Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 13

~Ρεβέκκα~

(16 χρονών)

-Τι έπαθες; Τι ένιωσες; Την ρωτάει ο Ντέρεκ. Το χαμόγελο εξαφανίζεται από το πρόσωπο της Ντελάνσυ. 

-Πάω λίγο στην τουαλέτα, λέει η Ντελάνσυ και απομακρύνεται.

-Έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο; Ρωτάω τον Ντέρεκ. 

-Ναι. Η Ντελάνσυ το έχει ξαναπάθει, μου απαντάει και με κοιτάει έντονα. Βυθίζομαι στα μάτια του και παρατηρώ ότι οι ανταύγειες τους λάμπουν υπερβολικά. Η Ντελάνσυ δεν είπε ότι αυτό είναι σημάδι των ερωτευμένων; Είναι ερωτευμένος με Άγγελο. 

-Εε παιδιά μήπως να πάει κάποιος να δει την Ντελάνσυ;  Επεμβαίνει η Μαρκέλλα. Ο Ντέρεκ αποστρέφει το βλέμμα του από πάνω μου και γυρνάει στην Μαρκέλλα:

-Πάω εγώ, της λέει και χαρίζοντας μου ένα χαμόγελο απομακρύνεται. Κάθομαι κάτω αναστενάζοντας και η Μαρκέλλα ακολουθεί το παράδειγμά μου. 

-Μαρκέλλα.., της λέω.

-Πες μου. 

-Ναι. Πριν η Ντελάνσυ καταλάβει για τον Ντέρεκ, όταν μας είπε ότι θα μαντέψει ποιος μου αρέσει και έκλεισε τα μάτια της, εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν κάποιος να προσπαθούσε να μπει στο μυαλό μου. Σαν κάποιος να μου ρούφαγε τα συναισθήματα, τελειώνω και την κοιτάω. Με παρακολουθεί με προσοχή. Μοιάζει να σκέφτεται για λίγο και μετά μου λέει:

-Κατάλαβα. Είναι η ικανότητα της Ντελάνσυ. Μπορεί να νιώσει τα συναισθήματα των άλλων. Γι'αυτό κατάλαβε για τον Ντέρεκ. 

-Είσαι έξυπνη εσύ, της λέω και μου χαμογελάει. Χτυπάει ξανά η καμπάνα αναγκάζοντας μας να κατευθυνθούμε προς τις τάξεις μας. Καθόμαστε όπως και πριν και περιμένουμε τον επόμενο καθηγητή. Ξαφνικά στην τάξη μπαίνουν ο Ντέρεκ με την Ντελάνσυ. Η Ντελάνσυ φαίνεται κάπως περίεργη αλλά παρόλα αυτά κάθεται στην θέση της.  Κατά κάποιο περίεργο λόγο αποφεύγει να με κοιτάξει. Ο Ντέρεκ αντίθετα μου χαμογελάει και κάθεται και αυτός. Τέλος, μπαίνει στην τάξη μια καθηγήτρια με ψηλό επιβλητικό κότσο και μικρά φτερά. 

-Γεια σας, μας χαμογελάει. Καλωσορίζει εμένα και την Μαρκέλλα και μας συστήνεται ως κυρία Βαλέρια. Διδάσκει το μάθημα της Ιστορίας των Αγγέλων. Τα παιδιά απ'ότι φαίνεται έχουν προχωρήσει πολύ στα μαθήματα οπότε εγώ και η Μαρκέλλα πρέπει να διαβάσουμε πολύ για να αναπληρώσουμε τα κενά. Έτσι περνάνε και οι υπόλοιπες ώρες. Εφτά υπέροχες ώρες τελειώνουν και όλα τα παιδιά πρέπει να γυρίσουμε στον φυσιολογικό κόσμο. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Εδώ είναι καλύτερα. Όλα μοιάζουν τόσο μαγικά. Εδώ είναι και ο Ντέρεκ. Αναρωτιέμαι που να μένει στον φυσιολογικό κόσμο. Κάπου στην Αγγλία και αυτός μιας που μιλάμε στην ίδια γλώσσα. Με αυτές τις σκέψεις βγαίνω από την πύλη του σχολείου.

-Ρεβέκκα! Ακούω την υπέροχη φωνή του Ντέρεκ να ηχεί στα αυτιά μου. Τι; Τώρα ονειρεύομαι και τη φωνή του; Ξαφνικά το μόνο που μπορώ να βλέπω είναι μια μαυρίλα. Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου αλλά δεν τα καταφέρνω. Καταλαβαίνω ότι ένα όραμα ξεδιπλώνεται πάλι μπροστά  μου.

-Ρεβέκκα, βλέπω τον Ντέρεκ μπροστά μου να με κοιτάει με θλιμμένη έκφραση. 

-Ντέρεκ....βλέπω μπροστά μου την μορφή μου να του λέει. 

-Μην τον εμπιστεύεσαι. Ανήκει στους Σκοτεινούς. Θέλει να σου κάνει κακό. Μείνε μαζί μου, σε παρακαλώ. 

-Δεν μπορώ.....τον αγαπάω, του λέει η μορφή μου. Μα για ποιον μιλάνε; Βασικά για ποιον μιλάμε; 

-Σ'αγαπάω Ρεβέκκα, λέει ο Ντέρεκ πλησιάζοντας την μορφή μου ή εμένα;  Ξαφνικά η εικόνα που παίχτηκε μπροστά μου εξαφανίζεται και τα μάτια μου ανοίγουν αντικρίζοντας το σχολείο των Αγγέλων. Μπροστά μου βρίσκεται ο Ντέρεκ και η Μαρκέλλα.

-Τι έγινε; Με ρωτάει η Μαρκέλλα. Κοιτάω τον Ντέρεκ. Η σκηνή που απλώθηκε πριν μπροστά μου θα γίνει όντως στο μέλλον; Και ποιος ανήκει στους Σκοτεινούς; Ποιον έλεγα ότι αγαπάω; 

-Έκλεισες τα μάτια σου και φαινόσουν σαν να σαι κάπου αλλού, μου λέει ο Ντέρεκ με την ανησυχία καθρεφτισμένη στο πρόσωπο του. 

-Είδα ένα όραμα, του λέω και του χαμογελάω.