Jonas. VOLTOOID

42. Epiloog.

'Ik en Jonas horen bij elkaar, we maken ruzie en we hebben elkaar lief. We halen het beste bij elkaar naar boven en we zijn er altijd voor elkaar.
Voor elk meisje die zich zorgen maakt dat ze haar soulmate niet zou vinden, maak je geen zorgen.. Want op deze hele aardbol, loopt er iemand.. iemand die jij ooit zal tegen komen, die van je houd om wie je bent, je gedrag, je uiterlijk, je dikte, je lengte. Je bent perfect.

Je leven mag dan niet een perfecte romance zijn net zoals een boek of een film, maar weet dat jou leven jou eigen verhaal is. Jij kan hem schrijven, niemand anders. Hou van van wie je bent. Dan zullen anderen dat ook doen.

Ik hou van je Jonas'.
Lees ik de laatste paar zinnen voor.

Nu ik klaar was met het voorlezen van mijn boek begonnen de mensen te klappen. Een jaar geleden was mijn boek uitgekomen, een typische romance, iets waardoor mijn hart zelf altijd smelt. Dit is mijn favoriete genre, en nu. Nu lezen mensn dit verhaal, en zijn ze vandaag naar hier gekomen om mij te meeten. Ik heb zelf nog nooit een lezing gehouden, niet dat ik verlegen ben maar dit verhaal is me lief.

De man die dit allemaal presenteerde stapte van zijn stoel op richting mij, hij haalt de microfoon die voor me staat in de standaard eruit en schraapt zijn keel.
'Mogen wij mevrouw Jane Darling bedanken dat ze speciaal voor ond tijd heeft gemaakt om haar eigen boek voor te lezen,' begint hij.
'Wie heeft er nog vragen voor mevrouw Darling?' Volgt hij.
Meerdere handen gingen de lucht in, ik geef een warme glimlach naar het publiek van 50 man die gereseveerd hadden.

'De vrouw in de zwarte blouse met een wit sjaaltje,' geeft de presentator de vrouw haar beurt.

'Hoi, ik ben Madeline, is dit waar gebeurd? Deze vraag brand al sinds ik hem voor het eerst gelezen had,'

Ik glimlach, 'Ja, alleen zijn de namen en hun natuurlijk veranderd.' Beantwoord ik haar vraag.

'Was het iemand die je kende die dit verhaal met u gedeelt had?' Riep een Jongen die zijn haar nonchalant naar achter had gekamt en zijn bril te ver op zijn neus. Hij had een zwarte shirt waar 'ACDC' op stond en lichte stoppels op zijn kin.

'Deze persoon ken ik heel goed, we zijn met elkaar opgegroeid. Ze is.. een de van mij,' zeg ik langzaam knikkend.
'Weet ze dat u dit geschreven heeft? Spreekt u haar nog?'
Ik knik, 'Dagelijks en natuurlijk weet ze dit, het was ook niet makkelijk om te schrijven omdat het gevoelig bij haar lag,'

'Vanwaar de tijdsprongen in het boek?' Vraagt een vrouw die haar bril op het puntje van haar neus had staan, haar haar in een paardenstaart waarin haar zwarte haren stijl naar beneden hangen.

'Ik vind het persooblijk leuker als alle dramatische stukken worden verteld, in tussen tijd bij de week of de maand in het boek gebeurde er niet veel. Ik vind het zelf niet persoonlijk leuk om te lezen hoe iemand netflix zit te kijken, ik ben zelf nooit van de details geweest. Alleen als het zou moeten doe ik het.' De vrouw knikt naar me toen ik haar vraag zo te zien beantwoord had.

'Mevrouw Darling, er is nog een vraag.' Zegt de man die naar een ander meisje wijst, ik bekijk haar rustig, ze had golvend blond haar en licht groene ogen, haar sproetjes waren verspreid over haar neus en haar jukbeenderen. Ze had een jurkje aan met een spijkerjasje er boven op, lief lacht ze naar me, ze lijkt nerveus.

Ik glimlach om haar een teken te geven dat ze aan het woord mag.
'Als dit verhaal dus echt gebeurt is, en de twee personages samen eindigde op het einde, betekend dit dat ze nu ook nog samen zijn?' Vraagt ze zacht.

Mijn glimlach verslapt een beetje, 'Tot mijn ergernis niet, de jongen wilde een andere opleiding gaan doen, het was niet ver van het meisje af maar ze kregen steeds minder tijd voor elkaar. Laten we zeggen dat Allyson meer opdrachten kreeg, en Jonas het te druk kreeg met zijn nieuwe studie als beginnende zakenman. Als ze tijd hadden brachten ze die heus met elkaar door, maar Jonas dacht dat hij Allyson alleen maar pijn deed. Dus had hij het op een dag uitgemaakt.'
Ik kijk naar het meisje die met medelijden luisterd, 'Het einde van dit boek is natuurlijk verzonnen, ik zou het zelf niet willen lezen dat de personages uit elkaar gaan, ik kies zelf namelijk niet voor niets een romantisch boek uit. De clichés maken het lief en schattig, de ruzies maken het lekker dramatisch en om het zo te zeggen ook wel spannend, ik wil niet dat iemand mijn boek leest, en dan het boek kwaad ergens heen gooit omdat ze niet het einde krijgen waarvoor ze komen. Als je zo diep in een verhaal zit, kan je je rot voelen, en dat is hatelijk.' Zeg ik na mijn korte pauze.

Het was stil, maar rustig beginnen er een paar mensen te applaudiseren, ik geef ze oprecht een glimlach en veeg de verdwaalde babyhaartjes achter mijn oor.

'Dankjulliewel,' zeg ik nog snel.

De gasten werden verwezen naar de ruimte waar je kon eten en drinken, ik kijk vlug op mijn horloge en zie dat het tien uur is, geloof het of niet maar om non stop een boek voor te lezen kost op zich wel wat energie.
Ik wil aanstalte maken om afscheid van de medewerkers en de gasten te nemen maar het meisje met haar golvende blonde haren en haar groene ogen, 'Ik had nog een vraagje,' stotterde ze.

'Vraag maar,'

'Bent u Allyson? Ik bedoel heef..'
Ik onderbreek het meisje door mijn boek uit haar handen te grissen, ik trek een pen uit mijn tas die naast de stoel ligt en op het boek, op de eerste blanke pagina schrijf ik netjes, 'Ja, dat ben ik, maar dat blijft ons geheimpje, x Jane Darling' Ik geef haar haar boek terug en geef in knipoog als ze wat verbaasd opkijkt.

'Wat is je naam,' vraag ik dan, 'Mijn naam is Bianca.' Ze steekt haar hand uit en ik neem hem aan, 'Bianca, als je ooit verliefd word, en je weet dat hij of zij de persoon is. Laat hem of haar dan niet gaan.' Fluister ik naar haar.
Ze knikt en lacht naar me, 'Dankuwel!'

Ik draai me rustig om en stop de pen terug in mijn tas, ik gooi hem over mijn schouder een en neem afscheid van de gasten en de medewerkers.
Het is tijd om te gaan, ik ben moe en moet nog een taxi regelen ook. Ik loop naar buiten als ik nog snel mijn nummer geef aan Bianca die me met dankbaarheid aan keek. Voor de zoveelste keer lach ik naar het meisje en dan been ik de deur uit.

Ik steek gelijk mijn arm omhoog als ik een taxi aan zie komen en deze ook voor mij stopt, maar dan. Tot mijn ergernis duwt iemand me aan de kant en gaat hij nog rustig in de taxi zitten ook, nee dat dacht ik dus niet.

Boos sta ik snel op en hou de deur tegen die de jongen dicht wilde gooien, ik ga zitten en trek hem dicht.

'The grand White hotel alsjeblieft,' zeg ik snel, van binnen geef ik mezelf een schouder klopje. Maar dan kijk ik opzij naar de taxidief, die niet snel genoeg was om zijn adres op te zeggen.

'Kut.' Zeg ik dan.

'Wat doe jij hier?'

'Ik? Jij steelt mijn taxi!'

Hij was stil, deze jongen. Mijn Jonas. Oftew Derek.

De Jonas uit mijn boek, die een andere opleiding koos, de jongen waarmee ik mijn toekomst voor me zag zat nu mer mij in de taxi, was dit het lot?

Maar mijn tranen schieten naar boven, dit is hij. De man waardoor ik niet verder kan, de man die nog altijd mijn hart in handen heeft. 'Jane..' brengt hij daarna alleen uit.
Hij twijfelt geen seconde, alsof we elkaar na een lange zoektocht hadden gevonden, hij trekt me in zijn armen en omhelst me. Net zoals toen.

Altijd zou ik van Derek houden, of zoals jullie hem kennen Jonas.

De enigste man die er voor mij bestaat, die ik na een paar jaar weer eindelijk tegen kom op een manier dat ons toen ook makkelijk zou kunnen gebeuren.

_

Dit is het laatste hoofdstuk van Jonas, ik hoop dat jullie genoten hebben van het boek. Dank jullie wel voor het lezen. Xox Blond