Μείνε [✔️]

Επίλογος

So if I let go of control now, I can be strong.

Οκτώ χρόνια αργότερα

Σήμερα είναι η ημέρα της οικογένειας σύμφωνα με τους Αμερικανούς, μα εγώ βρίσκομαι χιλιόμετρα μακριά τους και στεναχωριέμαι. Μου λείπουν όλοι τόσο πολύ και θα τους ήθελα απεγνωσμένα τώρα στο πλευρό μου, αν και ξέρω πως με στηρίζουν ακόμη κι εκεί που βρίσκονται.

Έχω να επισκεφτώ την Αθήνα, περίπου τρία χρόνια τώρα και δεν είναι πως την αποφεύγω απλά, δεν έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο. Δε φανταζόμουν πως όλο αυτό που ζω , θα έπαιρνε κάποια μορφή ρουτίνας. Δεν είχα απώτερο σκοπό αυτό, όταν κατάφερα να περάσω Αμερική, λίγες μέρες αφότου βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων. Τα διαβάσματα για το μεταπτυχιακό στη σχολή της Αρχιτεκτονικής που σταδιακά κι ευτυχώς για εμένα, μειώνονταν , είχαν ως αποτέλεσμα να αυξηθούν οι υπόλοιπες υποχρεώσεις. Για ένα χρονικό διάστημα, ζούσα στη φοιτητική εστία που παρείχε η σχολή κοντά σχετικά στο Χρήστο μια και δεν ήθελα να του γίνω βάρος μένοντας στο ενοικιαζόμενο σπίτι του, παρόλα αυτά, ο ατομικός μου χώρος μειωνόταν αισθητά, κάθε μέρα όλο και περισσότερο, πράγμα που με εκνεύριζε απίστευτα.

Για αυτό το λόγο, είχα ξεκινήσει λίγο καιρό έπειτα να ψάχνω για κάποιο διαμέρισμα, το οποίο φυσικά και θα πλήρωνα με δικά μου λεφτά ή τουλάχιστον να το νοίκιαζα. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση, να υπάρχει ένα ακόμη οικονομικό βάρος στους γονείς μου. Τελικά, δεν κατάλαβα ακριβώς πως, αλλά βρέθηκα με ένα κατάδικο μου σπίτι, ούτε καν διαμέρισμα, το οποίο ήταν ήδη εξοπλισμένο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, όσο αφορούσε την ασφάλεια μου. Είχα μία δική μου αυλή και κήπο, τον οποίο και φρόντιζα συνεχώς. Ήταν ένα έργο από τον Αλέξανδρο, φυσικά, ο οποίος με επισκεπτόταν αρκετά συχνότερα, από ο,τι έπρεπε κι από όσο θα περίμενα.

Ωστόσο, εκείνο το κενό στην καρδιά μου που έμοιαζε σα να είχα ρίξει μαύρη πέτρα πίσω μου , καθώς έφυγα, δεν έλεγε να ησυχάσει. Μου έλειπαν οι φίλες μου, η Μαριλένα, η Μικαέλλα, η σχεδόν αδερφή μου Δώρα, η Έλενα, ακόμη κι η Σαμπρίνα. Μου έλειπε ο αδερφός μου, ο Χρήστος κι ο Παναγιώτης με τη Κωνσταντίνα και τη μικρή τους κόρη. Μου έλειπαν οι γονείς μου, ο Αλέξανδρος -αν και δεν περίμενα να το έλεγα ποτέ αυτό πριν από δέκα ολόκληρα χρόνια-, αλλά στα αλήθεια το να έχω τρεις γονείς αντί για δύο ήταν πιο ωραίο από ο,τι φανταζόμουν. Μου έλειπε εκείνη η αγκαλιά τους που με γέμιζε με σιγουριά και μου έδινε απλόχερα τα αισθήματα της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης.