Μείνε [✔️]

Κεφάλαιο 56

Κάθισα προσεχτικά στο ξύλινο γραφείο μου. Έσπρωξα τα σχολικά μου βιβλία στην άκρη. Αρκετά με το διάβασμα για σήμερα. Η οθόνη του κινητού μου άνοιξε αστραπιαία. Μήνυμα. Κοίταξα την ώρα. 03:06. Ξημερώματα. Ποιος στέλνει τετοια ώρα μήνυμα; Ο αριθμός άγνωστος.

Βάζω γρήγορα το συνθηματικό και το χέρι μου αυτόματα κινείται προς το εικονίδιο με τα μηνύματα.

'Μπορείς αύριο;
-Π.Π'

Το μυαλό μου άρχισε να παιρνει γρήγορες στροφές, έσπαγα το κεφάλι μου για να καταλάβω ποιος είναι, μα απλά δεν μπορούσα να καταλάβω. Ένας μόνο πέρασε από το μυαλό μου.

Άρχισα να πληκτρολογώ.

'Ποιος;' έγραψα και πάτησα αποστολή. Η απάντηση δεν άργησε να σταλθεί.

'Ένας μόνο θα μπορούσε να υπογράψει ως Π.Π. Θα σε περιμένω στις 6, στην πλατεια. Ξέρω πως δεν έχεις φροντιστήριο.'

Έμεινα να κοιτώ περίεργα την απάντηση. Ποιος; Πώς; Γιατί; Πότε; Χιλιάδες ερωτήματα κατέβαλαν το μυαλό μου, αφήνοντας με να κοιτώ μπροστά κενή, σαν εκείνο το χαρτί που βρισκόταν μπροστά μου.

Κενό.

Παύσεις.

Ξανά σκέψεις.

Και ξανά κενό.

Ένας κύκλος.

Μία επανάληψη.

Παρατήρησα το χώρο γύρω μου. Ένα κύμα πάγους διαπέρασε το κορμί μου. Κι ας ήταν άνοιξη.

Έπιασα το μολύβι μου και προσπάθησα να γράψω μερικές λέξεις. Έπρεπε όσο πιο γρήγορα να γεμίσω δύο τέτοιες κόλλες χαρτί με δύο διαφορετικά τραγούδια.

Ένιωθα τα βλέφαρα μου να βαραίνουν. Κούνησα το κεφάλι μου κάνοντας μια προσπάθεια να ξυπνήσω. Μάταιος κόπος. Κάθε φορά γίνονταν όλο και περισσοτερο βαριά. Κατέληξα να κοιμάμαι πάνω στο γραφείο μου. Δεν είχα τη δύναμη να μετακινηθώ ως το κρεβάτι μου. Άφησα το κορμί μου να χαλαρώσει και απλά αποκοιμήθηκα.

Όταν ξύπνησα , βρισκόμουν στο κρεβάτι μου. Τρομάζω στην ιδεα ότι κάποιος με σήκωσε και με έβαλε στο κρεβάτι μου και σηκώνομαι απότομα. Πετάω τα παπλώματα και ανοίγω τα παντζούρια του δωματίου μου. Πιάνω το κινητο μου στο χέρι και κοιτώ την ώρα.

9:15

Πάει η πρώτη ώρα.