Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 20

~Μαρκέλλα~

(16 χρονών)

Ανοίγω σιγά-σιγά τα μάτια μου και βρίσκομαι σε ένα κατάλευκο δωμάτιο. Το αναγνωρίζω αυτό το μέρος. Α ναι! Είναι το νοσοκομείο των Αγγέλων. Γιατί βρίσκομαι εδώ; Μου έρχονται στο μυαλό όλα αυτά που έγιναν την προηγούμενη μέρα με τη Ρεβέκκα. Ξαφνικά παρατηρώ ότι η μητέρα μου βρίσκεται δίπλα μου, έτσι αποφασίζω να μην πω τίποτα ακόμα. 

-Καλημέρα μου αγάπη μου. Μου λέει η μητέρα μου με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό της. Η παρουσία της φωτίζει το δωμάτιο και με γεμίζει αυτοπεποίθηση. 

-Πώς νιώθεις; Με ρωτάει και ακουμπάει με το χέρι της το χέρι μου. Το άγγιγμα της με κάνει να νιώσω καλύτερα. Της χαμογελάω μετά βίας και της λέω:

-Πολύ καλύτερα. 

Κοιτάζω το ρολόι που βρίσκεται στον απέναντι τοίχο από το κρεβάτι μου. 12:00. Πρέπει να πάω στο σχολείο. Η μητέρα μου καθώς βλέπει την ανήσυχη έκφραση του προσώπου μου μου λέει:

-Σήμερα δεν θα πας στο σχολείο. Πρέπει να ξεκουραστείς. Μετά από λίγο το γαλήνιο πρόσωπό της μετατρέπεται σε κάπως πιο θυμωμένη έκφραση και μου λέει με αυστηρή φωνή:

-Μα καλά. Πώς σου ήρθε να μεταδόσεις τη δύναμή σου για εξάσκηση στη Ρεβέκκα ; Είναι πολύ επικίνδυνο αυτό. Μπορούν να το κάνουν μόνο οι Έμπειροι Άγγελοι. 

Ώστε αυτή τη δικαιολογία τους είχε πει η Ρεβέκκα. Πρέπει να παραδεχτώ πως είναι έξυπνη. Παρόλα αυτά δεν απαντάω στο ερώτημα της μητέρας μου. Κάθομαι κοιτάζοντας το ταβάνι μη εκφράζοντας τίποτα. Η μητέρα μου καταλαβαίνει ότι θέλω να μείνω μόνη μου και φεύγει από το δωμάτιο. Σκέφτομαι ξανά και ξανά τα λόγια εκείνου του αγοριού, του Ντρου αν θυμάμαι καλά. Είπε στον φίλο του κάτι για ένα καινούργιο κορίτσι. Είναι εχθρός τους. Άρα είναι Άγγελος όπως εμάς. Επιπλέον καμία άλλη κοπέλα δεν είναι καινούργια εκτός από εμένα και τη Ρεβέκκα. Άρα αυτός ο Τάιλερ είναι κολλημένος με μία από εμάς τις δυο. Επίσης την παρακολουθεί. Πρέπει να έχω τα μάτια μου ανοιχτά. Όποια και από τις δυο του αρέσει πρέπει να προσέχουμε. Ανήκει στους Σκοτεινούς και ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Για μισό λεπτό! Τώρα βγάζουν όλα νόημα. Το όραμα της Ρεβέκκα. Ήταν αυτή και ο Ντέρεκ και μιλούσαν για έναν από τους Σκοτεινούς. Μήπως γι'αυτόν που μιλούσαν ήταν ο Τάιλερ; Μήπως αρέσει και στη Ρεβέκκα; Είμαι σχεδόν σίγουρη γι'αυτό που σκέφτομαι. Αν είναι όντως έτσι όπως λέω πρέπει να προειδοποιήσω την Ρεβέκκα. Αμέσως! Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και προς μεγάλη μου έκπληξη δεν ζαλίζομαι ούτε νιώθω αδύναμη. Ευτυχώς φοράω τα ρούχα μου. Βγαίνω γρήγορα από το δωμάτιο και μετά από λίγο βρίσκομαι έξω από το νοσοκομείο. Περπατάω πολύ γρήγορα που λίγο αργότερα λαχανιάζω. Αλλά δεν σταματάω. Φτάνω στην πύλη που μας είχε οδηγήσει την προηγούμενη φορά η Ντελάνσυ και μπαίνω μέσα. Προσγειώνομαι στον κόσμο των ανθρώπων και βρίσκομαι έξω από το σπίτι του Τσάντλερ. Εκείνη τη στιγμή μου έρχεται στο μυαλό πως αύριο είναι ο σχολικός χορός όπως και η δοκιμασία των δυνάμεών μας ως Άγγελοι. Προσπαθώ να τα ξεγράψω όλα αυτά από το μυαλό μου και αρχίζω να προχωράω πάλι γρήγορα για το σχολείο. Φτάνω στο σχολείο την ώρα που χτυπάει το κουδούνι για σχόλασμα. Περιμένω στην πύλη να φανεί η Ρεβέκκα. Επιτέλους βγαίνει από την πύλη μόνη της, με τα χέρια της στις τσέπες με σκυμμένο το κεφάλι. Πάω κοντά της αλλά ακούω κάποιον να φωνάζει το όνομά μου. Γυρνάω και αντικρίζω τον Τσάντλερ. Ωχ! Όχι τώρα. Την κατάλληλη στιγμή βρήκε.

-Γεια! Του λέω άνετη. 

-Έλειπες σήμερα από το σχολείο και ανησύχησα. Είσαι καλά; Με ρωτάει και προσπαθώ να συγκρατηθώ για να μην το φιλήσω. 

-Ναι μια χαρά. Κοίτα Τσάντλερ, με πέτυχες σε ακατάλληλη στιγμή. Τα λέμε κάποια άλλη φορά. Γεια! Του λέω και γυρνάω τρέχοντας εκεί που ήταν πριν η Ρεβέκκα. Δεν είναι πια εκεί. Τέλεια! Την έχασα. 

Στη φωτογραφεία είναι τα ρούχα της Μαρκέλλα.