Μείνε [✔️]

Κεφάλαιο 38

Πλευρά Μαριτίνας

Η Κωνσταντίνα μπήκε μέσα να δει τον Παναγιώτη. Ήμουν σίγουρη πως θα ερχόμουν. Δεν θα τον άφηνα έτσι. Όχι μόνο του. Δυστυχώς ή ευτυχώς.
Κάλεσα τους γονείς μου και τους ενημέρωσα πως βρισκόμουν στο νοσοκομείο. Τους είπα πως ο Παναγιώτης βρισκόταν στο νοσκομείο και τους ρώτησα εάν μπορούν να έρθουν. Ωστόσο δεν ήξερα καμία παραπάνω πληροφορία. Δεν ήξερα πως είχα βρεθεί εκεί , ούτε καν το γιατί. Τι σκατά συμβαίνει γαμώτο;

Σήκωσα το κεφάλι μου και τότε αντίκρισα ένα συνομήλικό μου , ίσως λίγο μεγαλύτερο. Ήταν πολύ όμορφος κι ελκυστικός. Ήταν περίπου 1,85 , ερώτημα εάν τον έφτανα έως το στήθος. Είχε καστανόξανθα μαλλιά και πρασινομελί μάτια σαν τα δικά μου. Θα ορκίζομουν ότι είμαι εγώ σε αντρικό. Φορούσε μια μπλε κοντομάνικη μπλούζα, η οποία έδειχνε ξεδιάντροπα τους καλογυμνασμένους του κοιλιακούς. Είχε ένα σκουλαρίκι στο αυτί που τον έκανε αρκετά ελκυστικό.

Σήκωσε κι εκείνος τότε το κεφάλι του. Με κοίταζε. Με κάρφωνε με το βλέμμα του. Με έγδυνε κυριολεκτικά. Φαινόταν θλιμμένος. Συντετριμμένος. Ποιος ξέρει γιατί βρίσκεται εδώ; Συνέχισε να με κοιτάει. Η καρδιά μου είχε έναν δικό της ρυθμό, στην προκειμένη περίπτωση πήγαινε πολύ γρήγορα. Την ένιωθα να βγαίνει από τη θέση της. Άκουγα κάθε χτύπο της. Ηχούσε στα αυτιά μου.

Συνέχιζε να με κοιτάει. Το ίδιο με πριν. Δεν ήταν τόσο ελκυστικό το βλέμμα του, ούτε ερωτικο. Ήταν σα να έβλεπε κάτι στο πρόσωπό μου.

"Φοίβο" κάποιος φώναξε τον έφηβο

Ώστε Φοίβος λοιπόν.

"Τι θες;" είπε εκείνος ξερά με μια μπάσα , βραχνή φωνή

Πλευρά Φοίβου

"Μαριτίνα" φώναξαν κάποιοι, ενώ πήγαιναν προς το μέρος της. Οι γονείς της προφανώς.

Πόσο της μοιάζει;

Τόσο ίδια.

Έφυγες τόσο νωρίς Αλεξάνδρα.

Σε αγαπώ να το θυμάσαι.

Ξεσπάω σε κλάματα.

Ναι, μπροστά σε όλους.

Τα μεγάλα κορίτσια κλαίνε.

Αλλά και

Τα μεγάλα αγόρια κλαίνε.

Κι ας μην το ξέρετε.