Jonas. VOLTOOID

40. Veertig.

Boos klemde ik mijn handen om de stuur heen, ik had de radio extra hard aangezet zodat ik Jonas niet hoorde praten. De jongen heeft een nacht in de cel moeten door brengen omdat hij zo nodig iemand moest slaan, ik kon het heus alleen aan.
Elk meisje zou natuurlijk blij zijn met een jongen die haar held wilt zijn, maar we leven in de 21ste eeuw, vrouwen kunnen voortaan hun eigen heldin. Daar hebben we geen man voor nodig.

Ik remde hard af als er voor de zoveelste keer een malloot geen richting aan geeft en een bocht naar rechts nam, ik vloekte en sloeg een keer op het stuur wat een harde schelle geluid van de claxon op leverde. 'Jezus Allyson, kijk eens uit,' bromde Jonas vanuit de passagiersstoel.
Als blikken konden doden was deze jongen al duizend keee opnieuw gestorven, hoe durft hij nu nog te zeggen dat het aan mij ligt? 'Hou je mond dicht, hij moet zijn knipperlicht aan zetten, ik kan moeilijk uit het raam hangen om te schreeuwen dat hij het was vergeten.'

'Zij,'

'Wat?!' reageer ik fel.

'Het was een zij, vrouwen kunnen niet rijden.'

Ik had het gevoel dat mijn handen open scheurde, zo strak had ik ze om mijn stuur geklemd. Waarom moet hij altijd doorgaan, waarom houd hij zijn mond niet. Ik was serieus nog aan het overwegen of ik hem niet naar de universiteit zal laten lopen.
'Maar dan vergeet ik telkens weer dat jij geen vrouw bent,' mompelde hij nog maar net hoorbaar terwijl hij zijn hoofd tegen de raam aan legde, het begon te druppelen. Het getik maakte me wat rustiger wat me deed onstspannen. Ik zuchtte en gaf wat meer gas.

Is het normaal? Is het normaal wanneer er iemand in je leven komt, en er dan dingen laat gebeuren waarvan je nooit zou verwachten dat ze gingen gebeuren, dat die dingen ook soms echt misselijk van binnen kunnen maken. Dat de die persoon wat aan wilt doen maar het gewoon niet kan?
Is dat normaal?

Als dat zo is weet ik ook gelijk waarom er zoveel psychopaten rond lopen op deze wereld, ik stond wel eens op het punt om er ook een te worden door deze jongen. Ik heb nog nooit zoveel vragen in een paar maanden aan mezelf gevraagt, en het is verdomd irritant.

'Dus.. ben je boos?'

Oeps, ja hoor, de trekker is over gehaald.

Ik zette de auto aan de kant en draaide me tot Jonas toe, 'Of ik boos ben? Wat denk je zelf! Nee hoor, ben niet boos. Ben verdomme de gelukkigste persoon op aarde als ze haar vriend van het politie bureau moet halen omdat hij zich niet met zijn eigen zaken kon bemoeien!' Jonas trok zijn wenkbrauwen op, 'Wat nou! Wat zou jij doen?! Nou? Jonas je moet weten dat ik niet zoals elk ander meisje ben, leer dat maar eens, belangerijkste les dat je ooit zal krijgen! Dus alsjeblieft laat me boos zijn!' Ik haalde mijn hand gefrustreerd door mijn haar en geef voor de tweede keer mijn mijn stuur een mep. Ik schreeuw het uit als door mijn onhandigheid mijn pink omklapt en het begon te bonken.
'Gaat het?' Vroeg Jonas zacht terwijl hij me5 zijn hand naar mijn hand uit reikte.
Hij kreeg de kans niet om hem vast te pakken want ik trok hem weg, 'Het gaat prima,' blaf ik hem af.

'Laat me even kijken Allyson,'

'Néé, ik zei. Het. Gaat. Prima.'
Ik loog.
Hij wist dat, want hij trok me in zijn armen voordat ik tegen kon stribbelen.
'Ik weet dat je niet zoals iedereen bent Allyson, ik weet dat je niet weet hoe je dingen moet opvatten, ik weet dat je speciaal bent, dat je van ne houd. Ik weet hoeveel ik van jou houd en dat ik er voor je ben, ik weet dat je je ouders mist, je broer, je vriendin Jenni. Dat weet ik allemaal, het maakt niet uit als je je gevoelens wilt tonen. Ik ben er voor je Ally, ik weet dat je geen prins wilt. Maar je bent mijn prinsess.'

Ik stond versteld, mijn tranen gleden naar beneden, over mijn gezicht heen. Alles werd wazig omdat nog altijd de tranen binnen wilde houden, maar dat lukte niet.
Ik begon te snikken en sloeg jammerend met mijn vuisten op zijn borst. 'I.. i.. ik haa.. haat je..' snik ik.

Hij lachte, 'Dat weet ik,' lacht hij.

'Ik houd ook van jou'.