"I acted like it, didn't bother me. But inside i'ts killing me"
Lopend door die grote witte gangen, ben ik in mijn gedachten verzonken.
Waarom moet alles pijn doen?
Waarom moet ik pijn voelen?
Wat heb ik zo erg verkeerd gedaan, dat ik deze hel voorgeschoteld krijg.
Mijn ogen worden waterig en wazig.
Maar, ik laat ze niet vallen.
Het is een teken van zwakte.
Ik ben het verdriet.
Maar, zwakte is mijn beste vriend.
'Lente?'
Ik kijk op, recht in die blauwe ogen van hem.
Zijn ogen staan, zacht en lief.
Ik zet een gemaakte glimlach op, maar toch ontsnapt er een traan.
Ik veeg de traan snel weg.
Maar, het is te laat.
Hij heeft het al gezien.
YOU ARE READING
Ik ben niet bang
PoetryHaar ogen glinsteren. Niet van blijdschap en vreugde. Maar, van verdriet en pijn. Even omvat mijn hand, lieflijk haar zachte wang. Mijn hoofd komt dichterbij, en ik laat mijn hoofd tegen de hare aan rusten. 'Je kan het. Jij bent sterk. Jij bent míj...
