Bölüm yeni düzenlemeler ve eklemeler ile yenilendi.
27.04.2021
♥♥♥
Birbirimize ait olduğumuz ilk gece gibi.. Bundan tam 2 sene önce ki heyecanla, aynı tutkuyla.. Azalmayan aşkımızın daha da artmasıyla.. Dağ evinde yine ikimiz kalmışken Kerem ani bir şekilde beni kucağına alıp evden içeriye geçiyor. "Eve yine kucağımda sokarım diyorsun?" istemsizce gülmeye başlıyorum.
"Tabi ki güzelim.." Biraz yüzünü buruşturup devam ediyor. "Gerçi 2 sene öncesinden farklı olarak biraz ağırlaşmış olmanı göz önüne almazsak.. Yine aynı şekilde."
Aniden kaşlarımı çatıp, elim ile hafifçe omzuna vuruyorum. "Öküz! Bu beden çocuk doğurdu çocuk! Haa ama yook.. Hemen unutursunuz zaten siz erkekler, işinize gelince çocuk da çocuk diye başımızın etini yersiniz, sonra çocuğu doğurduğumuz da da vay efendim kilo almışsın, ağırlaşmışsın. Bak bak bak... Hayır yani ama suç biz kadınlar da iki şımarıklığınız sonucunda tamam diyiveriyoruz. Desek ya, olmaz çocuk doğurup vücudumu bozamam diye ama neredee? İlla ki bozacağız o güzelim vücutlarımızı..." diyorum hızlı hızlı kendimi savunmaya alarak.
Kerem şaşırmış şekilde yüzüme bakarken önce dudağıma öpücüğünü bırakıp ardından yatak odasına doğru ilerliyor. "Sen bana dünyanın en büyük, karşılığı bulunamaz bir hediye vermişken, o sözleri söylemek ne haddime.." diyor hafif gülümseyerek beni yere indirirken.
Ellerim boynuna dolanırken, başımı hafif kaldırıp dudaklarına ulaşıyorum. "Seni çok seviyorum hayatım.."
"Ben daha çok seviyorum güzelim.."
"Kerem?" cevap bekler şekilde yüzüme bakıyor. "İyi ki bundan üç sene önce hastanenin teklifini kabul etmişsin.. İyi ki Can'la arkadaşlık kurmuşum.. Yoksa seni nasıl bulurdum ben?"
"Ben seni yine bulurdum güzelim.. Bir şekilde bulurdum!"
Yorgun düşmüş bedenlerimiz, uykuya gece yenik düşmüşken sabah serin bir havayla gözlerimi aralıyorum.. Açılmış olan balkon kapısından içeriye rüzgarın etkisiyle kar taneleri girerken, beyaza bürünmüş manzarayla birlikte yatakta doğrulup Kerem'in gömleğini üzerime geçiriyorum. Koşar adımlarla kapıyı kapatıp perdeleri açarak manzaranın büyüsüne kapılmış şekilde izlemeye başlıyorum.
Düşen her kar tanesi bir insanı simgeliyordu bence.. Aramızdan her ne kadar istemesek de ayrılıp giden sevdiklerimizin her birisini.. Belki de bir bebeğin gülücüklerini.. Ya da içi parçalansa bile göz yaşlarını içine atan o kadının göz yaşlarını..
"Kalbe bir bıçak gibi giren hatıraların
Dilsiz olduklarını anlıyorum
Kar yağıyor
Ve ben hatırlıyorum.." Nâzım Hikmet
"Güzelim?"
"Hayatım.. Uyandın mı?" diyorum gülümseyerek yatağa otururken.
Başıyla onaylarken boynumdan beni kendisine çekip üstüne yığılmamı sağlıyor. Birlikte deli gibi gülerken parmaklarını bedenimde hissetmem ile birlikte gıdıklamaya başlayıp yatakta tepine tepine gülüp kurtulmaya çalışsam da başaramıyorum.. Biraz sonra sakinleşip , yavaşça gözümün önüne düşen saç buklemi kulağımın arkasına sıkıştırıp alnımdan öpüyor.
"Hadi bakalım kahvaltımızı edelim de kızımıza kavuşalım artık.."
"Ayy benim fındık kurdum ya.. Nasıl özledim." Kahvaltı edelim de bir arıyım ben Sevim annemi, ne var ne yok neler yapıyor bakalım?
YOU ARE READING
İŞ ARKADAŞIM (Tamamlandı)
Fanfiction"Ve yine hastanedeyim , hala alışamadım her ne kadar vakit geçirsem de bu ortama... Yani tuhaf değil mi? Birileri ölürken birileri doğuyor.. Kiminin kahkaha sesi, kiminin acı çığlığı yankılanıyor bu koridorlarda... Ve belki de bir aşk doğar bu ç...
