Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 33

~Μαρκέλλα~

(16 χρονών)

Σκέφτομαι συνέχεια αυτό που έγινε χθες με τον Τσάντλερ. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Αυτή τη στιγμή κάθομαι σε μια καρέκλα δίπλα από την Ρεβέκκα στον Κήπο της Εδέμ. Δεν καταλαβαίνω τι γίνετε γύρω μου απορροφημένη από τις σκέψεις μου. Ξαφνικά ακούω μία γνώριμη φωνή. Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω τον Ντέρεκ. Είναι πολύ γοητευτικός μέσα στο άσπρο του σμόκιν. 

-Μου χαρίζεις αυτόν το χορό; Λέει στην Ρεβέκκα δίνοντας της το χέρι του. Η Ρεβέκκα γυρνάει προς το μέρος μου και της γνέφω προτρέποντας την να δεχθεί. Η Ρεβέκκα του δίνει το χέρι της και χορεύουν. Είναι τόσο ταιριαστοί. Δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που της αρέσει ο Τάιλερ. Είναι όμως τόσο τυχερή που έχει δυο αγόρια να τσακώνονται γι'αυτήν. Ξαφνικά νιώθω ένα σκληρό χέρι να πιάνει το μπράτσο μου. Γυρνάω το κεφάλι μου και αντικρίζω αυτά τα γνώριμα μαύρα μάτια. Είναι ο Ντρου! Η παλάμη του πάνω στο μπράτσο μου είναι ζεστό και καίει το δέρμα μου. Πώς μπόρεσε όμως να περάσει το διαχωριστικό;  

-Τι κάνεις εδώ; Του λέω ψιθυρίζοντας για να μην τραβήξω την προσοχή των άλλων. 

-Πρέπει να με ακολουθήσεις. Μου λέει αλλά πριν προλάβω να πω κάτι πετάμε πάνω από τον Παράδεισο. Με κρατάει στα δυνατά του μπράτσα και καθώς κοιτάζω από κάτω μας τρομάζω. Πρώτη φορά βρίσκομαι σε τόσο ψηλό ύψος. Τυλίγω τα χέρια μου στο λαιμό του και ακουμπάω το πρόσωπό μου στο στήθος του. Αυτή η κίνηση μου φαίνεται να του αρέσει αφού με σφίγγει περισσότερο πάνω του. Προς μεγάλη μου έκπληξη δεν τον φοβάμαι. Αντίθετα νιώθω ασφαλής έτσι όπως έχω κουλουριαστεί στην αγκαλιά μου. Νιώθω ένα ελαφρύ αεράκι να μαστιγώνει το πρόσωπό μου. Μετά από λίγο νιώθω να κόβουμε ταχύτητα και να πλησιάζουμε το έδαφος. Με αφήνει κάτω και επιτέλους πατάω γη. Κοιτάζω γύρω μου και βρίσκομαι σε ένα άγνωστο μέρος. Δεν μοιάζει να είναι ούτε ο Παράδεισος ούτε το Σκοτεινό δάσος. Ξαφνικά μου έρχεται στο μυαλό η Ρεβέκκα. Πού να είναι άραγε; Είναι καλά; Γυρνάω προς τη μεριά του Ντρου ο οποίος έχει βγάλει την μπλούζα του και διακρίνω ένα τραύμα στο μπράτσο του. Προσπαθώ να μην υποκύψω στους τέλειους κοιλιακούς που εμφανίζονται στην κοιλιά του. Του λέω προσπαθώντας να κρατήσω σταθερή τη φωνή μου και να μην τρέμει από τον φόβο.

-Γιατί με άρπαξες; Τι έγινε; Πού βρισκόμαστε; Η Ρεβέκκα είναι καλά; 

Ο Ντρου σηκώνει το κεφάλι του κοιτώντας με κατευθείαν μέσα στα μάτια. Ανατριχιάζω ολόκληρη και προχωράω προς το μέρος του. Τυλίγοντας την μπλούζα του στην πληγή μου απαντάει. 

