Jonas. VOLTOOID

11. Elf.

Thomas knielde voor me neer terwijl ik een plukje haar voor mijn gezicht probeerde weg te blazen, hij stak zijn hand naar me uit en hielp me zo meer overeind. 'Je bent onhandig,' Merkte hij droogjes op. Ik sloeg mijn hand voor de mond en staarde hem ongelovig aan, 'Nee! Joh, meen je dat? Ik dacht dat mijn benen eigenlijk tentakels waren van een inktvis.' Zei ik met een grijns.

Mijn hart smolt toen dat schattige lachje weer tevoorschijn kwam. 'Zeg tortelduifjes, komen jullie nog!' Werd er voor ons geschreeuwd, Fuck fuck fuck fuck fuck Ethan, dat hij nu word overreden door een trein die van het spoor is los gekomen! Het was zo'n mooi momentje en hij moet het weer eens verpesten. Die eikel.

'Laten we gaan,' Zei Thomas kalmpjes. Ik knikte en zo liepen we samen naar Ethan en Barbie. Er hing een stilte tussen mij en Thomas, het was me opgevallen dat hij niet zo spraakzaam was. Tegen mij. Met Ethan praatte hij over van alles, niet gezond. Ik was eigenlijk wel benieuwd waarvan ze elkaar kende maar op dit moment wilde ik eigenlijk wel naar huis. 'Ben je moe?' Ik keek versuft opzij naar Thomas die volgens mij verwachte dat ik elke seconden neer zou vallen. Ik wapperde met mijn hand dat het wel goed zat maar niet een seconde later botste ik tegen Ethan op die me afkeurend bekeek.

'Thomas brengt je wel naar huis als het moet,' Besloot hij. Mijn ogen werden groot en ik knikte. 'Als hij dat echt wil doen.' Bracht ik op.

Ethan en Thomas wisselden een paar blikken uit maar toen er een zucht van Thomas af klonk begreep ik dat Thomas het niet echt vrijwillig deed. Maar ik kan niet klagen toch? Mijn droom jongen die brengt me zo terug naar mijn appartement.

Terwijl we samen terug liepen was er weer eens een ongemakkelijke stilte, ik werd al helemaal gelukkig toen ik het gebouw dichterbij kwam. En om toe te geven was dit het slechtste avondje uit die ik ooit heb gehad. De karaoke was wel oké maar plezier heb ik niet echt gehad. ik stak mijn sleutel in de sleutelgat en keek nog even Thomas in de ogen aan. 'Kom je nog even binnen of ga je weg?', Hij antwoordde niet maar bleef me even aan kijken. Voor ik het wist had Thomas zijn lippen op de mijne gedrukt en was hij gelijk weg gelopen.

Ik gleed nog even met mijn vingers over mijn lippen en opende de kamerdeur, was dit nou echt gebeurt? Waarom liep hij weg? Ik keek naar de klok, het was bijna twaalf uur. Ik snapte het al, mijn droomjongen moest voor twaalf uur bij me weg voordat ik zijn ware identiteit zag. Wie zegt dat sprookjes niet bestaan?