Tussen de regels

15.6 Camping

Eva zit aan de eettafel van de Ponti. Ze heeft iets belangrijks aan Wolfs te vertellen, maar durft het niet. Ze is hem al een tijdje aan het ontlopen. Duwt hem van zich af. Ongewild, het gebeurt gewoon. Het is de angst dat hij erachter komt waar ze mee bezig is. Dat hij het zal afkeuren. Eva schrikt op uit haar gedachte van het geluid van haar telefoon. Ze kijkt op haar scherm. De naam van haar partner licht op in haar blikveld. Even twijfelt ze, maar draait dan de telefoon om en laat hem rinkelen. Ze wil hem nu niet spreken. Ze kan hem nu niet spreken. Ze kijkt op haar horloge. Wolfs zal zo wel richting huis komen. Ze wil hem nu niet zien. Ze kan hem nu niet zien. Haar blik valt op het notitieblok dat in het midden van de tafel ligt. Ze heeft vandaag al verschillende keren geprobeerd aan hem te schrijven waar ze mee bezig is, maar ze kan steeds de juiste woorden niet vinden. Opnieuw neemt ze de pen in haar handen. Zonder aanhef schrijft ze snel op: Ik kom vannacht niet thuis. Ben nog met iets bezig. Zie je morgen. Snel loopt ze naar boven en pakt wat spullen in, waarna ze de Ponti uitloopt. Ze wil Wolfs nog even blijven ontlopen.

Eva loopt door de stad. Ze struint wat rond. Heeft geen eindbestemming. Alleen een doel. Het doel om Wolfs niet te zien. Ze weet niet hoe lang ze al aan het rondslenteren is, wanneer ze haar maag hoort knorren. Ze werpt een blik op haar horloge. Kwart over zeven geven de wijzers aan. Geen wonder dat ze honger begint te krijgen. Eva kijkt even om zich heen, verderop in de straat ziet ze een klein hotel, waar ze naar binnen stapt. Bij de receptie boekt ze een kamer en loopt direct naar boven. Ze ploft op het bed neer en bladert door het informatieboekje. Al snel vindt ze wat ze zoekt: de roomservice kaart. Ze belt het nummer op en besteld een portie friet en een snack. Nadat ze de hoorn weer opgehangen heeft, kleed ze zich snel uit en springt onder de douche. Nog geen kwartier later loopt ze de kamer weer in, in een kamerjas van het hotel. Al snel hoort ze iemand aankloppen. Eva opent de deur en neemt haar eten aan. Ze bedankt de medewerker en duikt met haar friet op haar bed. Nu ze even zit, gaat haar gedachten weer de vrije loop. Ooit zal ze Wolfs moeten vertellen wat ze aan het doen is. Waarom durft ze nou niet? Diep van binnen weet ze het wel. Ze is bang dat Wolfs het af zal keuren, niet achter haar zal staan. Misschien zelfs boos op haar zal worden.

Zelf staat Eva achter de keuze die ze heeft gemaakt. Het zal haar leven totaal veranderen, maar ze is wel klaar voor een beetje verandering. Wolfs daarentegen heeft er natuurlijk niet voor gekozen. Door de keuze die zij nu maakt, gooit ze ook zijn leven overhoop. Ze zullen niet meer als partners kunnen werken. Eva weet dat Wolfs niet zonder haar wil werken. De enkele keren dat Wolfs in de afgelopen jaren alleen of met een andere partner heeft gewerkt, waren geen van allen een succes. En nu beslist zij voor hem dat hij een andere partner zal moeten krijgen. Alleen zodat zij haar eigen weg kan gaan. Eva zucht diep. Ze wil Wolfs niet kwetsen. Ze wil hem niet kwijt. Tegelijkertijd heeft ze ook het gevoel dat als ze hem nu al een beetje van zich afstoot, de uiteindelijke boodschap minder hard aan zal komen. Als ze beide inzien dat hun partnerschap niet ideaal is, is het verbreken hiervan misschien minder pijnlijk.

