SOLD TO THE BILLIONAIRE

CHAPTER 17

Napaamang ako at muli siyang sinapak sa paninisi niya.

"Ako pa talaga? Ikaw nga itong nagmamaneho!"

He pursed his lips before maneuvering the car again.

"You called me sweetheart, malamang sinong hindi kikiligin?" He blurted out.

Umawang ang labi ko at mayamaya'y kumawala ang malakas na tawa. His face were beet red and I poke his cheek to tease him.

"Kinikilig ka pala? Akala ko kasi ako lang."

"Stop it." He tsk-ed. "you never called me with that endearment. Siyempre nakakagulat lang na parang lalabas 'yong puso ko sa kilig. May gano'n pala?"

I gnawed my inner cheek and stopping my self from exclaiming. Pinisil ko ang pisngi nito at umayos ng upo pero hindi inaalis ang tingin sa kanya.

"I will call you with that endearment from now on, then. Gusto mo 'yon, 'di ba?"

"H-Hindi noh." Kait pa niya pero may tinatago namang ngiti na hindi nakatakas sa paningin ko. "Nagulat nga lang ako."

"Hmm, okay." I smiled sheepishly and leaned in to whisper in his ear. "are you sure, babe?"

Mabilis akong lumayo at pinigilang tumawa nang makita kung gaano siya natigilan sa gulat. Ang buong mukha na niya ang namumula at kagat nito ang pang-ibabang labi.

"That's not fair, Coleen!" Napahalakhak ako sa sinabi niya. "stop teasing me or else.."

"What?" I smiled cheekily and pinched his hand. "or else what, Casper?"

He quickly glanced at me, his eyes glistened in naughtiness.

"Or else, I'll punish you." He smirked.

Natahimik ako at napakurap sa simpleng sinabi niya. I bit my lip and sat properly as I watched the sceneries outside. Nag-init ang pisngi ko at mahinang tinapik ito nang may sumaging kakaibang parusa sa utak ko.

Seriously? Kailan pa ako nagsimulang mag-isip ng ganito?

Natahimik na kaming dalawa sa kotse matapos ang pag-uusap na 'yon pero pansin ko naman ang panaka-nakang sulyap sa akin ni Casper na hindi ko nalang pinapansin.

We arrived at his company after a long tiring traffic. Sa isang kamay niya ay bitbit ang libro ko habang ang isa niyang malayang kamay ay mahigpit na hawak ang kamay ko. Hindi na bago sa paningin ng mga empleyado ang eksenang ito pero nag-iinit parin ang pisngi ko kapag maraming tumitingin sa amin.

"Casper, hindi ka ba nahihirapan?" Mahinang sabi ko rito habang nasa loob kami ng elevator.

"No, I like this better."

"Sigurado ka ba?" Napangiwi ako. "mabibigat ang mga libro na 'yan. Ako nalang kaya?"

"Tsk, ako na nga kasi rito. Mas mabigat pa ang treadmill kaysa sa mga libro mo. Just hold my hand and I'll be the happiest man alive in this world."

I chuckled as I shook my head unbelievably. I can't stop my self to tiptoed and planted a soft kiss on his cheek.

"Thank you." I smiled.

Nilingon niya ako at mas lumawak ang ngiti ko nang makita na namumula ang mukha nito.

"I don't accept a kiss in the cheek. I want it in the lips."

"Yeah, I know." I laughed. "mamaya nga, atat ka naman?"

He bit his lower lip and wink at me playfully.

"I'll keep that in my mind."

I giggled. Marahang hinila niya ako palabas ng elevator at inilapag niya sa lamesa doon ang libro na bitbit niya. Akmang bibitawan ko ang kamay niya nang hilahin niya ako palapit at pinangko para paupuin sa kanyang mesa.