Jonas. VOLTOOID

7. zeven.

Ik gromde toen ik mijn wekker hoorde, mij arm schoot vanonder de deken tegen de wekker die van mijn nachtkastje af viel. Ik vloekte binnensmonds en gleed zo uit mijn bed. 'Fack fack fack fack!' Ik stond op liep naar mijn kast en haalde erneen broek met daarop een mint groene vest met een wit shirtje eronder.
'Oké oké, ehm,' ik keek om me heen en dacht even goed na, ik graaide mijn macbook van de tafel en stppte deze in mijn tas.

Ik liet mijn ogen naar de grond kijken naar de wekker, die is duidelijk kapot.
Ik voelde me net de hulk op deze manier, daarna gleden mijn ogen naar de klok aan de wand.
'MEEN JE DIT NOU!' Met een pest humeur sprong ik mijn bed weer in, ik snap nie hoe te ik rond 4 uur in de ochtend zo fanatiek kan zijn.

(...)

'Allyson, als je weer van plan bent om te slapen deze les raad ik je aan om de volgende keer niet vooraan te zitten maar achteraan.' Zei Stanford met een verhefde stem.
Een paar medestudenten lachte en ik bleef suf voor me uit staren, nadat ik wakker was geworden had ik geen oog meer dicht gedaan..
'Stuur jullie verhalen naar me op dan zal ik ze vandaag gaan lezen en morgen krijgen jullie een beoordeling.' Ging Stanford verder.
Een paar haalde een schrift uit een tas en de ander hun pc net zoals ik, de leerlingen die met de hand hadden geschreven stonden op en leverden de opdracht in bij Stanford en ik opende mail en stuurde het hem toe.
'Ah, Carter, welkom in deze les.' Klonk de stem van Stanford, ik keek op met een stalen gezicht. Waarom? Nu kan ik ook hier niet meer slapen, deze gast zit nu met alle lessen bij me op één na.. o wacht nee laat maar, hij zit er bij alle lessen bij. Hoera.

Ik bekeek Thomas aandachtig, hij was alweer laat. De hele dag al kwam hij bij elke les te laat, wat nou als hij een junk is? Of een geheime undercover politieagent die het kwaad bestrijd van de drugs?

Ik keek hoe Thomas achter me plaats nam naast Ronaldo ze leken elkaar te kennen, misschien kamergenoten?
Ik gaapte en hield snel mijn hand voor de mond, met betraande ogen liet ik mijn hoofd rustig in mijn armen zakken en sloot ik mijn ogen, en dan heb ik straks ook nog eens mijn eerste werkdag bij die nieuwe vergiftigde ezel smoothiebar.
Ik voelde een scherp puntje in mijn rug en met een ruk draaide ik om, Thomas zijn gezicht was maar 4 centimeter bij me verwijderd en als snel leunde ik wat achterover.
'Wat is er?' - 'Ben je moe?' Ik wilde mezelf fysiek een klap geven, was dat niet te zien dan? 'Nee, klaarwakker,' besloot ik maar te zeggen.
'Oké.' En hij richte zich weer op een ander. Ik haalde verward mijn schouder op en stak ongezien een tong naar hem uit.
Thomas draaide zich weer naar en ik forceerde een glimlach, zijn ogen hadden pretlichtjes, geen idee waarom.

'Heb je hulp nodig met je kamer?' Vroeg hij ineens, ik keek hem aan alsof ik niks verstaan had, ik snapte zelf niet waarom ik nu zo moeilijk deed maar ging hij me nu aanbieden om te helpen?

'Eric wil je wel helpen,' oh oke, laat maar zitten.
'Ik heb geen hulp nodig, ik kan het prima zelf.' Zei ik met een opgeheven hoofd. Zo ging ik weer recht zitten en zo moest ik helaas weer naar Stanford kijken.

*