"Dad, Why do all the best People die?
My daughter, when you are in a garden, which flowers do you pick?
The most beautifull ones"
Met dikke, rode, opgezwollen ogen maakte ik mij toonbaar.
Toonbaar aan alle mensen uit het ziekenhuis.
Dof keek ik voor mij uit, mijn mond geperst tot een streep.
'Lente?' Fay haar zuivere stem schudde mij uit mijn depressieve gedachte's.
Depressief, dat is wat ze het noemen.
Ik keek haar kant op, mijn blik verharde zich toen ik haar bezorgde gezicht zag.
Medelijden.
Het gene waar ik nu wel van kon kotsen.
'Wat?!' Snauwde ik.
Maar, ik wou niet snauwen.
Pijn flitste over haar gezicht, waarna ze verlegen een paar woorden uit bracht.
'I-ik wou alleen zeggen: Gecondoleerd.' Waarna ze zich omdraaide en niet meer om keek.
Zij leefde verder.
Maar, ik niet.
Want, ik had niks meer om voor te leven.
Nummero 1 in poëzie^^
Dit is hoofdstuk 89 trouwens^^