Tussen de regels

1.12 De roof (deel 1)

Na een werkdag komt Eva thuis. Ze loopt de keuken in en treft Frank aan in een enorme ravage. Allerlei spullen liggen kapot op de grond. Eten ligt overal verspreid. Het is echt een bende. Eva legt haar tas weg en kijkt verbaast naar Frank 'Wat is hier gebeurd?' Frank kijkt om 'dat broertje van jouw werd ineens een beetje kwaad'. Eva schrikt van het gezicht van Frank, zijn wang is helemaal blauw en zijn lip bloedt. 'Jezus!' ze loopt naar Frank 'waarom?' Frank kijkt haar aan 'dat is een goede vraag'. Eva draait om en loopt naar de kraan om een doek nat te maken. 'Ik heb je toch gewaarschuwd' zegt ze terwijl ze de doek uitwringt. 'Waarvoor?' vraagt Frank haar. Eva loopt naar hem toe en legt de doek op zijn lip. 'Dat je er spijt van krijgt als je hem in huis haalt'. Ze dept Franks gezicht schoon. 'Ik heb er helemaal geen spijt van dat ik hem in huis heb gehaald'. Eva zucht gefrustreerd 'moet je nou kijken wat er van komt'. Frank sluit zijn ogen terwijl Eva met de doek op zijn gezicht drukt 'wat kun jij toch hard zijn soms'. Hij opent zijn ogen en kijkt Eva aan 'hard omdat je bang bent'. Eva haalt de doek van zijn gezicht en kijkt hem aan 'en waarvoor ben ik dan ban?' vraagt ze hem. 'Voor gevoelens' antwoordt Frank stellig 'voor liefde. Voor van iemand houden. Daar ben jij bang voor' Eva's blik veranderd van bezorgt naar teleurgesteld 'gewoon de alledaagse liefde. Liefde voor mij. Voor je broertje. Daar ben jij bang voor'. Eva kijkt hem gefrustreerd aan 'hé het is mijn broertje, ik weet heus wel wat goed voor hem is'. Frank onderbreekt haar 'oh ja, bekommer je dan eens wat meer om hem'. Eva loopt van hem weg 'ik doe tenminste iets' geeft Frank nog aan. Eva draait zich om 'En ik doe niets? Ik ben niet bang voor gevoelens. Misschien ga ik er gewoon anders mee om'. Eva probeert rustig te blijven. 'Ja, door ze te negeren ja' reageert Frank. Eva kijkt hem aan met een kille blik 'Hoe durf jij dat te zeggen. Jij zou beter moeten weten'. Frank reageert direct 'hoe bedoel jij dat? Af en toe een beetje seks hebben, dat kun je anders ook heel goed zonder gevoel'. Eva haar blik veranderd van boosheid naar gekwetst, ze zwijgt. Frank kijkt haar aan 'Eefje, sorry. Oké, ik ben gewoon een beetje in de war van die klappen van Maurice. Eva zegt niets meer, ze pakt haar tas en loopt de trap op. 'Het spijt mij!' roept Frank haar nog na. Eva rent stampvoetend de trap op.

Boven wil Eva meteen naar buiten lopen, maar met de deur al in haar hand, bedenkt ze zich. Ze wil vanavond niet meer terug naar huis hoeven. Ze besluit daarom eerst naar boven te gaan om haar tas te vullen met spullen voor de nacht. Wanneer ze al haar spullen gepakt heeft, loopt ze weer naar beneden. Ze opent de zware houten deur van de Ponti, ze doet haar muziek in haar oren en loopt de stad in. Doelloos zwerft ze door de stad. Ze weet niet eens meer waar ze allemaal is geweest, ze weet ook niet waar ze naar toe loopt. Zolang ze maar niet thuis is, dat is haar enige doel. De muziek in haar oren zorgt voor afleiding. Ze wil nu niet a hoeven denken, ze wil helemaal niets. Enkele uren later merkt Eva dat ze het koud krijgt. Ze heeft geen idee hoe lang ze al aan het rondlopen is. Ze loopt het eerste hotel in dat ze ziet en boekt een kamer.

