İyi akşamlar,
Karneler nasıl bakalım beni en sevdiklerim? Umarım hepinizin iyidir, yaz tatiline de girdik. Dolu dolu geçireceğiniz, harika bir yaz tatili olmasını diliyorum.
Birkaç şeyden bahsetmek istiyorum.
Birincisi, Ya Sen Olmasaydın 1 yaşını doldurdu^^ Çocuğum gibi oldu valla :D büyük bir sorumluluk içinde hissediyorum kendimi. Güzel zamanlarımın şahitleri olduğunuz için hepinize çok teşekkür ederim. Her an yanımda olup hikâyemi ve beni hiçbir zaman yalnız bırakmadığınız için iyi ki varsınız. Hepinizi çok seviyorum!
İkincisi, geçen yorumlarda ve önceki yorumlarınızda bana hitap şekilleriniz çok ilgimi çekti. Bana karşı beslediğiniz sevginizden o kadar çok mutluyum ki. Ya böyle beni çok sevindiriyorsunuz, seviyorum sizi^^ Ailenizden biri gibi, arkadaşınız, ablanız, kardeşiniz, amatörde olsa beni yazarınız olarak gördüğünüz için teşekkür ederim. Bana karşı hitap şekillerinize çok teşekkür ederim. Beni nasıl görüyorsanız bende size aynı şekilde görüyorum. İyi ki varsınız.
Son olarak bir milyona az kaldı bu güzel yolda emin adımlarla yürüken bu kadar kişi arasından Balıkesir'de yaşayan var mı çok merak ediyorum? Balıkesir de yaşayan varsa bana geri dönüş yapar umarım.
Bölüm şarkımız 'Bana bir masal anlat baba'
Tekrardan her şey için çok ama çok teşekkür ederim. Hepiniz iyi ki varsınız. Sizleri seviyorum^^
Bu bölümün ithafı 'aysenursen' e gidiyor. Biriciğim benim :* ( Ruh ikizim :D)
Keyifli, mutlu okumalar, iyi tatiller!
Vicdan ve merhamet öz kardeşti, sevgi ise aralarında sonrada katılan üvey kardeş.
Vicdan ve merhamet hep zıttı birbirine, hep düşmandı sözleri. Sevgi ise onların aralarındaki görünmez ince bağlarıydı. Diğer ikisi bundan habersiz yaşamaya yaşatmaya devam ediyordu.
Vicdan hep kötüydü. Her gece yattığında içindeki bilmediği, onu inim inim inleten sızıydı.
Merhamet hep şefkatliydi. Başını yastığa koyduğu an gecesinin huzurlu geçmesini sağlayan psikolojiydi.
Sevgi hep eşitti, kime, neyi, ne kadar vereceğini çok iyi bilirdi.
Ve bu üçünüde sahip biri vardı. Biri değil aslında milyonlarcası.
Ama şu an bu üçü arasında çelişen, büyük bir savaş veren bir kişi vardı. Zeynep Yılmaz!
***
Yol hiç bitmezcesin uzayıp gidiyordu. Gelirken gözlerim kapalı olduğu için geçtiğimiz ormanlık bölgeyi tanımayadan ilerliyorduk. Kerem'in söylediğim hastaneye hemen varmak için bastığı gaz ve yaptığı frenler ile arada gerçek yaşama dönsem de hala kendi içimdeydim.
Dışımda sadece ağlayan Zeynep varken içeride büyük bir savaşa girmiş Zeynep vardı.
Şu an amaçsızca ona gidiyordum. Ağlayarak, gidebildiğimiz kadar hızla, onu görmek adına gidiyordum.
O babamdı ama bana bu kelime hangi duyguyu tattırıyordu?
Onu affetmek istemiyordum. Bunu hak etmiyordu. Yaşadıklarım, yaşattıkları ile asla hak etmiyordu hem de.
Ama vicdanım ona karşı kötü yaklaşırken sanki birileri ona merhamet göstermem için yalvarıyordu.
Vicdanım hep değişik şekillerde hareket etmişti.
