Jonas. VOLTOOID

33. Drieëndertig.

We reden het bord waar 'Greenwood' opstond voorbij, ik blies mijn zenuwen uit en begon nerveus op de dashboard te tikken. 'Waarom ben jij niet nerveus? Je ontmoet mijn ouders.' Vuurde ik op Jonas af. Hij tilde zijn mondhoek op en hield zijn ogen op de weg. 'Omdat ze jou hebben gemaakt, mensen die zo'n dochtertje op de wereld zetten zijn van zichzelf al geweldig.' Merkte hij op.
Mijn ogen werden groot, maar ik schraapte mijn keel. 'Op zaterdag zal ik wel niet de hele dag thuis zijn. Daarom belde mijn moeder me,' maakte ik bekend.

Zijn mondhoek zakte naar beneden en in plaats daarvan ging zijn wenkbrauw omhoog. 'Wat ga je doen dan?' vroeg hij nieuwsgierig. Ik liet mezelf achterover in de stoel vallen en keek naar buiten, naar de regendruppels die van de snelheid snel weggleden.
'Graf bezoeken van Ben,'. Ik had weinig over Ben verteld, ik had tegen Jonas gezegd dat Ben het geweldigste kind ooit was. Zodra je hem zou zien zou er een lach op je gezicht verschijnen. Maar ik had tot mijn spijt niet verteld dat Ben overleden was.
'Ik dacht dat hij nog leefde,' zei Jonas met medelijden. Ik likte mijn lippen nat. 'Morgen is de dag van zijn overlijden. Daarom moest ik eigenlijk naar huis.' Maakte ik Jonas duidelijk. Hij knikte simpelweg.
'Vinden je ouders het dan wel goed dat ik kom?' vroeg hij onzeker. Ik glimlachte.
'Mijn ouders vinden het juist geweldig, ik neem anders nooit iemand mee. Zelfs niet op de lagere school.'.

'Hoe kende ze Jenni dan?' vroeg hij.
'Toen ze mij zo nu en dan bezochten op de campus leerde ze Jenni ook langzamerhand kennen.' Legde ik uit. 'Ze was toen heel anders, nog niet het trutje van de school.'.
Jonas vroeg aan mij nog even snel welke kanten hij moest rijden en ik wees enthousiast met mijn vingers. 'O, en als mama begint te praten houd ze haar mond niet meer.'. Ik rolde mijn ogen toen ik aan onze laatste gesprek dacht. Dat ze haar snavel maar eens dicht naaide.
Begrijp me niet verkeerd. Ik hou met heel mijn ziel van mijn ouders.
'En papa kan nog wel eens boos doen maar hij bedoelt het nooit zo.' Glimlachte ik.

Jonas keek me verward aan, 'Je probeert me bang te maken of niet soms? Prinsesje.' .
Ik gaf hem een stomp en Jonas maakte een mislukte bocht waarvan ik de slappe lach kreeg. 'Als je wilt dat we verongelukken hoef je het maar te zeggen.' Lachte hij gemeen.
Ik gilde toen hij expres met de auto remde en gas gaf.
'STOP,' gilde ik bang.
Jonas lachte en gaf een kus op mijn mond.

'We zijn er al schreeuwlelijk.'

Met een ruk gooide ik de autodeur open en rende ik als een blij kind naar de deur, ik hoorde Jonas zijn eigen deur dichtgooien en met een snelle pas achtervolgde hij mij.
'Ben je bang dat je je ijsje mist ofzo' Snauwde hij.
Ik lachte en drukte op de bel, binnen een paar seconden werd de deur open gegooid en omhelsde mijn moeder me, haar zoete parfum die ze altijd droeg drongen mijn neus binnen.
'Schat, wat heb ik je gemist!'
Daarna stapte ik achteruit en wees ik naar Jonas.
'Dit is Jonas mama,'
Ook hij werd omhelst door mijn moeder. Ik kon nu al vertellen dat ze hem te gek vond.

'Allyson?'

Ik keek op, en mijn glimlach zakte langzaam weg. Waarom moet er altijd een gelukkig moment verpest worden?