İŞ ARKADAŞIM (Tamamlandı)

122| Ölüm Senfonisi

Herkese merhabaa :) Okullar açıldı, nasıl gidiyor bakalım her şey? Benim sınavlar bile başladı.. Misal yarın doğum sınavım var ama çaktırmayın şşht aramızda..

Okullar açıldığından dolayısıyla çok sık bölüm yazamıyorum kusura bakmayın lütfen..

Vote ve yorumlar da düşüş var gözümden kaçmıyor değil, lütfen biraz emeğe saygı olarak vote ve bir yorumdan kaçınmayın.. 

İyi okumalar..

[][]

Hatırlatma;

Aksel daha fazla dayanamayarak hızla gelip Barış'a kafayı geçirirken ben ve Yağmur bir hışım çocukları yukarıya çıkarmaya çalışıyoruz. Toprak ve Yaprak'sa korkmuş olsalar ki ağlamaya başlıyorlar. "Şşht.. Teyzecim yok bir şey.. Oyun oynuyor babanlar! Hadi gelin ben sizi Alya'nın yanına çıkartayım.."

İkisinin birden elinden tutup merdivenlerden yukarıya çıkarttığım sıra da karnıma giren sancıyla acı içinde inliyorum. "Aah! Bulut.."

**

Müzik ile okuyun.. Bittikçe başı sarın mümkünse..

Artık bir acıya daha katlanamazdım.. Ne vücudum, ne oğlum, ne de psikolojim artık bunu kaldıramazdı.. Bir acıyı daha, bir kaybedişi daha..

Oğluma.. Bulut'uma bu kadar alışmışken, ona bir şey olmasına inanın dayanamazdım..

Hamileliğimin yaşadıklarımdan dolayı riskli olduğunun farkındayım.. Onu her an kaybetme ihtimalim olduğunu ve her şeye hazır olmam gerektiğini biliyorum.. Ama kendini kandırır ya insan; Olan biten her şeye toz pembe bakmak isterken  hayat tekrar tekrar yıkılır başınıza, bırakır ya enkazın altında bir başınıza..

Ben artık o enkazların altında kalmaktan yorulmuştum.. Ve en önemlisi artık bir darbe daha alsam asla toparlanamazdım.

Artık tek başıma olmak, en önemlisi Bulut'tan vazgeçmek istemiyordum.. 

"Zeynep!!" Herkesin bakışları bir anda bana kaymıştı.. Kerem yüzünden okunur, korku ifadesiyle koşar şekilde yanıma geldiğinde telaşla gözlerinin içine bakıyorum.

"Kanaman.. Zeynep kanaman var senin!" Aksel'in sözleri üzerine bakışlarım bacaklarıma kayarken süzülüp giden kan sızıntılarıyla başım dönmeye başlayıp hafif sendeliyorum. 

"Onu kaybedemem.. Bulut'u kaybetmeye dayanamam!" diyorum istemsizce süzülen gözyaşlarımla Kerem'e çaresiz şekilde bakarken. 

"Zeynep sakin ol tamam.. Hastaneye.. Hastaneye gideceğiz şimdi!" tam kucağına almak için hamlede bulunduğunda Aksel durduruyor. 

"Kerem bir dur! Ani harekette bulunma.. Bir sakin olun! Zeynep.. Zeynep kendine gel bir.." Kerem'i önümden çekip ellerini omzuma koyarak kesin bir ses tonuyla devam ediyor; "Sen de  ben de doğum uzmanıyız.. Önce bir sakin ol! Bir şey olsa müdahale ederiz zaten.. Kanamanın bir çok nedeni olabilir.."

Kerem bir anda olduğundan daha da agresifleşiyor. "Kafan mı iyi senin ha? Yaşadıklarımızı unuttun mu Aksel sen? Zeynep'i kaybediyorduk biz.. Oğlumuzu kaybediyorduk.. Şimdi gelmiş hiç bir şey olmamış gibi sakin olun diyorsun!" Bir anda beni kavrayıp kucağına alıyor. "Can! Hastanedekileri ara.. Hazır da olsunlar!"

Can başıyla onaylarken anında telefona sarılıp birileriyle konuşmaya başlıyor. Herkes bizim arkamızdan gelmek için bir telaş çantalarını ceketlerini alırken Barış biraz ilerleyip Yağmur'un yanına geçiyor. "Çocukları götürmeyin hastaneye.. Hangi birisiyle uğraşacaksınız, Zeynep'le ilgilenin siz.. Ben Begüm'ü çağırırım gözünüz arka da kalmasın!"