İŞ ARKADAŞIM (Tamamlandı)

114| Diken Üstünde..

İyi Okumalar :))

[][][][]

Hatırlatma;

Anlatılan her masalda bir gerçeklik vardır kısaca..

Her birinizin bizim gibi güzel bir yaşam masalı olması umuduyla...

***

Bölümü biricik okuyucum; @GulcinAaslan 'a ithaf ediyorum beğenmen dileğiyle canım:))

Yalnızca merdivenlerden düşmeme rağmen o iki deri parçası olan göz kapaklarımı hala açamıyordum.. İki üç gündür sürekli tedavilere devam ediyorlardı.. Oda hiç boş kalmıyor, sürekli birileri girip çıkıyordu. Konuştuklarını da hayal meyal hatırlıyordum. Belki de uyuyorumdur ve tüm o konuştukları rüyadır, bilemiyorum. 

Oldukça sık bir şekilde de rüya görüyordum.. Ama öyle beni bekleyen beyaz bir ışık falan yok merak etmeyin! Bu sabah annemi görmüştüm mesela.. Gelme diyordu ısrarla; her zaman ki gibi nasihatlar veriyordu.. 

'Gelme kızım.. Daha yolun çok başındasın! Yanıma gelmen için çok erken.. Senin karnında yaşam için çabalayan ikinci torunum için de öyle...

Çok özlüyorum sizi, evet! Ama her özleyen, özlediği kişiyi yanına çekemez ki.. Hem zaten özlem, yanıma gelince geçebilecek bir şey değil ki.. Yaşamanız gereken daha çok olay var, seni bekleyen bir eşin, arkadaşların ve hastaların var. Yani senin bunca bekleyenin varken; sırf ben özledim diye yanıma gelemezsin kızım, öyle kafana estiği gibi..

Ben bırakıp gittim yanınızdan evet, ama sen benim yaptığımı yapmayacaksın.. Çünkü sen Zeynep Sayer'sin.. Kolay kolay da pes etmezsin. Edemezsin.. Biz çünkü böyle öğretmedik sana, ne dedik her fırsat buldukça;'Çaresiz günler yaşamadan, aydınlık günlere ulaşamayız hiç bir zaman.'

Şimdi çaresizlikle dolu günlerin tam ortasındasın, ölüm ile yaşam arasında ki ince bir çizgi üzerindesin ve yapman gerekenlerden bir habersin.. Biliyorum!

Ama diyorum ya işte.. Güneş batmaya başladıktan sonra; Gece olmadan gündüze kavuşamaz insan..

Yani, bebeğini yollama benim yanıma, kendinde gelme! Her insan ölümü tadacak zaten.. Ama sizin için daha çok erken.. Ben sizi beklerim.'

Uzun zamandır görmemiştim annemi rüyamda.. Çok özlemişim. Şuan yanımda olabilmesini öyle çok isterdim ki.. Son bir kez sarılabilseydim, kokusunu çekebilseydim iliklerime kadar ve dizlerine yatıp hayallerimi anlatsaydım ona.. 

Bir kız çocuğunun annesini kaybetmesi çok zor.. Tüm hayatın boyunca rol model olarak gördüğün o güçlü kadının gün gelip seni bırakıp gitmesini anlatmak.. Son bir kez bile sarılmadan toprağa karışmasını tarif etmek.. İmkansız! 

Bunu yaşamayan da öyle kolay kolay anlamaz.. Anlamaya çalışır; anladığını sanır ama anlayamaz.. Zaten yaşanmadan anlayamadığımız için bırakın anlamasınlar! Annesizliği yaşamasınlar.. 

(Bende yaşamayan birisi olarak Allah'ım tüm annelerimize uzun sağlıklı ömürler versin, başımızdan eksik etmesin..)

O elleri öpülesi annelerinizi üzmeyin.. Gidin sarılın, şımarın, şebeklik yapın ama o güzel kalplerini kırmayın! 

Sonra gün gelir pişman olursunuz.. Ama her anınızda yanınızda olan annenizi bu sefer yanınızda bulamazsınız.

[][][][]

"Annecim.. Sen hiç biy zaman bu aday çok uyumazdın. Bir kaç gündüy ne çok uyudun.. Özledim seni çok.. Benimle konuşmanı, hatta bana siniylenmeni bile.. İnanmazsın belki ama kaydeşimi de öyle.. Aytık ikiniz de uyansanız olmaz mı? Hem dün babam dedi ki, kaydeşimin canı sıkılmış, belki gidebiliymiş o yüzden.. Bana bak bücüy.." karnıma doğru yaklaşıp işaret parmağını ileri geri sallıyor. "Biliyoyum canın falan şıkılmadı, bana küstün sadece.. Ben git dedim diye gitmek iştiyosun. Ama sana gitmek yaşak! Ablanım ben senin, kızayım da seveyim de.. Gitme oluy mu?"