Οι Διάδοχοι

Κεφάλαιο 9

~Ρεβέκκα~

(16 χρονών)

Γυρνάμε σπίτι ώστε να βρούμε τις μητέρες μας. Μας εξηγούν ότι δεν μπορούμε να πάμε στο καινούργιο μας σχολείο με κάποιον δρόμο. Μόνο με μαγικά. Μαγικά που μόνο αυτές μπορούν να εφαρμόσουν. Πηγαίνουμε στον πίσω κήπο φανερά ανήσυχες. 

-Μην ανησυχείς κόρη μου. Αποδέξου το πεπρωμένο σου, μου λέει με την ήρεμη φωνή η μαμά μου. 

-Και μην ξεχνάτε. Καθώς εσείς θα λείπετε ο χρόνος εδώ θα σταματάει, συνεχίζει η μητέρα της Μαρκέλλα και σε κλάσματα του δευτερολέπτου νιώθω πάλι να πετάω. Κοιτάω δίπλα μου την Μαρκέλλα. Τα φτερά της είναι λαμπερά και η ίδια μου χαμογελάει. Μα πώς το πήρε τόσο ψύχραιμα όλο αυτό; Τα δικά μου φτερά κινούνται άχαρα πάνω κάτω. Νιώθω τόσο άβολα, απλά όλο αυτό μου φαίνεται περίεργο και απίστευτο. Ο ουρανός γύρω μας είναι γεμάτος χρώματα. Το πιο μαγικό θέαμα που έχω δει ποτέ μου. Έχει δίκιο η μητέρα μου. Πρέπει να αποδεχτώ το πεπρωμένο μου. Είμαι η Διάδοχος ότι και να σημαίνει αυτό. Επίσης είμαι Άγγελος με φτερά. Τελικά ίσως ζω ένα παραμύθι. Τα σύννεφα λιγοστεύουν και βρισκόμαστε ξανά στο ονειρεμένο μέρος ή αλλιώς στον Παράδεισο. Μόνο που αυτή τη φορά δεν βρίσκεται καμία βασίλισσα να μας προϋπαντήσει. Είμαστε μόνες μας σε αυτό το άπειρο μέρος. 

-Πού πρέπει να πάμε; ρωτάω φοβισμένη. Ξαφνικά τα ρούχα μου και τα μαλλιά μου αλλάζουν ακριβώς όπως και την προηγούμενη φορά. Το ίδιο συμβαίνει και στην Μαρκέλλα. 

-Δεν έχω ιδέα, μου απαντάει συνεχίζοντας να χαμογελάει. Κοιτάω γύρω μου. Το μέρος μοιάζει απέραντο λες και δεν βγάζει πουθενά. Ξαφνικά αντικρίζω κάπου στο βάθος ένα πέτρινο μονοπατάκι. Πιάνω την Μαρκέλλα από το χέρι και την τραβάω προς τα εκεί. Ακολουθούμε το μονοπάτι που μας οδηγεί ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα και χρωματιστά σπιτάκια. Το μέρος μοιάζει πράγματι με παραμύθι. Κοιτάω δίπλα μου τη Μαρκέλλα που προσπαθεί να πετάξει. 

-Πριν...στον ουρανό πετάγαμε. Τώρα γιατί δεν μπορώ; μου λέει ανήσυχη κουνώντας τα φτερά της με μανία. Προσπαθώ και εγώ αλλά χωρίς επιτυχία. Μα καλά μόνο να περπατάμε μπορούμε; Τότε τι τα έχουμε τα φτερά; Τι σόι Άγγελοι είμαστε; 

-Σε λίγο θα λυθούν οι απορίες μας, λέω καθώς μπροστά μας βρίσκεται ένα ψηλό κτίριο, μέσα στην λάμψη και μπροστά του μια αιωρούμενη πινακίδα που μας πληροφορεί ότι αυτό είναι το λύκειο των Αγγέλων. Παρατηρώ καλύτερα το καινούριο μας σχολείο. Δεν έχει καμία ομοιότητα με το άλλο μας σχολείο. Αυτό είναι πολύ επιβλητικό με πολλά μικρά πυργάκια που μοιάζουν σαν να κόβουν τον ουρανό. Είναι πολλοί πυργίσκοι ενωμένοι σαν ένα κάστρο με πολλές πτέρυγες. Σε κάθε πυργίσκο απλώνονται δύο μεγάλα, μακρόστενα παράθυρα σαν παράθυρα της εκκλησίας. 

-Μαρκέλλα φοβάμαι να μπω. της λέω αφού έχουμε φτάσει στην μεγάλη διαμαντένια πύλη. Είναι γεμάτη κρύσταλλα που μοιάζουν ψεύτικα έτσι που γυαλίζουν όπως πέφτει ο ήλιος πάνω τους.

-Έλα να τελειώνουμε με όλο αυτό, μου λέει και σπρώχνει την πύλη έτσι που να εισερχόμαστε σε έναν τεράστιο, απέραντο χώρο γεμάτο από συνηθισμένα λυκειόπαιδα. Μόνο που έχουν πολλές διαφορές από τα συνηθισμένα λυκειόπαιδα. Εδώ όλοι έχουν φτερά παρόμοια με τα δικά μας και όλοι φοράνε ολόλευκα ρούχα. Ξαφνικά διακρίνω μια γνωστή φιγούρα. 

-Ντελάνσυ! Φωνάζω κοιτάζοντας την μικρόσωμη κοπελίτσα που καθόμαστε στο ίδιο θρανίο στο κανονικό μου σχολείο. Έχει και αυτή φτερά! Είναι και αυτή Άγγελος λοιπόν. Πόσοι άλλοι είναι που γνωρίζω ήδη; Η Ντελάνσυ γυρνάει και με κοιτάει χαμογελώντας αλλά δυστυχώς και αρκετά άλλα κεφάλια μαζί της. Νιώθω τρομερά άβολα μέχρι τη στιγμή που η Ντελάνσυ κατευθύνεται προς το μέρος μας. 

-Το είχα καταλάβει ότι είστε και εσείς Άγγελοι. Από τα μάτια σας. Λοιπόν θα σας ξεναγήσω εγώ. Είμαι στις υπηρεσίες σας. Να ξέρετε έχετε πολύ μεγάλη θέση σε αυτό το σχολείο. Είστε οι κόρες των βοηθών της βασίλισσας. Είστε οι Διάδοχοι! μας λέει η Ντελάνσυ την φράση που έχει παγιδεύσει το μυαλό μου.   

Στη φωτογραφεία είναι το σχολείο των Αγγέλων.