Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 59

~Ρεβέκκα~

(18 χρονών)

Είμαι στο σπίτι του Τάιλερ και παρατηρώ τον χώρο του σαλονιού του. Το σπίτι του έχει γίνει δεύτερο σπίτι μου αφού κάθε μέρα βρίσκομαι εδώ. Το σαλόνι του είναι αρκετά καθαρό εκτός από λίγα κουτάκια μπύρας που είναι πεταμένα πάνω στο τραπεζάκι του καφέ. Είναι ευρύχωρο με λίγα έπιπλα να το διακοσμούν. Ένας γωνιακός, άσπρος καναπές βρίσκεται στο κέντρο του σαλονιού και ακριβώς μπροστά του το μαύρο τραπεζάκι του καφέ. Μια τεράστια ξύλινη βιβλιοθήκη βρίσκεται δίπλα από την πόρτα και ένα ψηλό φωτιστικό στέκεται δίπλα από τον καναπέ. Τα ράφια της βιβλιοθήκης στολίζονται από διάφορα αρωματικά κεριά, παλιά και καινούργια βιβλία και κορνίζες φωτογραφιών. Σηκώνομαι από τον καναπέ αφήνοντας την ζεστή κούπα καφέ στο τραπέζι μπροστά μου ενώ πλησιάζω την μεγάλη βιβλιοθήκη. Ακουμπάω με τα δάχτυλα μου τα εξώφυλλα των στοιβαγμένων βιβλίων διαβάζοντας τους τίτλους τους. Ένα εξώφυλλο μου κεντρίζει το ενδιαφέρον καθώς μου θυμίζει κάτι. Το βγάζω από το ράφι του και φυσάω την σκόνη που είχε συσσωρευτεί πάνω του πιθανόν από την πολύχρονη ακινησία του. Το εξώφυλλο είναι μπλε με μια κοπέλα να βρίσκεται στο φόντο με το κορμί της να καλύπτεται από ένα άσπρο, μακρύ φόρεμα. Μεγάλα καλλιγραφικά γράμματα γράφουν: "Αγγελικό Σκοτάδι" και καταλαβαίνω ότι αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου. Ανοίγω το εξώφυλλο και αμέσως στο εσωτερικό του βρίσκω ένα αποξηραμένο μαύρο τριαντάφυλλο. Με αφήνει έκπληκτη καθώς μία ανάμνηση έρχεται απρόσκλητα στο μυαλό μου. Η μέρα που ο Τάιλερ θα έφευγε από την χώρα των ανθρώπων για να γίνει Σκοτεινός Άγγελος έρχεται ως ανάμνηση. Είχα στενοχωρηθεί τόσο πολύ που θα έχανα έναν πολύ καλό μου φίλο αλλά και τον παιδικό μου έρωτα που δεν ήθελα να με ξεχάσει. Έτσι του είχα δώσει ένα μαύρο τριαντάφυλλο ως δώρο από εμένα μιας που ήταν και είναι τα αγαπημένα μου τριαντάφυλλα. Ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο μου στην ανάμνηση αυτή το οποίο και σκουπίζω γρήγορα. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι μετά από τόσα πολλά χρόνια το κρατάει ακόμα. Χαϊδεύω απαλά τα αφυδατωμένα και ξεραμένα πέταλα του λουλουδιού και κλείνω απαλά το βιβλίο τοποθετώντας το στη θέση του. Αφήνω τα βιβλία και πλέον η προσοχή μου στρέφεται στις κορνίζες με τις φωτογραφίες. Σε όλες απεικονίζεται ο Τάιλερ και ο Ντέρεκ σε μικρή ηλικία με μία όμορφη γυναίκα με ξανθά λαμπερά μαλλιά. Τα δύο μικρά αγοράκια χαμογελάνε πλατιά αποκαλύπτοντας τα κατάλευκα δόντια τους στον φακό της κάμερας ενώ η όμορφη γυναίκα έχει το καθένα από τα χέρια της τυλιγμένα γύρω από τους ώμους κάθε αγοριού ενώ βρίσκεται ανάμεσα τους χαμογελώντας. Η χαρά είναι εμφανής στα πρόσωπα της μικρής οικογένειας πράγμα που με κάνει να νιώθω μια λύπηση για αυτήν την οικογένεια που χωρίστηκε. Ο Τάιλερ δεν έχει αλλάξει καθόλου παραμόνο τα χαρακτηριστικά του προσώπου του έχουν ωριμάσει αρκετά κάνοντας τον ακόμα πιο ελκυστικό. Από την άλλη η αλλαγή του Ντέρεκ είναι πολύ μεγάλη. Στην εικόνα αυτή έχει κατάξανθα μαλλιά σαν στάχυα ενώ τώρα είναι καστανόξανθα. Έχει πάρει απότομα ύψος καθώς οι γωνίες του προσώπου του είναι πιο εμφανής. Παρόλα αυτά και οι δυο είναι πανέμορφοι. Πού να είναι τώρα η μητέρα τους; Της λείπουν καθόλου τα παιδιά της; Έχει κάνει άλλη οικογένεια; Οι σκέψεις μου διακόπτονται από δύο χέρια που τυλίγονται γύρω από την μέση μου τρυφερά ενώ ζουμερά χείλη αφήνουν ένα απαλό φιλί στον λαιμό μου κάνοντας με να ανατριχιάσω.