Tussen de regels

4.1 Optreden

Eva en Wolfs lopen het bureau binnen. Eva ziet een collega rondgaan met roze koeken en pakt er gauw één van de schaal. Ze neemt een hap terwijl Hoeben begint te praten. 'Uitstekend werk! Ik heb net met het museum gebeld. Ze zijn zeer tevreden'. Wolfs knikt en wil doorlopen, maar Hoeben is blijkbaar nog niet klaar. 'Oja, Wolfs' houdt hij zijn rechercheur tegen 'nog bedankt voor het geweldige etentje'. Wolfs knikt bedenkelijk 'ja, heeft het gesmaakt?' vraagt hij sarcastisch. Hij kijkt een keer zijn collega's rond 'degene die denken dat ik die vier miljoen gestolen heb... Die kunnen nu naar voren komen en mogen dat recht in mijn gezicht zeggen'. Er klinkt een boze ondertoon door in zijn stem. Zijn collega's kijken Wolfs zwijgend aan. 'Dat dacht ik al' zegt Wolfs terwijl hij omdraait en wegloopt.

Nadat Wolfs en Eva de verhoren hebben afgerond en de zaak dus echt hebben afgesloten, stappen ze in de auto naar huis. Het grootste deel van de rit zitten ze zwijgend naast elkaar. Zoals wel vaker tussen de twee, wordt het gesprek opgestart zodra ze hun straat al inrijden. Dit keer is het Wolfs die het gesprek op gang brengt 'Eva?' vraagt hij haar aandacht. Eva humt als teken dat ze hem verstaan heeft en hij zijn vraag kan stellen. 'Vertrouw jij mij?' Eva werpt een verbaasde blik op Wolfs, maar in zijn ogen ziet hij dat hij echt wil dat ze antwoord geeft. 'Natuurlijk vertrouw ik jou!' Ze is haast beledigd dat hij een antwoord verwacht. 'Waarom vraag je dit?' Inmiddels klinkt er een kleine twijfel door in haar stem. Wolfs kijkt haar aan 'dat geld' zegt hij alleen. Hij laat een stilte vallen en probeert van Eva's gezicht af te lezen wat ze denkt. 'Toen ik je vroeg of jij ook gelooft dat ik dat geld achterover hebt gedrukt. Toen twijfelde je' zijn stem klinkt enigszins gebroken, maar hij probeert zich groot te houden. Eva legt een hand op zijn been 'ik zei dat ik niet kan geloven dat je dat geld gestolen hebt' Wolfs knikt 'en daarna kwam een maar'. Eva slikt even. Ze zoekt naar de woorden om haar gedachtegang met Wolfs te delen. Wolfs kijkt haar inmiddels strak aan 'en nu twijfel je weer' zegt hij met een licht gefrustreerde stem. 'Nee' zegt Eva resoluut. Ze geeft Wolfs een even strakke blik terug als ze op dit moment van hem krijgt. 'Ik twijfel helemaal niet. Ik weet gewoon niet hoe ik moet zeggen wat ik denk'. Wolfs rolt met zijn ogen 'is dat niet ongeveer hetzelfde?' Eva, die inmiddels ook wat frustratie op voelt komen, spreekt langzaam terug 'nee... Dat is niet hetzelfde... Het is gewoon...' ze zucht, nog steeds weet ze niet hoe ze onder woorden kan brengen wat ze denkt en voelt 'ik denk niet dat jij het geld gestolen hebt oké?' Ze wendt haar blik even af van Wolfs, staart naar buiten en gaat dan verder 'het is alleen... Ik snap het gewoon niet... Dat geld moet toch ergens zijn... Als jij het niet hebt gestolen, dan heeft iemand anders het dus uit de koffer gehaald... Maar wie dan?.. En wanneer?.. En waar is het dan nu?... Het is gewoon... Ik weet het gewoon even allemaal niet Wolfs. Maar dat betekent niet dat ik jouw niet vertrouw'. Eva stapt uit de auto en loopt richting de Ponti. Wolfs kijkt haar nog even na. Hij snapt wat ze bedoelt. Hij heeft ook geen idee op welk moment dat geld uit de koffer is gehaald, maar hij is het niet geweest. Hij weet dat er collega's zijn die aan zijn verhaal twijfelen, maar hij wil niet dat Eva aan hem twijfelt. Eva moet hem geloven.

