείνος .

Βαθιά στα μάτια όπως συνήθιζε.

Κοκκινίζω στην ιδέα του να με κοιτάει , κοκκινίζει κι εκείνος.

Η ανάμνηση έρχεται , αστραπιαία .

"Είσαι πολύ όμορφη όταν κοκκινίζεις." είπε και με φίλησε

"Πρέπει να φύγω" είπαμε και οι δύο ταυτόχρονα

Τα γαλανά του μάτια καθρεπτίζουν τον εαυτό μου. Μπορώ να δω εμένα σα να είναι γυαλί.

Μόνο ο Άρης μου έβγαζε εκείνη την λάμψη. Κάτι το διαφορετικό πάνω μου. Την αστεία, ρομαντική, ερωτική, χαρούμενη πλευρά του εαυτού μου. Μόνο εκείνος κατάφερνε με μια λέξη, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο , ένα αστείο, ένα λουλούδι , ένα φιλί να μου αλλάξει τη διάθεση. Μόνο εκείνος κατάφερνε να με κάνει να ξεχνάω τους πάντες γύρω μου , σαν να είμαστε μόνο οι δυο μας στον πλανήτη. Ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Δεν ήταν κάτι παροδικό. Δεν ήταν μια μικρή φλόγα. Η φλόγα μέσα μου σιγοκαίει και κάθε φορά που τον βλέπει φουντώνει. Ίσως να είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του.

"Μπορώ να μπω;" λέω

"Ναι φυσικά" μου απαντάει

Το ευρύχωρο του σπίτι, η διακόσμηση και η ταξινόμηση έχει παραμείνει η ίδια , παρόλο που τα χρόνια έχουν περάσει. Αφήνω το μπουφάν μου στον καναπέ.

"Λοιπόν;" με ρωτάει

Πίσω στην πραγματικότητα.

"Είναι εδώ οι γονείς σου;" ρωτάω

"Όχι" απαντάει μονολεκτικά

"Άρη, πρέπει να συζητήσουμε" λέω με σοβαρό βλέμμα

"Για ποιο πράγμα;" με ρωτάει

"Κοίτα. Μπορεί να πω βλακεία. Μπορεί να είναι τύχη. Μπορεί να μου έβαλε κάποιος υποψίες. Μπορεί οτιδήποτε. Ναι, δεν ξέρω πως να το πω. Δεν ξέρω πως λέγεται. Έχεις πάει καθόλου στο γιατρό για εξετάσεις γενικά αίματος ή οτιδήποτε;" ρώταω