İŞ ARKADAŞIM (Tamamlandı)

72| Mektup

 Bölüm yeni  düzenlemeler ve eklemeler ile yenilendi.

30.12.2018

^^^^

İçinde kıpır kıpır bir canlı.. Canından, kanından! Onun için her şeyi göze alabileceğin bir bebek.. Kendi bebeğin! 

"Zeynep bir şey söyle.. Güzelim?" 

Kerem hızla deponun dışında ki sandalyeye beni oturturken ben adeta donmuştum.. Nasıl bir tepki vermeliyim bilmiyordum.. Daha önce hiç böyle bir şey yaşamamış birisi olarak bir kez daha ne kadar şanslı olduğumu anlıyorum. "Kerem.." diyorum donmuş bir ifadeyle yüzüne bakarken.

"Söyle güzelim.."

"Kızımız.. Alya tekme attı !"

Donuk yüzüm de kocaman bir sırıtma yerini alıyor. Kerem bir kaç saniye tepki vermezken bir anda beni kucağına alıp döndürüyor ve ardından kocaman sarılıyor. "Zeynep..Sen ciddi misin?"

"Evet Kerem.. Ben bebeğimizi ilk defa hissettim. Resmen tekme attı. diyorum istemsizce ağlamaya başlayarak. "Böyle bir günde, böyle bir zaman da, bu duyguyu yaşamak! Belki de bu konunun tamamen kapanması, sıkıntı oluşmaması için bir haberdi kızımız tarafından. Kerem.. Hayatım lütfen içeride ki adi şerefsize bir şey yapmayın. Yalvarırım! Biz durmazsak o hiç durmaz. Kendisi yapmasa, ailesinden birisi gelir bize yine yapacağını yapar. Karartır hayatımızı! Bak ben hem senin için hem kızımız için çok korkuyorum.. Ben artık istemiyorum böyle şeyler yaşamak. N'olur Kerem.. Yalvarırım polise teslim edin, bitsin."

Gözümden sayısızca yaş süzülüyordu yanaklarıma..

Korku için..

Mutluluk için..

Hayatıma eskisi gibi devam edebilmek için..

Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.. Ben artık çok yorulmuştum! En ufak bir tıkırtı duyduğum da arkama dönmekten.. Hastane de her acile indiğim de silah seslerinin beynimde yankılanmasından.. Geceleri kalkıp Kerem'in kalp atışlarını ve nefes alıp almadığını kontrol etmekten.. Yorulmuştum! 

Hamileyim ben.. Yaşadıklarım çok fazla bir kadın için üstelik hamile bir kadın! Defalarca yaşamıştım ölüm korkusunu.. Kaybetme korkusunu. Artık istemiyorum bu korkuları yaşamak.. 

Son bir buçuk ay içinde yaşanmış tüm kötülükleri silmeye de hazırdım! Yalnızca Kerem bu işin peşini bıraksın! Tek isteğim yalnızca bu! 

"Güzelim bunu o şerefsizin yanına bırakamam! Ya o herif sana bana.. Bize neler yaşattı? Bir düşünsene! Biz onun yüzünden iki kez bebeğimizi kaybetmek üzereydik.. Şanslıydık bir şey olmadı. Ama ya bir daha yapmaya kalkarsa? Ya bu sefer o  kadar şanslı olamazsak?" 

"Kerem yalvarırım.. Yapma. Bak ben çok korkuyorum. Silelim bu yaşadıklarımızı. Bahsini dahi açmayalım bir daha. Lütfen..lütfen... "

Sesim git gide kısılırken başımı öne eğiyorum. Kerem daha fazla dayanamayarak sarılıyor tekrardan ve saçlarımın arasına bir öpücük konduruyor. "Tamam.. Tamam bir şey yapmayacağım ağlama." diyor sesi titrerken.

"Beni sakın bırakma.."

"Bırakmam.. Bundan sonra hep yanındayım güzelim."

Biliyorum ki
Kalmak istediğin yer benim yanımdır.
Senin özündür çünkü.
Yoksa;
Ellerini yummaz,
Gözlerini kısmaz,
Sesini titretmezdin.
Aşktan yana..  (Alıntı)

^^^^

Kerem'in ağzından / 1 Hafta Sonra

Yok yok.. Bizim bu kız aynı annesi gibi inatçı olacak belli yani! Hayır anlamıyorum ki bizim bebeğimiz nasıl Zeynep'le yalnız olduğunda sürekli tekme atarkan, ben gelince uyumaya başlar? Hiç mi hissetmez arkadaş bir insan bebeğinin tekmesini? Ben hissetmiyorum ya da sürekli uyuyor bizim ki.