Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 2

~Μαρκέλλα~

(13 χρονών)

Κάθομαι στον ακριβό καναπέ του σαλονιού μου ακούγοντας τη μουσική που προκαλούν οι σταγόνες της βροχής. Ποτέ δε μου άρεσε η βροχή γιατί πάντα καταλήγω να μένω μέσα στο σπίτι μου. Σήμερα όμως και τα σύννεφα είναι παράξενα. Το κοκκινωπό τους χρώμα μου προκαλούν μία αίσθηση πικρίας και στεναχώριας. Για κάποιο περίεργο λόγο σήμερα η μέρα δεν μου αρέσει καθόλου. Αυτή τη στιγμή ατενίζω το κενό τρώγοντας παγωτό σοκολάτα. Μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά τις βροχερές ημέρες μου αρέσει να τρώω παγωτό. Τις βροχερές ημέρες συνηθίζω, με τη Ρεβέκκα, να βλέπουμε ταινίες. Η Ρεβέκκα είναι η κολλητή μου από όταν ήμουν μωρό. Ο λόγος είναι που οι μητέρες μας γέννησαν στο ίδιο νοσοκομείο αλλά ήταν και οι ίδιες κολλητές όταν ήταν μικρές. Εμένα με τη Ρεβέκκα μας βάλανε σε διπλανά κρεβάτια στο μαιευτήριο. Έχω, όπως και εκείνη, δύο σημάδια στην πλάτη από τότε γεννήθηκα. Δεν ξέρω γιατί υπάρχουν αυτά και έχω μεγάλη περιέργεια να μάθω. Μπαίνει στο δωμάτιο η μητέρα μου και κάθεται δίπλα μου. Την κοιτάζω στα μάτια και της χαμογελάω. Τα πράσινα μάτια της πάντα γυαλίζουν και δεν ξέρω που βρίσκουν τη δύναμη να το κάνουν αυτό. Γυρνάω προς τη μεριά του παραθύρου κοιτάζοντας έξω τον κόκκινο τρομαχτικό ουρανό. Οι αστραπές, από μικρή, με φόβιζαν.

-Μαμά, να σε ρωτήσω κάτι; Ρωτάω την μητέρα μου χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από τον ουρανό.

-Πες μου. Μου λέει πάντα πρόθυμη να ακούσει τις παράξενες ερωτήσεις μου.

-Γιατί τα σύννεφα και ο ουρανός είναι κόκκινα; Είναι σαν να έχουν πάρει το χρώμα του αίματος και αυτό με φοβίζει. Νιώθω μέσα μου πως κάποιος με χρειάζεται. Χρειάζεται τη βοήθειά μου αλλά εγώ δεν ξέρω πως να τον βοηθήσω. Όπως με τη Ρεβέκκα και τον πατέρα της. Είναι πολύ κακός μαζί της και δεν ξέρω το λόγο. Πιστεύω όμως πως δεν χρειάζεται η Ρεβέκκα τη βοήθειά μου αλλά ο πατέρας της. Αυτός είναι που βασανίζεται μέσα του και όλο αυτόν τον θυμό του τον βγάζει στη Ρεβέκκα. Όμως το ότι δεν μπορώ να τον βοηθήσω με βασανίζει μέσα μου. Πιστεύω πως αυτοί οι άνθρωποι που δεν δείχνουν τα συναισθήματα τους και την αγάπη που κρύβουν μέσα τους, αυτοί χρειάζονται την αγάπη μας περισσότερο από τον καθένα.

Η μητέρα μου με κοιτάζει ακόμα με αυτά τα λαμπερά μάτια της επίμονα ακούγοντάς με προσεκτικά.Της είπα όλα όσα με βασάνιζαν τόσο καιρό. Δεν φαίνεται όμως έκπληκτη. Αντιθέτως μου χαμογελάει και λέει: