Camelot'un Düşüşü

31. Bölüm-Taverna

Evett uzun bir bölümle hepinize merhaba! Bol yorum bekliyorum sevgili okuyucularım <3 İyi okumalaaarrr.

31. Bölüm-Taverna

Ragnor genç kızın yanına geldiğinde tüm yüzünü geniş bir gülümseme kaplamıştı. Emery ise tereddütle arkadaki ağabeyine bakıyordu. Onun yüzündeki telaş bir nebze olsun kaçma isteğini bastırırken hiçbir şey olmamış gibi Ragnor'a gülünsemeye çalıştı.

"Günaydın." Neşeli konuşan büyücü Merlin'in hiçbir şey söylemediğini gösteriyordu. Genç kız kaşlarını çatarken ikilinin neden bir arada olduğunu anlamaya çalıştı. "Merlin söylemiştir. Şu kılıcın efendisini bulmaya çalışıyoruz. Etraftaki büyücülerden başlayacağız. Çoğunu tahmin etmek kolay. Muhtemelen bu iş bugün biter, sonra bir şeyler içmeye ne dersin?" O göz kırparken Emery ağabeyine döndü. Ne yapmaya çalışıyordu?

Merlin mahcup ve pişmanlık dolu bir ifadeyle kardeşine güven verici olduğunu umduğu hafif bir gülümseme sunarken küçük kardeş ne tepki vereceğini bilememişti. Merlin onu zor durumda bırakmadan Ragnor'un omzuna vurup ters bir bakış attı. "Kardeşimden uzak dur. Yoksa müttefikliğimizi unutursun." Sadece kıskançlık olduğunu düşünen hevesli büyücü omuz silkmişti.

"Hiç eğlenceli değilsin. Kardeşin kendi kararlarını verebilir." Merlin hala inatla ters ters bakarken göz devirdi. "Tamam tamam. Hadi devam edelim. Akşam hep birlikte otururuz hmm?" Umutla kıza baktığında buna itiraz edemeyen Merlin de ona dönmüştü hevesle. Emery, Ragnor'u gülümseyerek onaylarken Ragnor sırıtmış onun önüne gelen saçlarını kulağının arkasına itmişti. Saçlarının arasından büyüyle beliren gülü göz kırparak ona göstermiş diğer kulağının arkasına yerleştirmişti bile. "Bu güzel kokunun kaynağı bulundu." Merlin daha fazla dayanamamış olacak ki onu ittirerek pazar yerine postaladı.

"Kes şunu. Sen biraz bakın geliyorum ben." Ragnor el sallayarak uzaklaşırken Emery de ona el sallamıştı. Kardeşini görmezden gelerek uzaklaşacakken kolunun tutulmasıyla gerilmiş, panikle kurtarmıştı.

"Benden uzak dur!" Merlin ona dokunmayacağını belirtmek için teslim olurcasına ellerini kaldırırken genç kız öfkeyle ona bakıyordu. "Yüzüme nasıl bakabiliyorsun? Ne o? Ona söylememişsin. Beni öldürme şerefini kaçırmak mı istemedin?" Alayla tısladığında Merlin ona kızmamış, alınmamıştı. Aksine utancı daha da büyümüştü. Kardeşinin yaşadığı olayın acısını öfkeyle atmaya çalıştığını biliyordu, onu suçlamıyordu.

"Özür dilerim... Emery yemin ederim seni asla öldürmem. Sen benim kardeşimsin. Sen ve annem sahip olduğum tek şeysiniz. Bana ne oldu bilmiyorum, aptallık yaptım. Beni affetmezsen anlarım, kızgın olup bağırıp çağırsanda. Ama benden uzaklaşma. Dünden beri bir kabusun içinde gibiyim. Korkuyorum, çok korkuyorum. Ama sen birine zarar vereceksin diye değil, biri sana zarar verecek diye. Dün gece sen benden uzak kaldığında delirecek gibi oldum. Ya Ragnor gelirse, benim haberim olmazsa diye. Sana zarar verir diye ödüm koptu. Bana ne oldu bilmiyorum, sen affetsen bile ben dün gece yaptığım şey için asla kendimi affetmeyeceğim. Ama lütfen... Lütfen Emery... Gözümün önünde ol. İyi olduğunu bileyim." Emery cevap vermezken gözlerini kaçırmıştı. Bakarsa dayanamayacağını, onu hemen affedeceğini biliyordu çünkü. Yine de kardeşinin elini tutmasına bu sefer ses çıkarmamıştı. Merlin onun sağ elini iki avuç içine alıp nazikçe bir baş parmağıyla oynarken güven verici ve kararlı bir tonda konuşmasına devam etti. "Bir planım var. Her şeyi çözeceğim. Ragnor'dan da, o aptal kılıçtan da kurtulacağız. Seni kaybetmeyeceğim. Bir gözüm onda olacak ama lütfen akşam eve dön. Gözümün önünde, güvende olmana ihtiyacım var. Dönmezsen de anlarım, sadece Arthur'un yanından ayrılma. Seni koruyacağına kendimden bile çok güvendiğim biri varsa o da o. İkiniz adına... Sevindim. Arthur koca kafalıdır ama iyidir." Emery onun dediğine istemeden bir kıkırtı koyarken Merlin gülümsedi. Buna güvenerek usulca saçlarına bir öpücük kondurdu. Emery itiraz etmeden kabul etmiş, gözlerini yumarak karşılamıştı sıcak öpücüğü. Merlin geri çekilirken yavaşça onun ellerini bırakmıştı. "Görüşürüz."