"It's only getting worse"
Mijn ogen staren naar de kale, witte muur.
Ik heb zo'n pijn.
Pijn in mijn hart.
Het gaat kapot van verdriet.
En het moet stoppen.
Het moet stoppen.
De pijn moet stoppen.
En als het de pijn stopt, mag mijn hart zelfs stoppen met kloppen.
Fay zit naast mij.
Kijkt mij aan.
En ze maakt zich zulke grote zorgen om mij.
'Fay.' Fluistert mijn naam.
'Ja?' Haar fluwelen stem, geeft mij rillingen over mijn hele lijf.
Fay is zo'n aardige meid.
'Je staat op sterven.'
'Ja.'
'Hoe?'
'Lente. Ik heb leukemie. En het is bij mij niet meer te genezen. Ik heb het twee weken terug te horen gekregen. Dus ik moet nu nog wat maken van mijn leven, als ik nog een leven wil hebben.'
Ik ben onder de indruk van haar woorden.
Ze zegt het, alsof het niks is.
Ik bewonder haar.
'En waaraan heb jij pijn?'
'Mijn hart.'
'Waardoor?'
Een doodse stilte volgt waarin geen van beide iets zegt.
De stilte spreekt voor mijn pijn.
En mijn pijn is onbeschrijfelijk.
Niemand, zou dit willen voelen.
'Door mij.'
YOU ARE READING
Ik ben niet bang
PoetryHaar ogen glinsteren. Niet van blijdschap en vreugde. Maar, van verdriet en pijn. Even omvat mijn hand, lieflijk haar zachte wang. Mijn hoofd komt dichterbij, en ik laat mijn hoofd tegen de hare aan rusten. 'Je kan het. Jij bent sterk. Jij bent míj...
