Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 15

~Ρεβέκκα~

(16 χρονών)

-Μα μαμά, μαμά, τρέχει η Μαρκέλλα προς την κουζίνα, εσείς δεν είπατε πως όταν πάμε όλοι οι Άγγελοι στον Παράδεισο ο χρόνος σταματάει; Ρωτάει απελπισμένα την μητέρα της. Το πρόσωπο της μητέρας της σκληραίνει και με συννεφιασμένο βλέμμα λέει:

-Όσα μάθατε γι'αυτό ξεχάστε τα. Δεν ισχύει πια. Ο χρόνος θα κυλάει πάντα φυσιολογικά. Οι Σκοτεινοί κατέστρεψαν το ξόρκι για το χρόνο. 

-Και πως θα προλαβαίνουμε να διαβάζουμε; Ρωτάω ανήσυχη. Άντε πάλι αυτοί οι Σκοτεινοί. Εγώ δεν υποτίθεται ότι θα αγαπήσω έναν από αυτούς, όπως στο όραμα; 

-Θα ζοριστείτε αρκετά. Αλλά θα τα καταφέρετε. Θα διαβάζετε το βράδυ. 

-Ποιοι είναι οι Σκοτεινοί και γιατί κατέστρεψαν το ξόρκι για το χρόνο; Ρωτάω εγώ. 

-Λοιπόν οι Σκοτεινοί είναι μια τεράστια ομάδα Αγγέλων που επιθυμούν να εξοντώσουν εμάς τους καλούς Αγγέλους και να κατακτήσουν και τον φυσιολογικό κόσμο και τον Παράδεισο. Είναι μοχθηροί και άψυχοι. Δεν ήταν από πάντα έτσι. Στην αρχή είμασταν όλοι καλοί και ίδιοι. Μόνο που ένας Άγγελος ξεσηκώθηκε και ήθελε να πάρει την εξουσία. Δυστυχώς τον ακολούθησαν πολλοί. Έτσι δημιουργήθηκε αυτή η ομάδα, σταματάει η μητέρα της Μαρκέλλα με μια θλιμμένη έκφραση στο πρόσωπό της. Ώστε αυτοί είναι οι Σκοτεινοί. Κακοί Άγγελοι. 

-Και γιατί να θέλουν να μας εξοντώσουν; Ρωτάει η Μαρκέλλα. 

-Για να καταστρέψουν τον κόσμο. Εμείς τους είμαστε εμπόδιο. Εμείς κρατάμε σε ζωή τον υπόλοιπο κόσμο. Για παράδειγμα εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τα καιρικά φαινόμενα. Αυτοί θέλουν να μας εξοντώσουν ώστε ο κόσμος να είναι στα χέρια τους. 

-Είμαστε υπεύθυνοι για τα καιρικά φαινόμενα; Ρωτάω εμφανώς θαυμασμένη. 

-Ναι. Όσο θα φοιτάτε στο σχολείο θα καταλάβετε με ποιο στοιχείο είστε συνδεδεμένες. Αλλά αυτό θα πάρει χρόνο, που πρέπει να αφιερώσετε στο σχολείο αυτό. 

-Άρα κινδυνεύουμε από αυτούς τους Σκοτεινούς; Ρωτάει η Μαρκέλλα.

-Όχι όσο βρίσκεστε στην περιοχή του Σχολείου των Αγγέλων. Μην ανησυχείτε, μας καθησυχάζει. 

-Πάμε πάνω, μου λέει η Μαρκέλλα εμφανώς νευριασμένη και την ακολουθώ στο δωμάτιό της. 

-Δεν το πιστεύω ότι θα χάσω τον χορό, μου λέει και αρχίζει να κλαίει. Την παίρνω αγκαλιά παρόλο που δεν την πολυκαταλαβαίνω. Μετά από όλα αυτά που μάθαμε το μόνο που την πείραξε είναι ότι θα χάσει τον χορό; Η Μαρκέλλα σταματάει να κλαίει και με κοιτάει απότομα ξαφνικά. 

-Πρέπει να με περνάς για πολύ εγωίστρια τώρα. Εδώ κινδυνεύει όλος ο κόσμος και εγώ κλαίω για έναν χορό σαν κανά κακομαθημένο κοριτσάκι, μου λέει. 

-Ναι, η αλήθεια είναι  πως αυτό σκέφτηκα, λέω και γελάω σε μια προσπάθεια να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα. Η Μαρκέλλα μου χαρίζει ένα εκνευρισμένο βλέμμα και στο τέλος καταφέρνει με την βοήθειά μου να στείλει μήνυμα στον Τσάντλερ ώστε να ακυρώσουν το ραντεβού. Με το που το μήνυμα στέλνεται, κλείνει θυμωμένη το κινητό της και μου λέει:

-Αυτή η ιστορία με τον Παράδεισο με κούρασε. Όλα με κούρασαν. Δεν θέλω να ζω δύο ζωές. Το μόνο που θέλω είναι να ζω με τον Τσάντλερ. 

-Μα μην ξεχνάς. Δεν υπάρχει ζωή με Τσάντλερ αν ο κόσμος καταστραφεί, της χαμογελάω εγώ.