Tussen de regels

10.1 Overvallen

Wolfs en Eva zitten in de verhoorkamer met een tienermeisje dat een gewapende overval heeft gepleegd en haar mededaders heeft vermoord. Het meisje probeert zich eruit te praten, maar Eva en Wolfs geloven haar niet. 'Dus het is allemaal de schuld van Takrit?' roept Wolfs met frustratie. 'Takrit dwong mij, ik moest wel. Dat moeten jullie geloven' reageert het meisje geëmotioneerd. 'Ik geloof niet dat jij je door iets of iemand laat dwingen' klinkt ook Eva nijdig. 'Je bent veel slimmer dan hij'. Wolfs neemt het woord weer over. 'Waarom Hamida? Waarom moet een meisje dat zoveel kansen heeft... Zoveel kansen, dat goed kan leren op school, zo'n gewelddadige overval plegen? Is dat echt alleen voor het geld' Zijn boosheid is overgeslagen in onbegrip. 'Alle kansen?' vraagt Hamida ongelovig. 'Geloof je dat echt?' Ze gaat gefrustreerd iets verder op het puntje van haar stoel zitten. 'Jullie snappen het niet, hè' blaast ze tegen de rechercheurs. 'Ik mag braaf mijn best doen op school! Braaf een goede baan vinden. Braaf kinderen baren! Braaf en dienstbaar oud worden' Ze wordt steeds nijdiger. 'Je hebt de keuze!' onderbreekt Eva haar. Het meisje schudt haar hoofd en wijst naar Wolfs. 'Ik heb jou en mama en Emiel en die sukkel van een Tekrit niet nodig!' Ze springt op van haar stoel. 'Ik ga hoe dan ook rijk woorden. en dan kan niemand meer zeggen wat ik moet doen, ja!' Wolfs pakt haar schouder vast en duwt haar terug op haar stoel. Hamida spuugt gefrustreerd op de tafel. 'Voorlopig ga jij alleen naar de gevangenis' zegt Wolfs streng. Het meisje kijkt hem diep in de ogen. 'Denk je dat dat een verschil maakt? Ik ga daar gewoon verder. M'n VWO halen. Doen wat de bewakers zeggen wat ik moet doen. Maar als ik weer vrij ben...' ze kijkt van Wolfs naar Eva en weer terug. 'Dan heb ik heel wat tijd gehad om van mijn fouten te leren'. Ze laat zich zuchtend achterover in haar stoel zakken. Eva kijkt verbijstert van het meisje naar Wolfs. Ze zwijgt en loopt samen met Wolfs de verhoorkamer uit.

In de gang zucht Eva diep. 'Zo jong en dan al zo.... zo....' ze kan geen woorden vinden om te omschrijven wat ze voelt. Wolfs legt een hand op haar schouder en knijpt er zachtjes in. Ook hij is sprakeloos na dit verhoor. Ze laten zich beide op hun bureaustoel ploffen en werken het laatste verhoor nog snel uit. Wanneer Wolfs klaar is, kijkt hij naar zijn partner. 'Heb jij nog plannen vanavond?' vraagt hij met een glinstering in zijn ogen. Eva kijkt verbaast op van haar scherm. 'Eh... nee' reageert ze twijfelend. Wolfs sluit zijn computer af en glimlacht. 'Nu wel' grinnikt hij. Ook Eva sluit haar computer af en kijkt naar haar partner. 'Wat gaan we doen dan?' vraagt ze nieuwsgierig. Wolfs haalt zijn schouders op. 'Dat zul je nog wel zien'. Hij staat op, trekt zijn jas uit en loopt de gang in. Eva kijkt hem even verbaast na, maar springt dan op en rent met haar jas in haar handen achter hem aan naar de auto.

Met de voordeur van de Ponti nog in zijn handen, kijkt Wolfs naar Eva. 'Kleedt je maar warm aan, we gaan met de motor' glimlacht hij. Eva rolt gespeeld met haar ogen. 'Waar gaan we naartoe?' probeert ze nog een keer, maar Wolfs trapt er niet in. 'Ik weet zeker dat je het leuk vindt' zegt hij alleen, terwijl hij de trap afloopt naar de keuken. Eva zucht diep en vertrekt naar haar slaapkamer om zich om te kleden. Een paar minuten later, loopt Eva de trap weer af. Ze is de keuken nog niet ingelopen, of ze krijgt al een helm toegeworpen. Grinnikend vangt ze de helm en kijkt haar partner aan. 'Je gaat nog steeds niets vertellen?' vraagt ze tegen beter weten. Wolfs schudt zijn hoofd en zet zijn eigen helm op. Hij loopt voor Eva uit naar boven en stapt op zijn motor. Eva sluit de deur van de Ponti en stapt achterop de motor.

