POV. Katey
Ik zit op de bank als de achterdeur ineens open zwaait. Livy komt haastig binnengelopen met een tijdschrift in haar hand. Ze gooit het open voor me neus en loopt in paniek rondjes. Ik frons en pak het op.
"Luke Hemmings gaat vreemd van zijn zwangere vriendin?" lees ik hardop voor.
"Wat?" mompel ik verward.
"Bullshit, Livy. Die bladen moet je niet geloven," zeg ik, niet zeker van mezelf. Ze kijkt me spijtig aan, waardoor alle hoop me de schoenen invalt. Ik pak boos het schrift en maak een foto, waarna ik het naar Luke stuur. Hij ziet het meteen. Hij begint te typen, maar stopt en belt me op.
"What the fuck Luke?" roep ik.
"I-ik.. Het spijt me Katey," zucht hij en ik rol me ogen.
"Oh ja, geen probleem hoor. Excuses aanvaard," zegt ik sarcastisch. Ik hoor hem slikken.
"Waarom heb je het gedaan?" vraag ik boos. Het is een tijdje stil.
"Ik voelde me eenzaam," geeft hij eerlijk toe.
"Het is klaar Luke. Echt, ik hoef je niet meer te zien," zeg ik koud en hang op. Ik gooi mijn telefoon op de salontafel.
"Het spijt me," zegt Livy zacht.
"Maakt niet uit. Ik ben blij dat je het liet zien, zodat ik er van op de hoogte was," glimlach ik zwak. Ze gaat langs me zitten en geeft me een knuffel.
"Wil je dat ik je alleen laat?" vraagt ze zacht en ik knik. Zuchtend laat ik me op de bank vallen als ze weg is. Net wanneer ik me afvraag waarom ik niet huil, komen de tranen.
"Kut!" gil ik hard het kussen in. Ryan komt verward de trap afgelopen. Ook dit nog.
"Wat is er?" vraagt hij.
"Ik ben een alleenstaande moeder," huil ik en hij balt zijn vuisten.
"Wat?" vraagt hij boos.
"Luke, hij is-" ik kom al niet verder, want Ryan schopt boos een tafeltje om.
"Wat the fuck heeft die gore lul gedaan?" roept hij uit. Ik draai me van hem weg.
"Kate. Kate! Zeg het verdomme! Ik heb hem al verteld dat hij z'n smerige fucking lul in zijn broek moest houden of ik zou hem breken. Ik welk land zit hij? Ik zweer, ik neem een vliegtuig en vermoord hem!" roept hij en ik begin alleen maar harder te huilen.
"Stop!" roep ik.
"Laat hem!" roep ik boos. Ryan verzacht.
"Dat heeft geen fucking zin," mompel ik en hij knikt.
"Ga je hier dan niets liggen doen?" vraagt hij en ik knik.
"Zal pijnlijker voor hem zijn als ik niets van me laat horen in plaats van achter hem nalopen en boos worden," vertel ik en hij knikt.
"Kom hier," mompelt hij en ik loop naar hem toe en val in zijn armen.
"Ik hou van je Kate," zegt hij.
"Ik ook van jou.. Waar is Eva?" mompel ik.
"Ik heb d'r net weggebracht naar het kinderdagverblijf," zegt hij en ik knik. Ik laat los en ga weer op de bank zitten. Ry gaat langs me zitten en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Door het vele huilen, krijg ik koppijn en val langzaam in slaap.