Eva is al in de keuken wanneer Wolfs eindelijk de Ponti instapt. Hij loopt de trap af en ziet Eva een flesje water uit de koelkast pakken. Ze neemt een slok en gaat aan tafel zitten. Zwijgend loopt Wolfs de keuken in en kijkt wat hij kan maken voor het eten vanavond. Meteen begint hij aan wat voorbereidingen. Het koken zorgt ervoor dat hij zich wat rustiger voelt. Al snel vervaagt het gesprek met Eva en gaat hij helemaal op in zijn gerecht. Eva zit intussen aan de keukentafel met haar puzzelboekje. Ze komt niet echt verder, want steeds dwaalt haar blik weer af naar Wolfs. Ze wil niet dat hij aan haar vertrouwen gaat twijfelen. Ze zal opnieuw het gesprek met hem aan moeten gaan.

Zuchtend staat Eva op en loopt naar de keuken. Ze leunt op het aanrechtblad. Wolfs kijkt even wat ze doet, maar richt zich daarna meteen weer op het eten. 'Het spijt me als ik je het gevoel heb gegeven dat ik je niet geloof' Eva spreekt het haast fluisterend uit en staart naar het aanrechtblad. Wolfs blijft zwijgen en gaat rustig verder waar hij mee bezig was. Eva schraapt haar keel en spreekt wat harder verder. 'Ik vertrouw je echt volledig Wolfs'. Hij richt zijn blik nu op Eva, maar zegt nog steeds niets. 'Toen ik je weg zal lopen uit Entre Deux, met die koffer in je hand, toen was ik gewoon bang denk ik'. Wolfs kijkt haar vragend aan 'bang?' Eva knikt. 'Ik kon niet geloven dat jij zomaar zou vertrekken, met dat geld. Ik dacht dat er misschien een handlanger rond had gelopen die wij nog niet eerder hadden gezien. Dat hij je bedreigd had. Dat je daarom was vertrokken. Je reageerde ook helemaal nergens meer op. Ik was bang dat ze nu via jou aan dat geld wilden proberen te komen. Bang wat ze daarna met jou zouden doen'. Wolfs staart Eva aan. Deze verklaring had hij niet verwacht. Hij had gedacht dat Eva gewoon, net zoals alle anderen, zou hebben gedacht dat hij dat geld voor zichzelf wilde houden. Het was niet eens in hem opgekomen dat Eva zich vooral zorgen om hem maakte, niet om het geld. Wolfs loopt naar Eva toe en opent zijn armen 'kom hier gek' knipoogt hij. Eva slaat haar armen om Wolfs heen en hij legt zijn hand op haar hoofd. 'Je hoeft je om mij toch geen zorgen te maken' fluistert hij in Eva's haren. Eva haalt haar schouders op 'het leek me logischer dat je gedwongen werd, dan dat je uit jezelf zou vertrekken. Zeker omdat je ook niets meer tegen me had gezegd en alles en iedereen negeerde'. Wolfs blaast opgelucht uit. Eva heeft hem dus niet gewantrouwd. Dat is voor hem het belangrijkste. Hij zucht nog een keer diep 'ik weet niet wat me overkwam Eef. Nadat ik hoorde dat jij neergeschoten was... het leek wel alsof ik niet meer mezelf was'. Hij pakt haar hoofd in zijn handen en kijkt haar diep in haar ogen. 'Pas terwijl ik aan het rijden was, besefte ik wat ik eigenlijk had gedaan. En toen ben ik meteen omgekeerd en terug naar het bureau gereden'. Eva knikt alleen.

Een korte tijd blijven ze zo staan, tot ze opschrikken van het geluid van een pan die overkookt. 'Shit' Wolfs draait zich snel om en richt zich weer op het eten. Eva kijkt glimlachend naar hem terwijl hij bezig is. Wolfs voelt zich bekeken en vangt Eva's blik. 'Ik ben blij dat we dit nog even besproken hebben'. Eva knikt 'ik ook'. Ze pakt de borden en bestek en dekt de tafel alvast. De rest van de avond verloopt hetzelfde als anders. De lucht is weer geklaard tussen de beide rechercheurs. De volgende dag worden Wolfs en Eva opgeroepen voor een lijk in de bossen. Een man is doodgeschoten tijdens het jagen.