Wolfs rijdt Maastricht uit en rijdt een lange tijd door het mooie heuvellandschap van Limburg. Eva heeft haar handen om Wolfs middel geslagen en laat haar hoofd tegen Wolfs rug rusten. Ze geniet van het mooie uitzicht dat aan haar voorbij schiet. Met een flinke omweg, rijden ze bijna driekwartier later Voerendaal in. Wolfs rijdt door wat straatjes en parkeert de motor uiteindelijk voor een Chinees restaurant. Glimlachend stapt Eva af. Ze zet haar helm af en kijkt naar Wolfs. 'Een Chinees?' vraagt ze twijfelend. Wolfs knikt haar enthousiast toe. 'Maar jij houdt helemaal niet van Chinees' grinnikt Eva ongemakkelijk. Wolfs haalt zijn schouders op. 'Maar jij wel' glimlacht hij. Hij loopt naar de deur en houdt deze voor Eva open. Het tweetal gaat aan een tafel zitten en krijgt al snel een menukaart aangereikt. Wolfs bladert door de kaart heen. 'Hé Peking eend' glimlacht hij. Eva kan een grinnik niet onderdrukken. Ze neemt een slok van haar water en slaat haar menukaart weer dicht. Wolfs kijkt haar vragend aan. 'Weet jij het al?' vraagt hij verbaast. Eva haalt haar schouders op. 'Natuurlijk weet ik het al', glimlacht ze, 'nummer 38'. Wolfs kijkt in zijn kaart en zoekt nummer 38 op. 'Bami met saté, ik had het kunnen weten' glimlacht hij. Eva knikt hem schouderophalend toe. Wolfs bladert nog een keer naar de Peking eend en neemt een besluit. Ook hij sluit zijn kaart en legt hem voor zich neer.

Al snel wordt hun eten geserveerd en beginnen Eva en Wolfs enthousiast te eten. Tijdens het eten houdt Wolfs zijn collega glimlachend in de gaten. Eva merkt dat Wolfs naar haar kijkt en richt haar blik naar hem. 'Wat is er?' vraagt ze met een ongemakkelijke lach. Wolfs haalt zijn schouders op en een lach ontstaat op zijn gezicht. 'Ik ben gewoon zo blij' antwoordt hij. Eva puft even hoofdschuddend en neemt nog een hap. 'Gewoon blij dat we weer gezellig samen gaan eten' gaat Wolfs verder. 'Dat is lang geleden'. Eva knikt, daar heeft haar collega inderdaad gelijk in.

Op de terugweg naar huis, laat Eva opnieuw haar hoofd rusten tegen de rug van Wolfs. Ze denkt aan de opmerking van Wolfs tijdens het eten. Hij had gelijk, ze waren een tijd uit elkaar gegroeid. Ze verstevigt haar grip. Ze weet dat het grotendeels aan haar ligt dat ze uit elkaar gegroeid waren. Zij vertrouwde David veel meer dan Wolfs. Dat had ze Wolfs zo duidelijk gemaakt, dat hij haar niet eens mee kon nemen in zijn onderzoek naar haar psychater. Eva zucht en sluit haar ogen. Ze probeert David uit haar hoofd te zetten, maar dat is niet makkelijk. Ze is blij dat Wolfs haar weer met open armen wil ontvangen.

Zodra ze van de motor stappen en Eva haar helm heeft afgezet, kijkt ze Wolfs strak in zijn ogen. 'Ik ben ook blij dat we weer gezellig samen een ritje maken' glimlacht ze Wolfs toe. Ze draait zich om en opent de deur van de Ponti, Wolfs glimlachend achterlatend. Samen drinken ze nog iets in de keuken, waarna ze besluiten naar bed te gaan.

Zodra het recherche-duo de volgende dag het bureau inloopt en hun jas op wil hangen, komt Mechels op hen afgelopen met een briefje in haar handen. 'Ik wil dat jullie hier een kijkje gaan nemen, mogelijke moord of zelfmoord' Mechels overhandigt het briefje aan Eva, die het adres direct herkent. Zuchtend slaat ze haar ogen ten hemel, waarna ze met Wolfs richting de auto loopt.