@nothim
07:45 dzwonię
Cameron usiadł na łóżku po spakowaniu ostatnich rzeczy i tak jak poprzednio, z niemałymi nerwami, wybrał numer Susan. Przy pierwszym połączeniu nie odebrała, ale nie odpuszczał. Zdawał sobie sprawę, że jest przed ósmą rano więc na pewno śpi. Drugi raz, trzeci, czwarty - sukces.
- Mhm? - usłyszał w słuchawce zaspany, mało wyraźny głos - Cam?
Sposób w jaki dziewczyna wypowiedziała jego imię, spowodował szeroki uśmiech na twarzy. Wyobrażał sobie jaka jest śpiąca, zaspana i jak ciężko jej otworzyć oczy. Odchrząknął, zastanawiając się co powiedzieć.
- Hej Susan, jak się spało? - Dallas położył głowę na poduszce, jednocześnie opuszczając powieki.
- Świetnie, dopóki mnie nie obudziłeś - blondynka, bo wiedział, że jest blondynką, nie mówiła pretensjonalnie, bardziej z rozbawieniem - Spakowałeś wszystko? Prezerwatywy?
Chłopak zakrztusił się powietrzem słysząc jej odważne słowa. Wiedział, że nie jest nieśmiała, ale tego się nie spodziewał. Chociaż, mogła się wycwanić przez jego dwuznaczne teksty.
- Skąd wiedziałaś, że moja dziewczyna też jedzie?
Błąd. Zauważył, że te słowa nie były odpowiednie dopiero kiedy przez kilka sekund nie usłyszał odpowiedzi w słuchawce. Wstrzymał oddech, czekając na najgorsze, a zamiast tego Susan wybuchnęła śmiechem. Okej, tego się nie spodziewał. Ale wyczuł w nim coś, co stanowczo nie było radością.
- Po prostu się domyśliłam - dziewczyna wzruszyła ramionami, zapominając, ze Cameron tego ni widzi - Baw się dobrze.
- Będzie mi brakowało naszych rozmów.
Nagłe wyznanie chłopak bardzo zdziwiło blondynkę. Wiedziała, że się przyjaźnią, ale nie sądziła, że po ponad trzech miesiącach się tak zżyją. Na początku uważała go za zazdrosnego, szukającego guza idiotę, a tymczasem, zaczęła przyjaźnić się z tym zboczonym, niekiedy nietaktownym chłopakiem. Ufała mu, kiedy coś było nie tak - pisała właśnie do niego. To on pomógł jej przy sytuacji z Lucasem, on zadzwonił, on ją pocieszył. I doceniała to, bardzo.
- Mi też - Susan wyszeptała dopiero po chwili, pogrążona w myślach - I Cam?
- Tak?
- Dziękuję, że wtedy do mnie napisałeś. Gdybyś nie wziął mnie za zapatrzoną w idola idiotkę, nigdy byśmy się nie znali. A na prawdę, jesteś świetnym przyjacielem.
Tym razem to Cameron był tym zszokowanym. Jedna telefoniczna rozmowa przyniosła tyle wyznań, padło tyle słów budujących ich więź. Żadne się tego nie spodziewało przy pierwszych tweetach. Ale teraz, wszystko było inne.
Chłopak chciał coś jeszcze powiedzieć, ale w tym samym momencie do jego pokoju wparowała Lucy. Przez moment miał ochotę ją wyrzucić lecz przypomniał sobie, że są parą. O ironio.
- Kochanie! - ciemnowłosa, skąpo ubrana dziewczyna, szeroko uśmiechnęła się na jego widok - Tęskniłeś?
- Muszę lecieć - powiedział szybko do komórki. Wiedział, że Susan zrozumie. A przynajmniej na to liczył.
- Miłego wyjazdu - to były ostatnie słowa jakie usłyszał przed dźwiękiem zakończonego połączenia.
Wyłączył telefon, powtarzając sobie w głowie, że to tylko pięć dni. Pięć, długich dni bez rozmów z Susan. Tymczasem przeniósł spojrzenie na swoją dziewczynę i uśmiechnął się, nie do końca szczerze. Ta, jakby niczego nie zauważając, usiadła na jego kolanach i zaczęła się łasić niczym kotka.
- W końcu wszyscy wiedzą, że jesteśmy razem - musnęła usta Camerona, brudząc je swoją krwistoczerwoną szminką - Żadna szmata mi cię nie odbierze.
Dallasowi przed oczami stanął tweet, który sam napisał do Susan. "Wygląda na szmatę", pisał to właśnie o Lucy kiedy dodała swoje zdjęcie na jego oficjalne konto. Mimowolnie się uśmiechnął, co dziewczyna potraktowała jako odpowiedź na jej stwierdzenie i ponownie zaatakowała jego wargi.
___________________________
Łapcie rozdział teraz, bo tak jak zawsze dodawałam, po północy, raczej byłoby ciężko!
W każdym bądź razie, zbliżamy się wielkimi krokami do spotkania więc nie martwcie się, już niedługo.
I oczywiście, z racji, że będziemy w nocy świętować Nowy Rok, życzę Wam aby było on lepszy niż ten. Spełniajcie swoje marzenia, postanowienia, bawcie się i spotkajcie swoich idoli w tym Nowym, 2016 Roku!