Jonas. VOLTOOID

19. Negentien.

    Ik zat geduldig te wachten op het terras met mijn telefoon onder mijn neus. Ik wist dat Marco vaak zat te laat kwam, maar ik had tegen hem gezegd dat ik hier om half tien al zou zitten. En dan kom ik expres vijf minuten later is die lul er nog niet. Ik begon trek te krijgen, ik had nog niet ontbeten en aangezien hij binnen de komende tien minuten nog niet zou arriveren kan ik alvast bestellen.
Ik bekeek mezelf even via mijn telefoon die elk meisje ondertussen wel ooit als spiegel heeft gebruikt, mijn haar zat in een hoge losse knot en ik had een zonnebril op met ronde glazen. Ik had een kanten panty aan met daarop een zwarte wijde rok dat boven mijn knieën kwam. Daarop had ik een leren jasje met daaronder een simpele witte T-Shirt.
Omdat ik geen zin had naar het andere kant van het terras te schreeuwen naar een ober, besloot ik maar te fluiten. Wat tot mijn verbazing nog goed lukte ook.
Het meisje keek me opgewekt aan alleen jaagde ze mij angst aan toen ze mij ineens beduveld aan keek.

Ze stapte op me af en liet haar ogen van boven naar beneden glijden.
'Ik ken jou ergens van,' Ik beet op de binnenste van mijn wang en denk diep na, want eerlijk gezegd ik heb haar nooit gezien, ik wist zelfs niet dat iemand zo boos kon kijken totdat ik haar drie seconden geleden zag.

'zou ik misschien mogen bestellen?' Vroeg ik haperend terwijl ze me aan bleef staren.
Ze knikte en pakte haar notitie blokje erbij, 'Zegt u het maar,'.
'Graag een kipsalade en water.' Vroeg ik lief, iets in me zei dat ik maar beter aan haar goede kant moest blijven want ze zag eruit als iemand die je neus er zonder moeite zou afbijten.
Het meisje draaide zich om en liep de zaak binnen, ik ging met mijn rug tegen de rugleuning aanzitten en sloeg mijn benen over elkaar. Een lach verscheen toen ik eindelijk zag verschijnen aan de overkant van de straat, maar toen viel me op dat iemand hem achterna liep. Iemand die ik ken. Het was Thomas, uit het niets kreeg ik een steek van jaloezie maar ik was toch blij voor Marco. Als ik met hem sprak was hij zo vrolijk, alleen had ik nooit geweten dat Thomas zijn vriend was.

Ik stond op en spreidde mijn armen voor Marco die met liefde terug knuffelde, ik merkte op dat Thomas zich nogal ongemakkelijk voelde en ergens snapte ik wel waarom. Dus ik besloot ook hem te omhelzen. 'Ally, dit is' – 'Thomas,' onderbrak ik Marco. 'Het is goed, ik ken hem al, hij past goed bij je.' En ik gaf Marco een knipoog.

Ik ging weer zitten en onbewust viel het me op dat Thomas zich al ontspande.
'Gaan jullie vanavond ook?' Begon ik een nieuw gesprek. 'Naar dat feest van Jonas?' Vroeg Thomas, ik knikte. 'Ja ik wil wel, alleen Marco moet wat voor zijn nieuwe baantje doen.' Legde Thomas me uit, ik trok een wenkbrauw op en zette mijn bril af. Ik keek naar Marco die al gloeiende wangen kreeg en Thomas sloeg zijn hand voor zijn mond.