Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 45

Όταν αγκαλιάζω την Μαρκέλλα νιώθω αυτομάτως καλύτερα. 

-Είσαι καλά; Την ρωτάω και μου λέει για όσα συνέβησαν με τον Ντρου. Ύστερα μου λέει για το ότι άκουσε τον Τάιλερ να μιλάει με κάποιον για κάποια και τέλος πως ο Τάιλερ ήρθε να με σώσει. Το τελευταίο το ξέρω καλά. 

-Ναι. Τον είδα σε όραμα, της λέω φέρνοντας για άλλη μια φορά στο μυαλό μου την συντετριμμένη εικόνα του Τάιλερ. 

-Δεν περίμενα ότι θα στο πω ποτέ αυτό Ρεβέκκα αλλά πρέπει να τον βρεις, μου λέει χαμογελώντας θλιμμένα. 

-Μου λείπει τόσο πολύ Μαρκέλλα. Όσο σκέφτομαι ότι ήμουν έστω και για λίγο με τον Ντέρεκ τρελαίνομαι, ομολογώ. 

-Μην ξεχνάς ότι ότι έκανε το έκανε για να σε προστατέψει. Ο Ντέρεκ σ'αγαπάει, μου λέει η Μαρκέλλα.

-Το ξέρω, της λέω κρύβοντας το πρόσωπο μου στις παλάμες μου.

-Δεν πρέπει να ντρέπεσαι γι'αυτά που νιώθεις. Αγάπησες τον Τάιλερ άθελα σου όπως και εγώ τον Ντρου. Πρέπει να ρισκάρουμε γι'αυτούς όποιες και αν είναι οι συνέπειες. 

-Έχεις δίκιο. Όπως πάντα, της λέω χαμογελώντας.

-Το βράδυ; ,με ρωτάει. 

-Το βράδυ, συμφωνώ. 

Την υπόλοιπη μέρα αποφεύγω σκόπιμα τον Ντέρεκ. Προσποιούμαι ότι όλα είναι εντάξει και ακούω υπομονετικά την ομιλία της Βασίλισσας για το σχέδιο που θα πάρουμε πίσω τα εδάφη μας. Με το που έρχεται όμως το βράδυ η καρδιά μου τρέμει ανεξέλεγκτα. Εγώ και η Μαρκέλλα περιμένουμε να κοιμηθούν όλοι για να βγούμε αθόρυβα από το Σχολείο. Η Μαρκέλλα μου δίνει το χέρι της. 

-Ώρα να γίνουμε αόρατες, μου κλείνει το μάτι χαμογελώντας και για άλλη μια φορά νιώθω ευγνώμων που είναι η κολλητή μου που την γνώρισα. 

-Έχεις εξασκήσει πολύ την ικανότητα σου έτσι; Την ρωτάω. 

-Κάποια πρόσεχε στα μαθήματα, μου χαμογελάει. Ένα κύμα ενέργειας με διαπερνά και αμέσως καταλαβαίνω ότι είμαστε αόρατες. Χαμογελάω με αυτή την αίσθηση. Νιώθω όλο μου το κορμί να τρέμει, ένα ευχάριστο τρέμουλο. Είναι πολύ τυχερή η Μαρκέλλα που έχει αυτή την ικανότητα. 

-Πού πάμε τώρα; Την ρωτάω βλέποντας τους Σκοτεινούς ετοιμοπόλεμους. Τα πρόσωπα τους με φοβίζουν. 

-Πρέπει να βρούμε τον Ντρου και τον Τάιλερ, μου λέει και βγαίνουμε από το διαχωριστικό. Προχωράμε ανάμεσα στα πυκνά δέντρα και ψάχνουμε τα αγόρια. Ποτέ ξανά δεν έχω φτάσει τόσο βαθιά στο δάσος αλλά η Μαρκέλλα φαίνεται να έχει ξαναβρεθεί εδώ αρκετές φορές. Φαντάζομαι με τον Ντρου.