-Οι Σκοτεινοί κατέστρεψαν το διαχωριστικό που χωρίζει τον Παράδεισο από το Σκοτεινό δάσος. Πλέον μπορούν να εισέρχονται άνετα στον Παράδεισο και ξέρεις αυτό τι σημαίνει. Η Ρεβέκκα είναι μια χαρά με τον Τάιλερ. 

Με καρφώνει με το βλέμμα του. Αποφασίζω να παραλείψω το σημείο για την Ρεβέκκα και τον Τάιλερ. Μου φτάνει που είναι ασφαλής. Όσο για τα άλλα που μου είπε μα και βέβαια ξέρω τι σημαίνει. Θα καταστρέψουν τον Παράδεισο. 

-Όταν το έμαθα ήρθα και σε πήρα. Θα σε σκότωναν. 

Συνεχίζει ο Ντρου σφίγγοντας περισσότερο την μπλούζα του στην πληγή. 

-Γιατί; Του λέω και κάνω άλλο ένα διστακτικό βήμα προς το μέρος του. Πλέον μας χωρίζουν λίγα μέτρα απόστασης.

-Γιατί με έσωσες; Τον ξαναρωτάω. Δεν σηκώνει το κεφάλι του για να με κοιτάξει. Κλοτσάει μια πετρούλα με το πόδι του και ύστερα με κοιτάζει. Βάζει το χέρι ανάμεσα στα μαύρα μαλλιά του αμήχανα και λέει:

-Επειδή.....σ'αγαπάω. Δεν ήθελα να πάθεις κάτι κακό. Νιώθω να τρέμω από τα λόγια του. Δεν λέω κάτι παρά μόνο προχωράω προς το μέρος του. Έχω φτάσει πολύ κοντά του. Ακουμπάω την μπλούζα που καλύπτει την πληγή του. Μορφάζει λίγο από τον πόνο και τον ρωτάω:

-Πονάς πολύ;

Δεν μου απαντάει. Γυρνάει το κεφάλι του προς το μέρος μου κοιτώντας με κατευθείαν μέσα στα μάτια. Αυτά τα μάτια κρύβουν ένα μυστικό. Ένα σκοτεινό μυστικό το οποίο πεθαίνω να το ανακαλύψω. Τα πρόσωπά μας βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής και νιώθω την ανάσα του στο πρόσωπό μου. Για μια στιγμή περνάει από το μυαλό μου η σκέψη να τον φιλήσω. Δεν μένει όμως στην σκέψη αφού την επόμενη στιγμή τα χείλη του βρίσκονται πάνω στα δικά μου. Τα χέρια του τυλίγονται γύρω από τη μέση μου και εγώ ασυναίσθητα τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του. Το φιλί του είναι τόσο τρυφερό αλλά ταυτόχρονα άγριο. Ξαφνικά έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα του Τσάντλερ. Δεν μπορώ να του το κάνω αυτό. Μπορεί να φιλήθηκε με τη Τέρι αλλά δεν την φίλησε αυτός. Αυτή τον φίλησε. Επιπλέον ο Ντρου είναι Σκοτεινός. Δεν είναι σωστό. Ναι, μου έσωσε τη ζωή αλλά μέχρι εκεί. Απομακρύνομαι από τη λαβή του και του λέω:

-Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ. Δεν είναι σωστό. 

Ο Ντρου κατεβάζει το βλέμμα του φανερά στενοχωρημένος. 

-Συγγνώμη, εγώ δεν....πάει να πει αλλά τον διακόπτω. 

-Όχι, εγώ συγγνώμη. Πρέπει να φύγω. 

Φεύγω από το μέρος του με γρήγορο βήμα. Δεν ξέρω πού βρίσκομαι ούτε πού πρέπει να πάω αλλά πρέπει επειγόντως να φύγω από αυτό το μέρος. Και ξαφνικά μου έρχεται στο μυαλό μια στιγμή από όταν ήμουν μικρή.