Μείνε [✔️]

Κεφάλαιο 36

Δεν ξέρω για πόσο θα αντέξω ακόμα.

"Να ξέρεις πως σε νοιάστηκα. Πως σε αγάπησα σαν αδερφή μου. Έστω και λίγο. Έστω και τώρα ." της είπα

Εκείνη ξαφνικά σταμάτησε να κλαίει. Με κοίταξε στα μάτια. Με κάρφωσε για την ακρίβεια.

"Τι είπες;" με ρώτησε κοιτώντας με ένα βλέμμα που δε μπορούσα να διευκρινίσω

"Αυτό που άκουσες!" της είπα , ενώ ένιωθα πως δεν αντέχω άλλο , η σφαίρα είχε σκίσει κάθε μέρος του κορμιού μου. Έκλεισα τα μάτια μου κι έσφιξα τα δόντια μου. Η Μαριτίνα με είδε πως δεν άντεχα άλλο. Γαμώτο.

Τα μάτια μου έκλειναν . Γινόντουσαν βαριά. Απαιτούσαν να τα κλείσω. Έτσι κι έκανα.

Τα έκλεισα.

Πλευρά Μαριτίνας

"Παναγιώτη, Παναγιώτη" φώναξα

Όχι.
Δε μπορεί.

Δεν μπορεί να με αφήνει τώρα. Δε θα επιτρέψω να μου τον πάρουν τώρα. Όχι τώρα.

"Παναγιώτη, Παναγιώτη" ξαναφώναξα

Δεν αποκρινόταν όμως.

Δε μπορεί να μου το κάνει αυτό.

"Παναγιώτη" ούρλιαξα και τον ταρακούνησα .

Και πάλι δεν αποκρίθηκε.

"Δεν ειναι αστείο, ξύπνα" είπα ελπίζοντας

Ας μου πει κάποιος πως μου κάνει πλάκα.

Πρέπει να ενημερώσω την Κωνσταντίνα. Άμεσα.

Το βρίσκω και τον χάνω.

"Έρχονται!" μου φώναξε ο Άρης

Έχω χάσει τον εαυτό μου πλέον.

Τον χάνω.

Δεν ξέρω τι μου γίνεται. Από τη μία στιγμή στην άλλη. Όλα έχουν αλλάξει. Καταστάσεις, τόπος, πρόσωπα, σκοπός. Τα πάντα όλα.

"Μαριτίνα έρχονται" μου ξαναείπε ο Άρης

Τον άκουγα , αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω. Δεν είχα το κουράγιο. Δεν είχα δύναμη. Κοιτούσα μόνο μπροστά. Τον Παναγιώτη. Τον έβλεπα, με την άκρη του ματιού μου. Είχε παραδώσει στον ύπνο.

Τον χάνω.

Σε δεύτερα , στον τόπο είχαν φτάσει τέσσερα περιπολικά, δημοσιογράφοι κι ένα ασθενοφόρο. Έφτασαν δίπλα μου δύο τύποι που βρισκόντουσαν στο ασθενοφόρο μαζί με ένα κρεβατάκι , στο οποίο προφανώς θα μετέφεραν τον Παναγιώτη.