Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 56

~Μαρκέλλα~

(17 χρονών)

Πριν από 3 μήνες...

Ακούω ξανά και ξανά αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο που ακούω εδώ και 7 μήνες. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι είναι, δεν με νοιάζει κιόλας. Το μόνο που με νοιάζει είναι ότι με ηρεμεί και με χαλαρώνει. Κάτι που έχω πολύ καιρό να κάνω. Αυτός ο ήρεμος, συνεχής ήχος με κάνει να κλείσω τα μάτια μου και να απολαύσω αυτή την ησυχία. Η τύχη όμως δεν είναι με το μέρος μου. Ακούω έναν μεταλλικό ήχο και την αμέσως επόμενη στιγμή η βαριά, μεταλλική πόρτα ανοίγει επιτρέποντας στο φως να μπει μέσα σε αυτό το κρύο, σκοτεινό δωμάτιο και αυτόματα κλείνω τα μάτια μου. Σιγά-σιγά αφού συνηθίζω το εκτυφλωτικό φως βλέπω μπροστά μου τον γιατρό. Είναι ο μόνος που βλέπω αυτούς τους 7 μήνες. Ο μόνος που μου επιτρέπεται να βλέπω. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με έχουν σαν φυλακισμένη 7 ολόκληρους μήνες. Έχω σκεφτεί πολλές φορές να δώσω τέλος στη ζωή μου αλλά μετά σκέφτομαι την Ρεβέκκα, τον Ντρου, τους γονείς μου. Δεν μπορώ να τους το κάνω αυτό, δεν είμαι τόσο εγωίστρια. Μακάρι να ήμουν αλλά δεν είμαι. 

-Ε Μαρκέλλα! Με ακούς που σου μιλάω; Με ξυπνάει η φωνή του Ντιέγκο. Ναι, τον φωνάζω με το μικρό του όνομα γιατί είναι κοντά στην ηλικία μου. Είναι ψηλός, με περνάει τουλάχιστον ένα κεφάλι, σκούρα καστανά μάτια και καστανά μαλλιά. Είναι αρκετά ωραίος αλλά δεν μπορώ να τον δω αλλιώς από απλώς τον γιατρό μου. Εκτός όμως από γιατρός μου είναι και πολύ καλός μου φίλος. Μου έχει σταθεί τόσο καιρό και με έχει αποτρέψει πολλές φορές από το να δώσω ένα τέλος στη ζωή μου. 

-Ναι Ντιέγκο, συγγνώμη αφαιρέθηκα. Του λέω και η φωνή μου ίσα που ακούγεται. Δεν έχω ούτε τη δύναμη να μιλήσω πλέον, τόσο με έχουν εξαντλήσει όλες αυτές οι θεραπείες. 

-Είσαι καλά; Με ρωτάει γεμάτος ανησυχία και με πλησιάζει. Κάθεται δίπλα μου στο σιδερένιο κρεβάτι και βάζει το χέρι του στο μέτωπο μου. 

-Μαρκέλλα εσύ καις! 

-Καλά είμαι Ντιέγκο. Πες μου τι ήθελες. Σήμερα δεν είναι μέρα για τη συνεδρίαση μας. 

-Εεεμμ ναι. Ήρθε η μέρα. Μου λέει και μου χαμογελάει ενθαρρυντικά. Επιτέλους, ήρθε η μέρα που περίμενα 7 ολόκληρους μήνες. Η μέρα της "ελευθερίας" μου, η μέρα που επιτέλους θα δω την Ρεβέκκα και τον Ντρου. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται με το ζόρι στα χείλη μου αλλά είναι ένα πραγματικό χαμόγελο. Μετά από πάρα πολύ καιρό χαμογελάω αληθινά. Μετά από πάρα πολύ καιρό θα ζωντανέψω και θα δω τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια πόσο χαρούμενη είμαι αυτή τη στιγμή. Από την χαρά μου αγκαλιάζω τον Ντιέγκο χωρίς να προλάβω να σκεφτώ περαιτέρω την κίνηση μου. Ο Ντιέγκο μένει έκπληκτος στην αρχή αλλά μετά από λίγα δευτερόλεπτα τυλίγει και αυτός τα χέρια του γύρω από τη μέση μου σφίγγοντας με πάνω του. Ξαφνικά νιώθω δάκρυα να κυλάνε απροειδοποίητα από τα μάτια μου. Δεν ξέρω από τι δημιουργήθηκαν. Ίσως από την πολύ συγκίνηση, ίσως από το ότι σκέφτομαι τι πέρασα αυτούς τους 7 μήνες. Δεν λέω, είμαι ευγνώμων που έζησα αλλά τόσο καιρό ζούσα σαν φυλακισμένη. Μόλις ο Ντιέγκο αντιλαμβάνεται ότι κλαίω με απομακρύνει από την αγκαλιά του και πιάνει το πρόσωπο του ανάμεσα στα χέρια του. Με κοιτάει κατευθείαν στα μάτια πράγμα που με κάνει να νιώσω άβολα. Σκουπίζει με τους αντίχειρες του τα δάκρυα που κυλάνε στα μάγουλα μου και μου ψιθυρίζει: