Jonas. VOLTOOID

28. Achtentwintig.

Ik was al wat gekalmeerd, het was een vredige omgeving waar we ons bevonden. Een betere verwoording was.. Magisch? Zonenstralen die door het wolkendek drongen en zo hun weg naar het meertje vonden, de bladeren die elkaar raakten en een mooie ritselende geluiden maakte om de stilte op te vullen, en het geluid van de peddels die het water raakte om ons in beweging te brengen.
'Prinsesje?' Onderbrak Jonas mijn genot. Ik keek hem verlegen aan wat hem deed glimlachen. 'Heb je honger?'. Ik keek hem vragend aan, 'Heb je hier eten dan?' – 'Nee, maar daar wel,' Hij tilde zijn arm op en wees met zijn vinger langs me af. Ik keek hem nog even twijfelend aan en draaide mijn lichaam dan toch maar een kwartslag. Mijn mondhoeken krulden op en ik wachtte geduldig tot Jonas ons dichter bij de kant bracht.
'Waarom doe je zoveel moeite,' vroeg ik hem.

'Je bent mijn prinses,' Antwoorde hij met een knipoog.
'Hier zit toch niets achter hé?!' Riep ik fel, ik besefte gewoon ineens dat niemand zoveel moeite zou doen terwijl die persoon de ander maar ongeveer een maand kent. Of wel? Bestaan er zulke mensen? Is Jonas zo'n persoon..?

'Ik wilde gewoon wat speciaals voor je doen,' Zei Jonas.

We waren bij de kant aangekomen en hij stapte uit de kano. Ik raakte in paniek toen de kano met mij erin in beweging kwam en daardoor verder van de kant afging. 'JONAS HELP!' Schreeuwde ik, Jonas lachte nu wel want ik had niet door dat hij de achterkant vastgepakt had. Ik dook helemaal in elkaar en durfde weer niet te kijken wat er om me heen gebeurde. 'Prinses, ik prins Jonas zal u redden van dit akelige monster, u hoeft alleen maar te staan.' Zei Jonas als een dapper persoon. Ik wist niet of ik moest huilen of lachen, dus koos ik voor beide. Met moeite stond ik op en trilde ik.

Toen ik Jonas op me af zag duiken gilde ik en voelde ik hoe ik opgetild werd en zo op het gras werd neergezet. Jonas haastte zich snel terug naar de kano en trok hem het land op zodat hij niet weg zou drijven. Zijn broekspijpen waren nat en Jonas ging dapper voor me staan. 'De redder in nood zou een goede bijnaam voor me zijn nietwaar?' Zei hij terwijl hij zijn handen tot vuisten balde en deze in zijn zij zette.
Ik glimlachte en draaide mezelf om. 'Jonas, toen je Thomas had opgehaald he? Had je dit dan in de avond klaargezet?'.
Ik hoorde dat Jonas dichterbij kwam en zo op me leunde. Ik voelde zijn ademhaling langs mijn oor afstrijken en toen hoorde ik een vermoeide kreun. 'Dat was niet mijn beste keus.' Mopperde hij toen hij ook het mandje zag dat open was.
'Blijkbaar ben ik niet de enigste geweest die honger had.' Gniffelde ik.

'Wedden dat er nog wat inzit,' Zei Jonas. 'Wedden van niet.' Siste ik snel. Jonas wikkelde zijn armen om mijn middel en liet zijn kin op mijn schouder rusten. 'Waar wedden we op prinses?' fluisterde hij zwoel. Ik voelde gewoon dat hij aan het grijnzen was, ik kreeg steeds meer de neiging om hem te slaan maar met moeite houd ik mezelf in bedwang. 'Dat je mij geen prinses meer noemt,' besloot ik.
'Oké, en als ik win. Dat je vierentwintig uur met me doorbrengt.'.
'Heb ik dat niet al ondertussen gedaan de laatste twee dagen,' mopperde ik.
Met een snelle pas liep ik samen met Jonas naar het mandje, ik knielde en keek of er wat in zat en toch jammerde ik niet.

'Hij is leeg.' Zei ik rustig.