Tussen de regels

4.8 Ome Wil

Eva zit achter haar laptop. Ze denkt terug aan de dag dat ze het geld naar de witwassers moest brengen. Aan hoe ze Wolfs zal weglopen met de koffer met geld. Aan hoe hij in zijn auto stapte en weg reed. Eva heeft de nummers van de gevonden biljetten opgeschreven en voert deze in in het systeem. Wolfs komt de kantoortuin inlopen. Even is Eva bang dat hij mee zal gaan kijken op haar scherm, maar hij gaat op zijn eigen stoel zitten terwijl hij praat over de man die ze net opgepakt hebben. Eva forceert een glimlach. Ze drukt op enter en laat de computer zijn werk doen. Haar blik verstart op het scherm. De biljetten die gevonden zijn in de Ponti, zijn afkomstig uit de plofkoffer. Wolfs kijkt haar vragend aan. Snel schudt Eva de haar gedachte van zich af en glimlacht opnieuw naar Wolfs. Hij kijkt haar vriendelijk aan 'zullen we naar huis gaan?' Eva knikt. Ze sluit haar computer af, staat op en loop samen met Wolfs het bureau uit.

In de auto merkt Wolfs dat Eva er met haar hoofd niet helemaal bij is. Ze staart uit het raam en lijkt niets mee te krijgen van wat hij tegen haar zegt. Even twijfelt hij of hij ernaar moet vragen, maar hij doet het toch maar niet. Eva had aangegeven dat ze tijd nodig had. Dat er iets geknakt is bij haar. Hij moet nu niet willen pushen, dan duwt hij haar alleen maar verder van zich af. Zwijgend rijdt hij door naar de Ponti. Thuis aangekomen, lopen Wolfs en Eva meteen naar de keuken. Wolfs opent de koelkast, gooit Eva een flesje water toe en kijkt wat hij vanavond zal koken. Eva blijft op een afstandje staan, ze kijkt hoe Wolfs ontspannen begint met koken. 'Ik ga nog even douchen' zegt ze terwijl ze richting de trap loopt. Wolfs knikt.

Terwijl ze onder de douche staat, blijven Eva's gedachten bij het geld. Er moet een verklaring voor zijn. Diep van binnen gelooft ze niet dat Wolfs die vier miljoen gestolen heeft. Er moet een reden voor zijn dat dat geld in de keuken lag. Ze blijft erover nadenken, maar kan niet één reden bedenken hoe dat geld in de Ponti terecht is gekomen. Maar Wolfs zou toch nooit zo stom zijn om het gewoon in de keuken te leggen? Eva zet de douche weer uit en droogt zich af. Misschien heeft Wolfs het juist bewust in de keuken gelegd. Het lag onder allerlei spullen waar zij toch nooit komt. Normaal gesproken komt ze niet verder dan de koelkast en de glazen en borden. Zou Wolfs het dan toch daar verstopt hebben? Eva wil graag geloven dat er een andere verklaring is, maar de twijfel begint steeds groter te worden.

'Eef?' Ze schrikt op van de stem van Wolfs die haar roept. Ze staat nog steeds in de badkamer, met een handdoek omgeslagen. Ze heeft geen idee hoe lang ze hier eigenlijk al staat te piekeren. 'Eva?! Het eten is klaar' hoort ze Wolfs opnieuw. 'Ik kom eraan!' roept ze uiteindelijk terug. Snel loopt ze naar haar kamer en kleed zich aan. Rustig loopt ze vervolgens de trap af. Ze ziet Wolfs al aan de keukentafel zitten, de tafel gedekt en de borden opgeschept. 'Ah, daar ben je. Ga lekker zitten' knikt hij haar vriendelijk toe. Eva glimlacht en neemt plaats tegenover Wolfs. Zwijgend eten ze hun bord leeg. Wanneer ze klaar zijn ruimt Eva snel af. 'Ga jij nog naar Fleur vandaag?' Wolfs knikt. 'Het gaat steeds beter met haar. Hopelijk mag ze snel uit die kliniek'. Eva forceert een vriendelijke lach. Stiekem is ze opgelucht dat Wolfs zo weg is. Dan hoeft ze niet te doen alsof er niets aan de hand is.

Wanneer Wolfs vertrokken is, laat Eva zich weer op de keukenstoel zakken. Haar hoofd zit vol en ze weet niet hoe ze het leeg moet krijgen. Zodra ze nergens mee bezig is, gaan haar gedachten automatisch naar de verdwenen vier miljoen en Wolfs. Ze wordt gek van haar eigen gepieker. Eva besluit haar muziek aan te zetten. Misschien dat haar gedachten dan stoppen. Ze duwt snel haar oortjes in en zet de muziek zo hard mogelijk aan. Ze moet bewegen, maar ze heeft een keer helemaal geen zin om te gaan hardlopen. Met haar muziek in haar oren, loopt ze de trap op. Van de keuken helemaal naar de bovenste verdieping en weer terug. Ze blijft dit herhalen. In beweging zijn geeft haar rust, de combinatie met de muziek zorgt ervoor dat ze haar hoofd wat leger kan maken. Na een tijdje voelt ze de vermoeidheid toeslaan in haar benen. Zodra ze op haar eigen verdieping is, loopt ze haar slaapkamer in. Ze laat zich op bed vallen en luistert alleen nog naar haar muziek.

De volgende ochtend wordt Eva wakker met de muziek nog in haar oren. Ze heeft hoofdpijn van het geluid. Blijkbaar is ze in slaap gevallen toen ze vermoeid op bed was gaan liggen. Ze kleedt zich snel om en loopt naar beneden. Wolfs zit al aan het ontbijt. Ze wenst hem een goedemorgen en schuift ook aan. 'Je lag al vroeg in bed gister' probeert Wolfs een gesprek op te starten. 'Ja' antwoordt Eva 'ik was even gaan liggen en ben meteen in slaap gevallen denk ik'. Wolfs knikt haar lief toe. 'Je zal het nodig gehad hebben'. Ze glimlacht even en smeert een boterham. Met haar brood nog in haar mond, hoort ze de telefoon van Wolfs overgaan. Hij neemt op en Eva weet al hoe laat het is. Snel giet ze haar glas drinken naar binnen en ruimt de borden op. Wolfs heeft inmiddels opgehangen. 'We moeten naar het ziekenhuis. Er zijn twee meisjes met steekwonden binnengebracht'.