"អ្ហឹកបងខ្ញុ-ខ្ញុំឈឺ" មិនត្រឹមតែឈឺមួយមុខទេ វានៅក្រហាយផ្សាស្ទើស្លាប់ ព្រោះគ្មានសំណើមអ្វីជួយទាល់តែសោះ គ្រើមមើលតែរដូវរាំងស្ងួត ។
"ឈឺពិននឹង មនុស្សធូរថ្លៃដូចជាឯងប្រហែលជាមិនស្លាប់ទេ ក្រែងធ្លាប់ដេកជាមួយពួកអាឆ្កែឆ្មាណាអស់ប្រាំក្បាលហី?" នាយរំលឹកដល់សម្ដីរបស់កំលោះតូច នាំឲ្យអ្នកដែលធ្លាប់បាននិយាយ រិតតែចុកទ្រូងឡើងខ្ទោកៗ វាគឺឈឺប្រណាំងនឹងចំណុចផ្សាភ្ជាប់នៅខាងក្រោយមួយនោះ។
"សូមអង្វរបងឈប់ទៅ" វិនាទីនេះ គេពិតជាពិបាកទ្រាំណាស់ វាឈឺលើសពេលមុនជាងមួយរយហើយក៏ខ្មាស់លើសមុនមួយពាន់ មួយម៉ឺនដងទៅទៀត។
"កុំធ្វើឲ្យយើងក្ដៅជាងនេះអីថេហ្យុង" មាត់ហាឡើងគំរាម ចំណែកឯចង្កេះក៏កំពុងតែគំរាមដូចគ្នា រាលពេលឮអ្នកខាងមុខស្រដីថាឈប់ នាយរិតតែបង្កើនល្បឿនឲ្យលឿនខ្លាំង ទោះឈឺដែរតែទ្រាំបាន មិនខ្សោយដូចកាយល្វិតល្វន់ទន់ល្អូកដូចអ្នកខាងមុខ។
"ប-បងៗអឺស' បងសូហេរគាត់ច្បាស់ជា-ជាឈឺចាប់មិនខាន" ពេលលើកឈ្មោះអ្នកជាសង្សាមកសម្អាង នាយក្រាស់ក៏លែងបន្តចលនា ទោះបីជាត្រូវការតណ្ហាសឹងតែដាច់ដង្ហើម ក៏ព្យាយាមឈប់ត្រង់ពាក់កណ្ដាលទីបែបនេះ ។
"នាងឈឺតាំងតែពីអាក្មេងឯងនាំរឿងមកម្លេះ ឯងទើបតែដឹងនៅថ្ងៃនេះហេស៎?" ចប់ប្រសាសន៍នាយក្រាស់ដកកូនប្រុសរបស់ខ្លួនមកមួយទំហឹង ធ្វើឲ្យថេហ៍ទប់លំនឹងមិនជាប់ទើបត្រូវដួលយ៉ាងតំណំសមនឹងគ្រាំក្នុងដែរ ។
"អ្ហឹកឈឺអ្ហឺៗ" ទឹកភ្នែកសស្រាក់ធ្លាក់ចុះទៅលើឥដ្ឋ ម្រាមដៃតូចៗញ័រទទ្រើកខំប្រឹងទាញខោលើកយកមកបាំងបិទត្រឹមចង្កេះវិញទាំងពិបាក ។
"អរគុណណាស់ដែលរំលឹកយើង កុំអីយើងបានដោះលែងក្មេងបិសាចដូចជាឯងឲ្យទៅរស់នៅសុខស្រួលបាត់ទៅហើយ តែពេលនេះជាសំណាងល្អ ឯងមកដាស់ស្មារតីរបស់យើង អារម្មណ៍របស់យើងប្រាប់ថាគួរធ្វើអ្វីទៅលើឯង" ទឹកមុខជុងហ្គុកពោរពេញទៅដោយកំហឹងចងជាគំនុំ កែវភ្នែកពិឃាតដ៏ក្រហមងឹលចាប់ផ្ដើមបញ្ចេញមក ញ៉ាំងឲ្យកំលោះតូចដែលដួលមិនទាន់ងើប ងើយមើលឃើញហើយមានការរអាជាខ្លាំង ។
"អួយអ្ហឹក~" ថេហ្យុងអត់នឹងស្រែកមិនបានពេលត្រូវនាយក្រាស់ឱនមកចាប់សក់ក្បាលរបស់ខ្លួនទាញទៅខាងលើ ធ្វើឲ្យគេមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងភាពឈឺបានទើបប្រឹងក្រោកឡើងតាមកំលាំងដៃប្រុសកំណាច។
"បងចង់ធ្វើអី ខ្ញុំឈឺ" ភាពភ័យខ្លាចរិតតែបុកខ្សួលមកពេញទំហឹង នាំឲ្យដើមទ្រូងអួលសឹងតែថប់ដង្ហើមស្លាប់ម្ដងៗបើអាចស្លាប់ស្រួលនោះ។
"សាកគិតទៅមើល ក្មេងដែលដើរបំផ្លាញអ្នកដទៃ ក្មេងដែលបំបែកបំបាក់គូស្នេហ៍របស់យើងតើនឹងគួរធ្វើស្អីទើបសាកសមចំពោះក្មេងថោកទាបដូចជាឯងនោះ" សំដីធ្ងន់ៗនៅតែបន្ត វាហាក់បីដូចជាដុំថ្មត្រូវធ្លាក់មកសង្កត់សង្កិតទ្រូងផ្នែកខាងឆ្វេងរបស់ថេហ៍យ៉ាងចឹង ជាពិសេសគឺពាក្យថាថោកទាប ឮហើយសឹងតែក្អួតឈាមជាដុំៗ។
"អ្ហឹក~បងហ្គុកតើបងចង់ឲ្យខ្ញុំសុំទោសបងប៉ុន្មានលានដងទៀតទៅ?" ពាក្យថាសុំទោសគេតែងតែពោលឡើងចេញពីចិត្តជានិច្ច ត្បិតអីប្រុសនេះមិនទទួល ប៉ុន្តែក៏ខំគិតថានឹងល្អជាជាងមិនសុំទោសដែរ តែឥលូវដូចជាគ្មានឃើញអ្វីល្អទាល់តែសោះ មុននឹងបើសិនជាដឹងថារំលឹកដល់ឈ្មោះសង្សានាយហើយ នាយខឹងយ៉ាងហ្នឹង ប្រហែលជាមិនហ៊ានបន្លឺឡើងឡើយ។
"សុំទោស? ឯងគិតថាពាក្យសុំទោសដែលចេញពីមាត់របស់ឯងវាអស្ចារ្យណាស់ទៅអ្ហេស? យើងមិនចង់និយាយដដែលៗទេ ព្រោះសាំពេកហើយ ត្រូវដឹងហើយក៏ចាំទុកក្នុងខួរទៅថាពាក្យសុំទោសវាគ្មានបានការ"
"តើធ្វើបែបណាទើបបងអាចក្លាយជាបងហ្គុករបស់ខ្ញុំកាលពីមុន"
"អាហ្គុកពីមុនវាងាប់បាត់ហើយ បើចង់បានទៅងាប់តាមទៅ"
"បងអ្ហឹកអ្ហឺៗ"
TO BE CONTINUED.....
By:Bella Jeon ♡
ភាគ17
Start from the beginning
