Μείνε [✔️]

Κεφάλαιο 50

"Ήξερες ότι είμαι υιοθετημένη;" Με ρώτησε η Δώρα με δάκρυα στα μάτια

Δίστασα.
Φοβόμουν να απαντήσω.
Φοβόμουν την αντίδραση της. Δεν ήξερα πως θα το αντιληφθεί.
Δεν ήθελα να χαθεί η φιλία μας.
Δεν ήθελα να την χάσω.

Πίστευα πως η ζωή μου είχε μπει σε μια τάξη, μετά τον αποχωρισμό με τον Άρη.
Μα , φαίνεται πως έκανα λάθος. Έπρεπε πρώτα να κλείσω τις παρτίδες μου με καποια άτομα, να ανοίξω με κάποια άλλα. Να ξεκαθαρίσω καταστάσεις και να ζήσω μια ήρεμη ζωή μιας φυσιολογικής έφηβης , που σε λιγο κλείνει τα δεκαεπτά.

Μα, τελικά έκανα λάθος. Ειχα ξεχάσει ένα βασικό θέμα. Δεν ήταν ότι το είχα αφομοιώσει στην καθημερινότητα μου. Απλά, το κάλυπτα με άλλα κι άλλα προβλήματα κι υποχρεώσεις. Ακόμα μου είναι δύσκολο να το κατανοήσω , να το εμπεδώσω. Και πάνε πολλά χρόνια τώρα.

Και έστω ότι το είχα ξεχάσει. Πράγμα δύσκολο έως ακατόρθωτο , αλλά έστω, προσπαθώ να το ξεπεράσω ,κάποιος συνεχώς μου το υπενθυμίζει και το ξαναφέρνει στην επιφάνεια. Λες και το κάνουν επίτηδες και το σύμπαν συνομοτεί εναντίον μου.

"Θα απαντήσεις;" Ξαναρωτά μα εγώ την κοιτώ χαμένη στις σκέψεις μου

Τι ζητάω;

Μια φυσιολογική ζωή.

Θα την έχω;

Όχι.

Τι περιμένω λοιπόν;

"Μίλα" πρόσταξε η Δώρα

Δεν ήξερα όμως τι να πω.

Τι έπρεπε να πω;

Ποιο ήταν το σωστό;

Τι θα έκανε , πιο ανάλαφρη αυτή τη στιγμή;

Μερικές φορές, η αλήθεια είναι τόσο σκληρή.

Η πραγματικότητα μπορεί να σε τσακίσει.

Το ξέρω καλά αυτό.

Το έχω ζήσει.

Το έχω νιώσει.

"Απάντα, πες κάτι" είπε εκείνη πιάνοντας με από τους ώμους και ταρακουνώντας με

"Μαριτίνα" είπε ο Χρήστος

"Εσύ πάλι ποιος είσαι;" Ρώτησε η Δώρα

"Ο αδερφός της Μαριτίνας" είπε

Δηλαδή , ο Χρήστος είναι ο πραγματικός αδερφός της Δώρας;

Πράγματι μοιάζουν.

Έχουν ίδιο σχήμα κεφαλιού, ίδιο χρώμα ματιών, ίδιο χρώμα μαλλιών , έχουν το ίδιο σχήμα πιγουνιού με τη μαμά , ενώ ίδια μύτη και μάγουλα με το μπαμπά. Εύκολα γίνεται αντιληπτό πως είναι αδέρφια.