Eva gaat op haar bed liggen. Ze zet de radio aan. Ze hoopt dat de muziek haar gedachten de baas kan worden. Dat ze rustig in slaap kan vallen zonder overal over na te denken. Zonder over Wolfs na te denken. Te denken aan wat hij zal vinden van haar keuzes. Hij is nieuwsgierig naar wat ze de laatste tijd steeds gaat doen. De keren dat hij haar ziet, vraagt hij er steeds naar. Wat ga je naartoe? Ben je al klaar? Je gaat zeker niet vertellen wat je hebt gedaan? Hij is er steeds mee bezig. En zij blijft zwijgen, verzint smoesjes, praat er overheen of doet alsof ze hem niet hoort. Eva gaat weer rechtop in bed zitten, het lukt niet haar gedachte opzij te zetten. Ze sluit haar ogen en denkt aan Wolfs. Ze wil niet tegen hem liegen. Ze wil hem niet van zich afstoten. Ze wil dat alles blijft zoals het is tussen hen. Dat hun vriendschap blijft zoals hij is. Ze wil dat hij voor haar gekookt heeft als ze bezweet thuis komt na een rondje hardlopen. Ze wil zijn bril aanreiken als ze ziet dat hij weer knijpend met zijn ogen probeert iets te lezen. Ze wil samen langs de Maas lopen, zwijgend, maar genietend van elkaars aanwezigheid. Ze wil boos kunnen worden en weten dat het morgen weer goed is. Ze wil zittend op het aanrecht toekijken hoe hij weer een nieuw recept uitprobeert. Ze wil hem kunnen uitlachen om zijn rare muzieksmaak. Ze wil dat hij haar een luisterend oor biedt als ze even niet meer weet wat ze moet doen. Ze wil uren aan de keukentafel speculeren over een zaak. Direct spert ze haar ogen wijd open. Uren speculeren over een zaak. Dat zal er straks niet meer inzitten. Wolfs zal een andere partner hebben. Iemand met wie hij urenlang zal praten over een zaak. Hij zal haar daar niet meer in betrekken. Sterker nog, hij zal dingen voor haar verzwijgen als hij weer eens over de schreef gaat. Ze kent hem. Hij zal niet meer zo open zijn als hij nu is. Hij zal haar geen deelgenoot meer maken van zijn gedachtegoed. Hij zal er alles aan doen om te zorgen dat zij alleen zijn goede uitkomsten te horen krijgt, zonder te weten hoe hij daarbij gekomen is.

Eva voelt haar keel dik worden, tranen zwellen op in haar ogen. Ze probeert haar emoties weg te slikken. Ze wil niet dat het veranderd tussen hen, maar ze wil deze kans wel grijpen. Met beide handen. Ze moet Wolfs vertellen waar ze mee bezig is. Ze moeten samen een manier vinden om verder te kunnen werken. Om elkaars beste vriend te blijven, eerlijk tegen elkaar te zijn. Elkaar te steunen. En vooral: niets voor elkaar verzwijgen. Ze neemt zich voor morgen open kaart met hem te spelen. Eerlijk te zeggen waar ze mee bezig is. Wat ze wil en waarom ze deze keuze maakt. Hun vriendschap moet toch sterk genoeg zijn om dit te overleven? Ze hebben al zoveel meegemaakt, dat dit ook wel moet lukken.

De volgende dag loopt Eva met goede moed de kantoortuin in. Ze ziet Wolfs druk typen achter zijn computer. Ze zucht nog een keer diep om de moed te verzamelen en loopt dan op haar bureau af. 'Morgen' zegt ze zo opgewekt mogelijk. 'Hé' reageert Wolfs enthousiast. 'Daar ben je weer. Had je even tijd voor jezelf nodig?' Eva ritst haar jas open. Al haar verzamelde moed verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ze durft niet meer. 'Ik heb bijgeschoold' zegt ze uiteindelijk wat onwennig. Wolfs kijkt haar verbaast aan. 'Bijgeschoold?' Eva hangt haar jas inmiddels over haar stoel en probeert Wolfs blik te ontwijken. 'Op de politieacademie. Is dat gek?' vraagt ze zo luchtig mogelijk. Wolfs kijkt even twijfelend voor zich uit. 'Nee hoor, voor zover ik weet haat jij studeren. Maar verder hoor ik niets geks' zegt hij laconiek. 'Dan ben ik toch nog geen analfabeet' reageert Eva kribbig. 'Wie zegt dat dan' Wolfs snapt niet waar haar sneer ineens vandaan komt. Eva laat de opmerking langs zich heengaan en neemt een grote slok uit haar waterfles. 'Hé eh... Mag ik je iets vragen?' probeert Wolfs haar aandacht weer te trekken. 'Zou je hier even naar willen kijken?' Hij houdt een dossier haar richting op, maar Eva negeert hem. 'Ik ben gewoon erg benieuwd hoe de politieacademie hierover denkt' probeert hij haar aandacht te krijgen. Eva kijkt hem geïrriteerd aan. 'Was een grapje'. Eva blijft hem strak aankijken. 'Jij hebt geen minuut bijscholing nodig. Echt niet. Kijk nou even' blijft hij doordrammen. Eva pakt zwijgend het dossier aan. 'Is een lid van de motorclub' begint Wolfs uit te leggen. Hij vertelt dat de man Romeo heeft geslagen en direct is Eva's aandacht gewekt. 'Buckriders Maastricht, wat is dat voor motorclub?' vraagt ze haar partner. 'Gezapig amateurclubje. Hobbyisten in de midlife. Maken ritjes op zondag' begint Wolfs te vertellen. 'Een beetje zoals jij dus' reageert Eva direct. 'Ja' reageert Wolfs. 'Een beetje zoals ik'. Een kleine glimlach verschijnt op Eva's gezicht, waarna ze zich verder inleest in het dossier.