"Hou je bek eens."
POV. Katey
Ik slof de school binnen. Ik heb er helemaal geen zin in. Het enigste wat ik wil, is Ashton steunen. Hij heeft het zwaar. Vooral omdat hij na school zijn eerste chemo heeft. Hij vroeg of ik en Livy mee mogen. Zijn moeder en Lauren gaan ook. Harry niet. Ashton vond hem te jong om mee te gaan. Hij wou het hem niet aan doen. Ik sla mijn kluisje dicht en loop naar het wiskunde lokaal. Ik plof neer aan het tafeltje aan het raam. Ik merk dat er iemand naast me komt zitten. Luke. Kan deze dag nog beter? Wel als er goed nieuws is dat Ashton beter is, maar dat is waarschijnlijk niet aangezien hij vandaag zijn eerste chemo heeft. Ik pak mijn boeken erbij en begin alvast aan het huiswerk voor morgen. Dan kan ik na het ziekenhuis meteen naar huis om te slapen.
-3--6+-5---+10--3=
Wauw, brugklasserstof en begrijp er niets van. Fijn. School in het algemeen gaat goed, maar wiskunde is officieel een ramp. Ik pak mijn rekenmachine erbij en maak de som. Ik heb geen zin in uitrekenen.
"Vandaag krijgen jullie jullie toetsen terug. Het was een C-toets en telt 4 keer mee," zegt de leraar en deelt de toetsen uit. Ik zucht. 3,4. Weer een onvoldoende. Great. Deze dag kan dus nog beter.
"Wat heb jij?" vraag Luke die over mijn schouder kijkt. Ik laat het cijfer zien.
"Jij?" Hij laat zijn blad zien. Een 7,9? Ik wist niet dat Luke goed was in wiskunde. Aangezien hij altijd aan het klote is in de les, neem ik aan dat hij niets mee krijgt van wat de docent zegt.
"Goedzo," zeg ik maar. Hij glimlacht.
"Volgende keer beter," zegt hij tegen mij en slaat zijn boek open.
Als de bel gaat, roept de docent mijn naam.
"Luke ook," zegt hij en wenkt Luke. Hij zucht en loopt naar zijn bureau.
"Moet ik een gele kaart halen? Ik heb geeneens iets fout gedaan in deze les," zegt hij.
"Nee je hoeft geen gele kaart te halen. Ik had een voorstel. Katey, jouw cijfers zijn niet zo best met wiskunde en aangezien Luke er goed in is, was mijn vraag: Luke zou jij Katey bijles willen geven?" mijn mond valt open. Dit is officieel de ergste dag van mijn leven. Ik heb net gehoord dat Ashton bloedkanker heeft. Ik ben zo chagrijnig als iets. Ik zal na school aan zien hoe bang Ashton is voor de chemo wat mijn hart breekt en nu moet Luke mij ook nog eens bijles geven? Wat houd ik toch van mijn leven.
"Uh ja is goed," zegt Luke. De docent kijkt mij vragend aan.
"Ja prima," zeg ik en pak mijn tas. Luke loopt het lokaal uit. Ik loop hem achterna en duw hem zacht tegen de muur aan.
"Als je me bijles geeft, doe je normaal tegen me en maak je geen kut opmerkingen over Ashton," sis ik.
"Vanwaar die agressie?" lacht hij.
"De rede zal je wel horen tijdens mentorles. Ashton zal het dan wel vertellen," zeg ik en loop weg met een verbaasde Luke achter me. Ik koop een frikandellenbroodje en ga bij Ashton en Livy zitten.
"Katey koop dat nou eens niet mee. Je leeft al een week lang op frikandellenbroodjes," zucht Livy. Ashton kijkt me spijtig aan.
"Sorry. Door mij ga je vet eten en ben je chagrijnig. Het komt door mij. Ik ben degenen die ziek is," zegt hij en tranen branden in zijn ogen.
"Ash zeg dat niet. Het heeft niets met jouw te maken," zeg ik en leg mijn hand op zijn schouder. Het is half waar. Ik ben inderdaad depressief geworden, maar omdat het Ashton is overkomen. Niet door Ashton. Ik wil Ashton niet kwijt. Ik ken hem al toen ik net 4 was. Ik geef Ashton een glimlach voordat de bel gaat. We staan op en lopen het lokaal in voor mentorles. Na wat besprekingen over de toetsweek, begint de mentor te praten.
"Iedereen stil graag. Ashton wil wat vertellen. Kom maar naar voren Ashton," ik kijk hem bemoedigend aan. Luke kijkt nieuwsgierig naar Ashton toe.
"Uh, m-met gym ben ik flauwgevallen. Zoals jullie wete-" hij wordt ruw onderbroken door een van Luke's vrienden.
"Schiet eens op man!"
"Hou je bek eens," zegt Luke boos. Hij houdt meteen zijn mond. De mentor knikt naar Ashton.
"Ik heb vaker last gehad van duizeligheid en snel moe zijn. Na dat gebeuren bij gym, ben ik naar de dokter gegaan. Hij stuurde me door naar het ziekenhuis en daar heb ik bloed laten prikken. Ze belden een paar dagen later op voor het resultaat. Het blijkt dat ik bloedkanker heb." De hele klas valt stil. Ik hoor zelfs een paar meisjes snikken, wat ik zelf ook doe trouwens. Ik werp een snelle blik op Luke en zie dat hij snel een traan weg veegt. Ik hoor die vriend van Luke iets mompelen. 'Smerig.' Daar lijkt het op. Ik voel woede opborrelen, maar het zakt al snel weer.
"Na school heb ik mijn eerste chemo," zegt hij en kijkt de mentor aan om te laten zien dat hij klaar is met zijn verhaal. Hij loopt naar zijn plek. Ik glimlach naar hem en steek mijn duimen op.
"Dus als Ashton even de les uitgaat of er een lesuur niet is, weten jullie wat er is," zegt de mentor. Als de bel gaat, lopen ik, Livy en Ashton het lokaal uit. Ashton wordt tegen gehouden door Luke. Ik frons mijn wenkbrauwen.
"Ga maar vast naar de kapstokken," zegt Ashton. Even later komt hij aangelopen. Ik kijk hem vragend aan.
"Hij wou zijn excuses aanbieden voor alle rot opmerkingen die hij heeft gemaakt."