Eva gaat op het bed liggen. Haar muziek doet ze uit. Ze probeert voor zichzelf op een rijtje te zetten wat er vandaag nou allemaal gebeurd is. Maurice had Frank geslagen. Waarom zou hij dat gedaan hebben? Maurice kon wel een driftkikker zijn, maar met Frank had hij het prima kunnen vinden. Eva denkt diep na. Maurice was de laatste dagen niet zichzelf geweest. Ze had een paar keer gevraagd wat er aan de hand was, maar had nooit doorgevraagd. Had zij dit kunnen voorkomen? Langzaam voelt ze een traan over haar wang naar beneden glijden. Had ze vol moeten houden bij Maurice? Moeten eisen dat hij haar zou vertellen wat er aan de hand was? Zou Maurice zich dan niet zo hebben laten gaan?

Terwijl de tranen over haar wangen lopen, besluit Eva een warme douche te nemen. Misschien kan ze Maurice dan uit haar hoofd zetten. Ze kleedt zich uit en stapt onder de douche. Ze voelt de warme waterstralen over haar lijf stromen. Even lukt het haar om haar hoofd helemaal leeg te maken. Even denkt ze helemaal nergens meer aan. Nadat ze een tijdje onder de douche heeft gestaan, draait ze de kraan weer dicht. Ze droogt zich af en trekt iets aan om in de slapen. Ze is moe van de ruzies en van het vele lopen vandaag. Ze dooft de lichten en gaat in bed liggen.

Helaas kan ze de slaap niet vatten. Ze heeft Maurice redelijk uit haar hoofd gekregen, maar nu zit ze met Frank. Ze denkt terug aan wat er in de keuken is voorgevallen. Opnieuw voelt ze de woede opkomen. Eigenlijk had Frank gewoon gezegd dat ze niet van hem hield. Dat ze niet van Maurice hield. Dat ze niet in staat was om van hen te houden. Dat Frank niets voor haar betekende. Hoe had hij dat allemaal kunnen zeggen? Hij kende haar toch? Hij zou juist moeten weten dat ze van hem hield, dat hij de belangrijkste in haar leven was. Maar hij had gewoon gesuggereerd dat ze seks met hem had terwijl ze er niets voor voelde. Bij elke gedachte aan Frank stromen de tranen over haar wangen. Tranen van verdriet, tranen van boosheid, tranen door gekwetst te zijn.

De uren tikken langzaam voorbij op de wekker op Eva's nachtkastje. Elk uur ziet ze langskomen, elk uur huilt ze van verdriet en boosheid. Uiteindelijk valt ze rond 4 uur uitgeput in slaap. Een paar uur later schrikt ze wakker van haar wekker. Ze voelt zich slecht, ze is doodmoe en nog steeds verdrietig. Ze staat op, ze weet dat ze naar haar werk moet. Ze kleedt zichzelf aan en kijkt in de spiegel. Zelfs een blinde kan zien dat ze de hele nacht gehuild heeft. Ze zoekt haar zonnebril in haar tas en zet hem op. Hopelijk krijgt ze geen vragen op het werk.

Met haar zonnebril op loopt ze het bureau binnen. Ze ziet Wolfs versuft op zijn bureaustoel zitten. Zijn schoenen heeft hij uit. Wolfs kijkt om naar haar 'waar heb jij de hele nacht gezeten?'. Eva zet haar zonnebril af en Wolfs ziet haar behuilde ogen, meteen kijkt hij haar bezorgd aan, maar zegt niets. Eva kijkt naar hun Belgische collega 'goedemorgen Britt' zegt ze somber, waarna ze meteen wegloopt. Wolfs trekt gauw zijn schoenen aan en loopt achter haar aan.