"មួយនេះធំណាស់ កូនឯងជិះអត់ខ្លាចធ្លាក់ទេ?" ជុងហ្គុកនៅពរក្មេងជាប់នឹងដៃ មិនទាន់ហ៊ានដាក់ឲ្យជិះលើខ្នងសេះថ្មមួយនេះទេ ព្រោះមើលទៅខ្ពស់ជាងសេះមួយទៀត នាយចង់ឲ្យជិះអាតូច។
"អត់ផង ទិះអាតុំតឹង ប៉ានតើញកាពស់ តឹងតែឆាប៉ាយហៃ" ក្មេងតូចមិនត្រឹមប្រាប់ធម្មតា នៅធ្វើកាយវិការប្រាប់ជុងហ្គុកទៀត តែគួរឲ្យស្ដាយ គេស្ដាប់អត់យល់ មើលកាយវិការ ឃើញលើកដៃចុះឡើង រិតតែមើលមិនយល់ថែម។
"ខំរៀបរាប់ទៅណា បើស្ដាប់មិនបានផង"
"ហ៊ី!ឆួរអូន ពេលអូនប៉ាប់ប៉េតប៉ល់ តាឆាដាប់អត់ប៉ាន លូវគួរយាយនាម៉េច?" ស្របនឹងសម្ដីតុងតុង អ្នកដែលខំព្យាយាមស្ដាប់ លើកដៃមកឈ្លីក្បាលទាំងធ្វើមុខសូញសាញ មុខនេះបើតាមគិតដូចត្រូវគេចងរិតខួរឲ្យណែនតាន់តាប់ស្រាយមិនបាន។
"តុងតុងឈប់ត្រឹមនឹង តែបន្តទៀតការញ៉ាញ់ខួរស្លាប់ឥលូវហើយ" ទោះមិនយល់ពីសម្ដីអាល្អិត តែក៏យល់ពីចិត្តក្មេង ទើបជុងហ្គុកដាក់ឲ្យតុងតុងអង្គុយលើខ្នងសេះអាធំ តែនាយនៅឈរយាម សូម្បីតែដៃមិនដកពីក្មេងផង នៅកាន់ជាប់។
"យាយពិននឹងហៃ ឆាដាប់អត់យល់ទៀត ម៉ានុស្សតាស៎អី បាកយាយនាមឹងៗ"
"មិនឲ្យពិបាកម៉េច ដាក់មកសុទ្ធតែភាសាសត្វ អ្នកណាទៅស្ដាប់បាន"
"អ៊ំនឹងអត់ចោលតាហឹកមែនហាស៎" ឮគេស្ដីថា និយាយភាសាសត្វទៀត អាតុងស្រែកដាក់ហើយថែមទាំងសម្លក់ជុងហ្គុកទៀត នាយរៀងភ្ញាក់បន្តិចដែរ តែបែជាចង់សើចពេលឃើញទឹកមុខខឹងរបស់អាតុងទៅវិញ ពេលខឹងចឹងទៅ ដូចនាយបេះដាក់ កូននេះប្រុងដូចគ្រប់ទម្រង់ម៉ងហី កើតមកឈ្មោលដូចគ្នាទៀត><
"ហើយតុងឯងធ្វើមុខចឹងធ្វើអី គេរត់ព្រាតឥលូវហើយ" ដឹងថាក្មេងខឹង តែនាយចង់ញ៉ោះបន្ថែម ជុងហ្គុកមិនដែលសើចទេ ប៉ុន្តែមើលឥលូវចុះ សើចឡើងស្រស់ សើចព្រោះទឹកមុខក្មេង។
"យកអូនឲ្យម៉ាម៉ាវិញ អូនឈប់តាលេងមួយហៃ លេងអ៊ីតឹងៗ អត់ឆាប៉ាយហេ៎" មិនមែនមិនសប្បាយ តែមកពីខឹងចិត្តនឹងមនុស្សចាស់ ចូលចិត្តតែញ៉ោះគ្រប់កន្លែង ឥលូវទារទៅផ្ទះវិញ លែងចង់នៅជាមួយហើយ។
ភាគ46_47
Mulai dari awal
