İŞ ARKADAŞIM (Tamamlandı)

2| Yemeğe mi Çıksak ?

Bölüm yepyeni eklemeleri ve düzeltmeleri ile yenilendi.

28.06.2016

[][][][][]

Gülümsemişti , gerçekten çok güzel gülüyordu.. İçimi ısıtıyor adeta.. Sanki böyle gülümsemek için yaratılmışçasına.. 

Kızım Zeynep psikopat mısın nesin iki dakika da resmen yavşadın çocuğa ya.. Bir sarsıl, bir kendine gel! Ayıp denen bir şey var canım..

Kerem sırayla diğer tüm cerrah arkadaşlarla da tanıştıktan sonra Can'a gidip sıkıca sarılıyor. "Kardeşim.."

"Hoşgeldin aramıza kardeşim." diyor elleriyle omuzlarından tutup hafifçe sarsarak.

"Hoşbuldum.." 

Kerem etrafı, insanları tekrar gözleriyle süzerken Can sırtına vurup bir kaç adım atıyor. "E hadi gel kafeteryaya inelim hem muhabbet ederiz biraz.."

Başıyla onaylarken oda da ilerleyip tam kapıdan çıkacağı sırada tekrar arkasını dönmesiyle göz göze geliyoruz.

Bi dakika bi dakika bana mı baktı o ? Yok be neden baksın benim gibi bir kadına, yanımda ki vazoya bakmıştır..

Kerem'in ağzından ;

Can ile birlikte kafeteryaya doğru yürümeye başlamışken, burada ki ortama daha kolay alışacağımın farkındalığıyla rahat bir nefes alıyorum. En azından sıcak karşılanmıştım !

İçeride ki kızın adı neydi.. Hah Zeynep ne kadar güzel bir kadındı.. Ama kesin öyle bir bayanın erkek arkadaşı vardır ya da evli hatta belki de bir annedir. Gerçi bu kadar genç yaşta anne midir o kadarını pek bilemiyorum ama.. 

"Heyy Kerem aşık mısın nesin nerelere daldın gittin böyle ?" diyor elini gözümün önünde ileri geri sallarken.

Denize daldım Can denize.. Var mı bir diyeceğin?

"Hı ?" aklımda ki düşüncelerden kurtulup kendime geliyorum. "Şey yok ya buradayım ne demiştin en son sen ?"

"Ohoo yok bir şey demedim kardeşim hadi ne içersin ?"

"Kahve."

"Tamam ben alıyım, otur sen.." başımla onaylarken kafeteryanın kenarında ki boş bir masaya geçip oturuyorum.

Kafeteryaya iki insan girip bir insan çıkarken hepsini tek tek inceliyorum.. Kimisinin yüzünde bir tebessüm, kimisinin yüzünde çaresiz bir kabulleniş.. Hastane ortamları değişik gerçekten! Hani derler ya her yiğidin harcı değil diye.. Kesinlikle öyle! Burada çalışmak için ya çok gaddar ya da biraz kafada ki tahtalardan eksik olması lazım. Ki gerçekten de söylediklerimi dikkate alıp çevreden bir kaç doktoru düşündüğünüz zaman, ya duygusuz gaddarın teki olduğunu, ya da hafif çatlak olduğunu göreceksinizdir..

Belki de öğle arası nedeniyle sağlık çalışanları da tek tek içeriye girerlerken gözüme az önce tanıştığım Doktor Zeynep çarpıyor.. Yanında ki bayan arkadaşıyla bir masaya oturuyorlar ama kısa bir süre sonra yanında  ki arkadaşı kalkıp gidiyor.

Fırsat bu fırsat tam masadan kalkacakken karşıdan Can'ın elinde iki kahveyle geldiğini görüyorum. "Kahveler için şimdiden teşekkürler kardeşim.." elinde ki iki kahveyi de alıp Can'ı arkamda bırakarak Zeynep'in oturduğu masaya ilerliyorum.

"Ha ? Iıığm tamam o zaman afiyet olsun.."

Masaya ilerlerken Zeynep başını kaldırarak bana bakıyor ve ardından da gülümsüyor.

"Şey tekrar merhaba ben.. Kahve getirmiştim içeriz diye. Gerçi kahve sever misiniz bilmiyorum ama.."

"Teşekkür ederim.. Otursana." diyor karşısında ki boş sandalyeyi gösterip elimde ki kahvelerden birisini alarak. "Ayrıca kahveye de bayılırım!"